Είδος: Outsider punk
Δισκογραφική: Corpus Christi Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Μαΐου 1983
POV: είσαι ένα αναρχοπανκίο, φρέσκο πράμα, κρατάς στα χέρια σου το πρώτο άλμπουμ κάποιων Rudimentary Peni, την νέα κυκλοφορία της εταιρείας/κολεκτίβας που απαρτίζεται από μέλη των Crass και με προηγούμενες κυκλοφορίες τους Conflict, Omega Tribe και UK Decay, και πας στο κοινόβιο σου να ακούσεις, νομίζεις, ένα ακόμα καυτό δίσκο-επίθεση στη Θάτσερ, τον καπιταλισμό και το κράτος. Είπαμε, νομίζεις. Γιατί όταν επιτέλους κάτσεις στη γωνίτσα σου και η βελόνα πέσει στα αυλάκια του “1/4 Dead” αυτό που ξεκινά είναι μια επίθεση στο μυαλό, την ψυχή και την πραγματικότητα, με όπλο 21 τραγούδια μικρής διάρκειας, ακόμα και για πανκ δεδομένα, στριφνα, χωρίς παραδοσιακή δομή, με πειραγμένη αίσθηση μελωδίας και με στίχους όπως “Carnivores are like tombstones, Cremating animal carcasses, Creating animal shit coffins, Carnivores are like tombstones, Carnivores are flesh tombstones” και “What’s that festering Grotesque, Over there in a Wheelchair, Wheelchair, Stifled in a Straitjacket, Self-inflicted Safety pin Wounds, wounds, wounds, Is it Punkoid? Devoid? Schizoid? Mumbling? Vampire state building is crumbling Crumbling Crumbling”.
Mέχρι να τελειώσει το “Dutchmen” που κλείνει τον δίσκο το δωμάτιο μυρίζει περίεργα και οι γωνίες του φαίνονται κάπως λάθος, αφού οι Rudimentary Peni έχουν αφήσει το τυποποιημένο αναρχοπανκ και ανακάλυψαν τον Έριχ Ζαν (ο οποίος κοσμεί και το εξώφυλλο του επόμενου άλμπουμ τους, του ορθώς βαφτισμένου “Cacophony”). Προσπαθείς να καταλάβεις τι έγινε, το ξαναβάζεις να παίξει δεύτερη, τρίτη φορά, και κάθε φορά νιώθεις όλο και περισσότερο περίεργα οράματα να τρεμοπαίζουν στην άκρη του ματιού σου, αλλά συνεχίζεις.
Κάπως έτσι έπαθαν και μερικές δεκάδες άλλοι πάνκηδες και μη τα χρόνια που ακολούθησαν και οι Rudimentary Peni έγιναν αυτό το σπάνιο είδος μπάντας, αυτής που δεν παίζει απλά γαμάτη μουσική αλλά φυτεύει σπόρους που ανθίζουν σε άλλες μπάντες και οι ρίζες της επιρροής τους μολύνουν όλο τον εναλλακτικό και ακραίο ήχο, από τους Napalm Death στους Nirvana και από τους Neurosis στους Carpathian Forest και από τους Current 93 στους Voivod, όλες τεράστιες και επιδραστικές μπάντες με εμφανή και δηλωμένη αγάπη προς τους Rudimentary Peni, χωρίς παρόλα αυτά να τους αντιγράφει πλήρως ηχητικά κανείς. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο άλλωστε, μιας και οι Rudimentary Peni χρωστάνε σε μεγάλο βαθμό τον παράγοντα Χ τους και την μοναδικότητα τους στο κύριο κίνητρο του βασικού συνθέτη/ζωγράφου/τραγουδιστή/κιθαρίστα Nick Blinko: την συνεχή μάχη του με σοβαρή ψυχική ασθένεια, την οποία μια έχανε και μια κέρδιζε. Αλλά ας μην επεκταθούμε σε αυτό το κομμάτι, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο φετιχοποίησης και “γυαλίσματος” του θέματος ψυχική ασθένεια, όποι@ ενδιαφέρεται και τολμάει ας ψάξει το “Primal Screamer”, το ημι-αυτοβιογραφικό/ημί-μυθοπλαστικό βιβλίο του Blinko.
Η ουσία είναι μια, το “Death Church” είναι ένα από τα άλμπουμ που όρισαν το outsider art στον σκληρό ήχο, έριξε σκότος στο πανκ που ακόμα έψαχνε τα πόδια του, δημιούργησε σχολή και επηρέασε όχι απλά μπάντες αλλά σκηνές, και όλα αυτά με ελάχιστη mainstream αναγνώριση και ενώ τα μέλη της πάλευαν συνεχώς με προσωπικούς δαίμονες. 38 χρόνια μετά με τον κόσμο να έχει πέσει στην παράνοια, πανδημίες να μαίνονται, τον καπιταλισμό σε κατάρρευση, το φάντασμα της Θάτσερ να ξυπνά σε νέα πρόσωπα και όσα ξέραμε να γυρνάνε ανάποδα, φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Ο κοσμικός τρόμος κουφάλες δεν ήταν ποτέ μόνο φτερά νυχτερίδας και πλοκάμια, αν αμφιβάλλετε ρωτήστε τον Nick, θα σας βάλει το “Death Church” να παίζει και απλά θα σας δείξει με το δάκτυλο τις ειδήσεις στην τηλεόραση.
914 
