WHITE MOTH BLACK BUTTERFLY: “The Cost Of Dreaming”

ALBUM

Είδος: Art pop,ambient
Εταιρεία: Kscope
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Μαΐου 2021

Συνήθως οι πιο παραγωγικοί δημιουργοί είναι οι πολυταξιδεμένοι. Δεν αναφέρομαι σε πραγματικά ταξίδια, αλλά σε όλες αυτές τις απρόσκλητες κορνίζες της φαντασίας που μάλλον δεν ησυχάζουν μέσα τους αν δεν βρουν διέξοδο. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο των TesseracT έχει ήδη ένα πυκνό βιογραφικό με συμμετοχές και συνεργασίες που αποτελούν πραγματικό πονοκέφαλο για όσους θα ήθελαν να έχουν επαφή και γνώση για όλα. Κάποιες από αυτές τις κορνίζες του Daniel Tompkins είναι πολύ μακριά από τη μουσική των progsters από το Milton Keynes.

Η εμβρυακή μορφή των White Moth Black Butterfly ήταν ουσιαστικά μια συνεργασία του Tompkins με τον ηγέτη και κιθαρίστα των Skyharbor, Keshav Dhar, την περίοδο της αποχώρησής του από τους TesseracT, και έτσι προέκυψε το ντεμπούτο “One Thousand Wings” το 2013. Όσο το αρχικό δίδυμο μορφοποιήθηκε σε ένα κανονικό σχήμα, και ο Tompkins μοιράστηκε τα φωνητικά με την ξεχωριστή τραγουδίστρια Jordan Turner, ο μουσικός ορίζοντας σμιλεύτηκε με ακόμα περισσότερη ιδιαιτερότητα. Το δεύτερο άλμπουμ, τέσσερα χρόνια αργότερα, με τον τίτλο “Atone” ήταν ένα μοντέρνο μελωδικό κομψοτέχνημα με τολμηρές λεπτομερείς επιδράσεις από διάφορους χώρους.

“Μια έκρηξη αγάπης και μια κραυγή για βοήθεια” σύμφωνα με τα λόγια του Tompkins είναι η συνέχεια της ιστορίας της σύμπραξης αυτών των δημιουργών στο ολόφρεσκο “The Cost Of Dreaming”. Με βασική αφετηρία τον προκάτοχό του, το άλμπουμ βυθίζεται ακόμα πιο βαθιά σε περιοχές όπου η pop αμεσότητα μπορεί να συναντηθεί με πειραματικές απόπειρες αλλά και ηλεκτρονικές φόρμες. Πέρα από τον Dhar και την Turner, το πλήρωμα εμπλουτίζεται από τον παραγωγό Randy Slaugh που έχει συνεργαστεί με τους Devin Townsend, Periphery και Architects, τον ντράμερ Mac Christensen, τον σαξοφωνίστα Kenny Fong, και τον κημπορντίστα των The Contortionist, Eric Guenther.

Αγαπημένα θέματα της ανάποδης όψης της πραγματικότητας που ταιριάζουν γάντι με το όνομα του γκρουπ, όπως η πιθανή στασιμότητα της ευτυχίας, η θετική αλλαγή μέσα από τη σύγκρουση και τη μάχη και η κρυμμένη ομορφιά του τρόμου, παραμονεύουν σε σύντομες μουσικές ιστορίες που αξίζει να ανιχνευτούν στην κάθε τους λεπτομέρεια.

Από τη γαλήνια είσοδο του “Ether” ακούω έναν Tompkins που μαζί με την προσωπική του ευδιάκριτη πια σφραγίδα, μεταφέρει μια αισθητή εντύπωση του ύφους ερμηνείας του George Michael. Και αυτό συναντιέται ακόμα και σε πιο δύσβατα κεφάλαια, όπως το σχεδόν εφιαλτικό “Use You”, που κρύβει στο σκοτάδι του μια απρόσμενη παγίδα, ενισχυμένη με ήχους, διαλόγους και μια ανατριχιαστική υποβολή. Αν και το “Darker Days” που το διαδέχεται μοιάζει να συνεχίζει στη φωνητική αντιπαράθεση των δυο τραγουδιστών τη σύγκρουση, σχεδόν ξορκίζεται και ξεπλένεται στο υπέροχο σόλο σαξόφωνο του Kenny Fong. Η μοναδική φωνή της Turner αντιπαρατάσσεται με τα πολλά πρόσωπα του Tompkins με την ονειρική της επίδραση πάντα το ίδιο πλούσια και απαραίτητη. Αλλού ολομόναχη συνεχίζει να απομακρύνει το μυαλό σε άλλες διαστάσεις, όπως στο “Under The Stars”, όπου η φωνή της βηματίζει ευγενικά πάνω σε μια σχεδόν εξωτική ενορχήστρωση.

Αν το “Atone” καθόριζε την αναζήτηση των πρωταγωνιστών σε ένα κυρίως νεοκλασικό πεδίο, τότε ο διάδοχος ανοίγεται σε πιο μοντέρνες προσθήκες, περισσότερες ευρηματικές ηλεκτρονικές παρεμβάσεις, ακόμα και industrial εντυπώσεις, χωρίς να λείπουν και οι ambient παραισθήσεις, όπως για παράδειγμα το “Sounds Of Despair” που θα μπορούσε να είναι ένα σύντομο κινηματογραφικό score. Και αν οι αναφορές των στιγμιαίων αντηχήσεων μπορεί να πληθαίνουν από Massive Attack, Nine Inch Nails, πιο στρογγυλεμένους Sigur Ros, ή μια πιο σύγχρονη ισορροπία ανάμεσα στους Deep Forest και εκείνες τις This Mortal Coil συμπράξεις της 4AD, δεν είναι επειδή υπολείπεται ταυτότητας και προσωπικής κατεύθυνσης. Το αντίθετο…

Κόντρα στην αιώνια μάχη του μαύρου με το λευκό που παίζει τόσο παράδοξα στην ετικέτα του, το σχήμα συνεχίζει να διογκώνεται σαν πολύτιμο πέτρωμα που ρουφά φως και σκοτάδι και γεννά αμέτρητες αποχρώσεις, δίνοντας τελικά το πιο απαιτητικό έργο του ως σήμερα.

Συναρπαστικός, τολμηρός, “πολυταξιδεμένος” Daniel Tompkins…

Facebook: https://www.facebook.com/whitemothblackbutterfly

635
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…