Είδος: Progressive/sludge metal
Δισκογραφική: Blues Funeral Recordings
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 4 Ιουνίου 2021
Μπορεί στα μάτια των τριών superstar καλαθοσφαιριστών οι Νεοϋορκέζοι φίλαθλοι των Nets, και πιο συγκεκριμένα οι κάτοικοι του Brooklyn, να έχουν βρει τους τρεις σωματοφύλακες και να μαγεύονται από τα μπασκετικά τους καμώματα, στους μουσικούς και κοινωνικούς κύκλους όμως οι πραγματικοί ήρωες αντικατοπτρίζονται στα πρόσωπα απλών ανθρώπων, καλή ώρα όπως είναι αυτά των κυρίων Justin Sherrell, Philippe Arman και Phil SanGiacomo.
«Αναγεννημένοι από τις στάχτες» συγκροτημάτων της τοπικής σκηνής του Brooklyn, όπως Blackout, Bezoar και Tower, ο Justin Sherrell έπειτα από μία συμπαντική συνεύρεση σε ένα studio όπου ηχογραφούσε διάφορα πολυρυθμικά τύμπανα ο Phil SanGiacomo, αφού του κέντρισε το ενδιαφέρον και τον προσέγγισε, πρόσθεσε και τον παλιό του γνώριμο Philippe Arman στην εξίσωση της τριπλέτας και οπερ εγένετο Somnuri.
Προερχόμενοι από τα σπάργανα του underground η μπάντα παλεύει να βρει τη θέση της προς την αναγνώριση και το 2017 καταφέρνει να κυκλοφορήσει σαν ανεξάρτητη κυκλοφορία (με εξ’ ολοκλήρου τελείως DIY προσέγγιση) το πρώτο της LP λαμβάνοντας πολύ καλές κριτικές από αρκετά ειδησεογραφικά πρακτορεία έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, μεταξύ των οποίων Decibel, Metal Injection, Invisible Oranges and Metalsucks.
Αξίζει να αναφερθεί και ο αστικός μύθος που ακολουθεί τη χρηματοδότηση του προαναφερθέντος LP μέσω της διακίνησης του “θεού το χόρτο” στα υπόγεια στέκια, γεγονός που καταλύει το ασυμβίβαστο του ήθους τους και μας κάνει να τους γουστάρουμε για ακόμα ένα λόγο, πέρα από τους υπόλοιπους εφτά που είναι τα κομμάτια του νέου τους δίσκου που ακούει στο όνομα “Nefarious Wave”.
Οι Somnuri, κατά γενική ομολογία, επιδίδονται σε ένα sludge μανιφέστο χωρίς να μένουν στα στενά όρια του ιδιώματος. Γι’ αυτό τον λόγο συμπληρώνουν στο εν λόγω ουσιαστικό διάφορα «ηχητικά κοσμητικά» επίθετα, όπως blackened, progressive και κάποιες doom «σταγόνες αίματος» Type of Negative μεταξύ πολλών άλλων, για να το πλαισιώσουν και να το εμπλουτίσουν.
Η μουσική τους είναι καθρέφτης του τόπου που μεγάλωσαν και του κοινωνικού τους status, βγαλμένη από τους δρόμους της Νέας Υόρκης και των κακόφημων περιοχών του Brooklyn. Επομένως είναι «σκληρή» και μας την τρίβουν στα μούτρα με την «ωμότητα» και «βαρβαρότητα» που μας αξίζει, εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο και τη δυσαρέσκειά τους σε κομμάτια όπως “Tooth & Nail” και “Beyong Your Last Breath”, δημιουργώντας άρρηκτες συνδέσεις ηχητικά με τους hard/metal/mathcore punk metallers Converge.
Γιατί κακά τα ψέματα, ωραία τα bagels, το Central Park, το Manhatan, το Madison Square Garden και «Τα φιλαράκια» τα οποία χαρακτηρίζουν κατά το «φαίνεσθαι» το Big Apple, όμως δεν είναι μόνο αυτά που θέλουν και μας πλασάρουν στις οθόνες. Ούτως ή άλλως τα έχουμε ξαναπεί: “Tv Lies”. Αυτά στα οποία εθελοτυφλούμε είναι η φτώχεια, η ανομία, η κοινωνική ανισότητα, η έλλειψη μόρφωσης και παιδείας, στοιχεία απαραίτητα για κάθε κοινωνία και τα οποία αντικατοπτρίζονται στη μουσική του συγκροτήματος.
Τα «φώτα των προβολέων» αξίζει να πέσουν πάνω τους (όχι ότι είναι αυτοσκοπός τους) και αν όχι αυτά, τουλάχιστον να πέσουν στην αντίληψη ενός λίγο ευρύτερου κοινού, γιατί η μπάντα αφενός το αξίζει και αφετέρου δίνει πνοή στο metal στις μέρες μας, μέσω της μοντέρνας και χαβαλεδιάρικης προσέγγισης που ακολουθεί.
Ο δίσκος προσφέρει μια μωβ χρωματοθεραπεία όπως απεικονίζει και το εξώφυλλο, υπεύθυνος για το οποίο είναι ο σχεδιαστής Dani Otrajki μέσω της Baroness οδού και της προσθήκης μελωδικών και μεγάλων hooks, σε σημεία που φέρνει κατά νου τις thunder pop ενορχηστρώσεις των Φλοριδιανών Torche.
Η αλλοπρόσαλλη μουσικά τριπλέτα καταφέρνει σε συνθέσεις όπως τα “Tied to Stone” και “Watch the Lights Go Out” να περιπλέξει τις progressive κιθαριστικές μελωδίες του «πλανήτη» Mastodon, με φυσικούς δορυφόρους τα riffs και τις τυμπανοκρουσίες των Intronaut και σαν τεχνητούς δορυφόρους διάφορες «πινελιές» από Kvelertak και ολίγον τι από Neurosis. Στο τελείωμα, σαν fading out outro, κατεβάζουν ρυθμούς και ταχύτητες στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου με την υποτονική μουσική του να ακούγεται σαν επιμεταλλωμένη doom εκδοχή του “something in the way” των Nirvana.
Αφήστε λοιπόν τις μάζες να ακολουθούν σαν κωλοφωτιές τα φώτα και τη λάμψη των αστέρων του Brooklyn, τους K.D., K.I. και J.H. και ελάτε να υποδεχτούμε τους πραγματικούς ήρωες και αφανείς MVP που (για να μιλήσουμε με μπασκετικούς όρους) με το “Nefarious Wave” έκαναν ένα φοβερό “triple double” σε μουσική, παραγωγή και artwork straight out of Brooklyn, στα μούτρα μας.
Facebook: https://www.facebook.com/Somnuri/
Bandcamp: https://somnuri.bandcamp.com/
YouTube: https://youtu.be/v0Np6wlrrQ8
1422 
