TERRAVOID: “Ectogenesis”

EP

Είδος: Dystopian progressive metal
Εταιρεία: Liminal Spaces Distribution
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Μαρτίου 2021

Πίσω από το νέο όνομα των Terravoid βρίσκεται η σύμπραξη δυο μουσικών από φαινομενικά διαφορετικούς χώρους, που αποδεικνύουν στην πράξη πως έχουν τελικά πολλά σημεία συνάντησης. Ο τραγουδιστής των death metallers Phidion, Oliver Palmquist, και ο κιθαρίστας των Immaculate και Tyranex, Nino Vukovik, θαμώνας του τεχνικού speed metal, μοιάζει να αρέσκονται σε μια ριψοκίνδυνη συνεργασία ιδεών και διαθέσεων. Αν σκεφτεί κανείς πως η αρχική ιδέα για το project αυτό, υπήρχε στο μυαλό του Oliver από το 2009, το “κάλλιο αργά παρά ποτέ” τους ταιριάζει γάντι.

Με αφετηρία την αγάπη τους στους Nevermore, Strapping Young Lad, αλλά και στον John Carpenter, οι δυο συνεργάτες επιχειρούν την αναπαραγωγή και ηχητική περιγραφή ενός σκοτεινού ταξιδιού σε έναν δυστοπικό κόσμο επιστημονικής φαντασίας. Η τεχνολογία μοιάζει να επιβάλλεται της ανθρωπότητας και η φύση διεκδικεί με τους τρόπους της τον θρόνο στον κύκλο της ζωής.

Αν θεματικά το έργο των Terravoid ακούγεται παραπλήσιο με ανάλογες ιδέες, των οποίων η επανάληψη αναδεικνύει τελικά την αδάμαστη δύναμη της τεχνολογίας και τον προβληματισμό που γεννά , η αντίστοιχη μουσική είναι σχεδόν όσο σκοτεινή και εφιαλτική ακούγεται το θέμα. Η ηχητική τους βάση έχει να κάνει σε μια μόνιμη συνεργασία, σύμπραξη ή και μονομαχία, αν προτιμά κανείς, ανάμεσα στις κιθάρες και τα keyboards. O Palmquist, πέρα από τα φωνητικά, έχει αναλάβει τον απαιτητικό για τον ήχο τους ρόλο στα samples και το programming. Καθώς στέκεται απέναντι από την κιθαριστική δουλειά του Vukovik, ανοίγει με τους πρόσθετους ήχους ξέφωτα σε μια εφιαλτική προσέγγιση. Μια έντονα κινηματογραφική συνοδεία των keyboards φιλτράρει τόσο τα επίμονα ριφ της κιθάρας, όσο και τα προγραμματισμένα drums, που έχουν και διαστήματα σφυροκοπήματος. Το αποτέλεσμα είναι ένας συνολικός ήχος που διατρέχει χαρακτηριστικά μια αιωρούμενη απειλή, μια εσχατολογική αίσθηση, μια αυξανόμενη αγωνία, έναν κίνδυνο.

Έχοντας να κάνουμε ουσιαστικά με ένα EP τεσσάρων συνθέσεων, διανύουμε την εντύπωση μιας μυστηριώδους ταινίας μικρού μήκους, μια αίσθηση που ενισχύεται σημαντικά από τα φωνητικά του Oliver που περιστρέφονται γύρω από διάφορες επιλογές. Κάποιες φορές ακούγονται σαν βομβαρδισμός πληροφοριών, άλλες σαν εντολές, ενώ υπάρχουν και οι πιο ντελικάτες εκφράσεις μεγαλύτερης αγωνίας. Η συνολική αίσθηση είναι μια επιτακτική πίεση ενός περιορισμού που σε περικυκλώνει και σε τυλίγει, η εντύπωση ενός άγνωστου τούνελ. Για τους φίλους του χώρου που αρέσκονται στη σφαίρα αυτών των θεμάτων, τα τραγούδια θα κυλήσουν νεράκι, καθώς είναι πραγματικά σφιχτοδεμένα και με επίμονους συγγενικούς ρυθμούς που καλλιεργούν αυτή την δυστοπική εντύπωση.

Σαν πρώτος καρπός μιας νέας χημείας δυο συνεργατών παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο χρώμα και η απόκοσμη φύση του ενισχύεται εύστοχα, έξυπνα και χωρίς υπερβολές από τους δημιουργούς του. Αν μπορούσα να ανακαλύψω μια ένσταση, αυτή θα ήταν πως θα μπορούσαν να ξεδιπλώσουν χρονικά λίγο παραπάνω το ταξίδι τους. Περιμένουμε σίγουρα από κοντά τη συνέχεια, υπενθυμίζοντας πως είναι οι ολόφρεσκοι Σουηδοί progsters (για αποφυγή συγχύσεως με συνωνυμίες) που αυτοπροσδιορίζονται σαν μια ηχητική παρέμβαση σε οριακή κλίμακα…

Bandcamp: https://terravoid.bandcamp.com/releases
Facebook: https://www.facebook.com/Terravoidband
Website: https://www.terravoid.se/

754
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…