YOVEL

Μια όαση διαφορετικότητας στην εγχώρια black metal σκηνή προσφέρουν οι Αθηναίοι Yovel, που επιστρέφουν με ένα “μαχητικό” album, με τίτλο “Forthcoming Humanity” (review). Λαμβάνοντας έμπνευση από τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη, ξυπνούν την ταξική μας συνείδηση, σε ένα concept αφιερωμένο στο προλεταριάτο. Πάντα με σαφή πολιτικό λόγο, οι Yovel δεν κρατούν για τον εαυτό τους την ελπίδα της επανάστασης του λαού και δεν μασάνε τα λόγια τους. Ο Δημήτρης Μαρσέλος, διψασμένος για απαντήσεις, συζητά με τους Yovel.

Καταρχάς πολλά συγχαρητήρια για το αριστούργημα που κυκλοφορήσατε! Εξαρχής μου προκάλεσε ανατριχίλα και όπως καταλαβαίνετε και όπως υποθέτω, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους θα δημιούργησε ρίγη και σε εσάς. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. “Forthcoming Humanity”, ή όπως το μεταφέρατε οι ίδιοι στη γλώσσα μας “μελλούμενη ανθρωπότητα”. Πείτε μας δυο λόγια για αυτή την concept ιστορία που κρατάει ενωμένα τα τραγούδια του δίσκου.
Αρχικά σε ευχαριστούμε, Δημήτρη και εσένα για τα καλά λόγια, αλλά και το zine για τη φιλοξενία, και δεν το λέμε τυπικά. Είμαστε μια μπάντα, που όντας ανεξάρτητη, στηρίζεται στην ανυστερόβουλη στήριξη και διάδοση της δουλειάς και σας ευχαριστούμε γι’ αυτό. Τι σπουδαίο πράγμα να χαρακτηρίζεις “αριστούργημα” τη δουλειά μας και πόσο σημαντικό να εισπράττουμε αυθεντικά τέτοια σχόλια από σένα, αλλά και από πολλούς / ες σε όλον τον κόσμο. Θέλουμε να ξέρεις ότι παλέψαμε πολύ γι’ αυτό. Το ‘’Forthcoming Humanity’’ ήταν το λογικό επόμενο βήμα για την μπάντα, μετά το ντεμπούτο μας ‘’Hitherto’’ του 2018. Τότε διηγηθήκαμε το ταξίδι από την Συνειδητοποίηση και την Ήττα στον Θρίαμβο. Έναν θρίαμβο, όχι τόσο κυριολεκτικό, μια λυτρωτική κατανόηση του ποιοι είμαστε, σε τι κόσμο βρισκόμαστε και τι πρέπει να κάνουμε για να “σπάσουμε το βράχο”. Με αυτή την έννοια στο ντεμπούτο μας ασχοληθήκαμε με άξονα το άτομο και τα “ατομικά”, συντριπτικά αδιέξοδα που εν τέλει είναι κοινά.

Η “Μελλούμενη Ανθρωπότητα” καταπιάνεται με την συγκυρία. Με μια συνθήκη πρωτόγνωρη, παγκόσμιας κρίσης, πανδημίας, πλανητικής καταστροφής, Σε αυτές ακριβώς τις κυριολεκτικά τρομερές συνθήκες οφείλουμε, εμείς, τώρα, να επιλέξουμε τη Ζωή, να γίνουμε το μελλούμενο, αλλιώς η καταστροφή θα είναι συνολική, ολική και μη-αναστρέψιμη.

Ο τρόπος που επιλέξαμε να καταλήξουμε στο σήμερα και στο αύριο, είναι μέσα από την αναψηλάφηση του παρελθόντος -αυτά που μας ενώνουν από άκρη σε άκρη σε αυτή τη Γη. Η ιστορία του τόπου μας, η ιστορία και οι μάχες κάθε τόπου, από την Ελλάδα μέχρι τους Ζαπατίστας και από το Παρίσι των Κίτρινων Γιλέκων ως στις οδομαχίες του Πόρτλαντ, είναι η ιστορία αυτών που πάντα προχωρούσαν με το κεφάλι ψηλά, μπορεί να έχαναν, μπορεί να πληγώθηκαν, μπορεί να στερήθηκαν την ζωή και τις χαρές της, αλλά ποτέ δεν υπέκυψαν και για αυτό δεν ξεχάστηκαν, για αυτό πάντα θα μας δείχνουν τον δρόμο. Τον ίδιο, μοναδικό δρόμο που πρέπει να περπατήσουμε. Τα ίδια διλήμματα που πρέπει να απαντήσουμε. Το ‘’Forthcoming Humanity’’ είναι ένα ταξίδι που διαπλέκεται με την λεπτή κόκκινη γραμμή της ιστορίας και θέλει να σε τυλίγει καθώς συνεχίζει προς το μέλλον.

Το εξώφυλλο είναι εκπληκτικό, πίνακας που θα θαύμαζες σε κάποια έκθεση, που απεικονίζει της “γης τους κολασμένους”. Θέλω να μάθω τα πάντα για τον καλλιτέχνη και τη συνεργασία σας μαζί του.
Ο πίνακας ονομάζεται ‘’New Planet’’ και είναι έργο του Σοβιετικού καλλιτέχνη Konstantin Yuon. Είναι ιστορικό έργο, αισθητικά αξεπέραστο, αλλά και συγκλονιστικό στο μήνυμα του: η νέα, δίκαιη κοινωνία, όπως και αν την ονομάσουμε, συνιστά ένα κοσμικό και κοσμογονικό γεγονός, σαν τη γέννηση ενός νέου πλανήτη! Ο πίνακας αυτός μας συνεπήρε, καθώς, πέρα από το “Γεγονός” που πραγματεύεται, απεικονίζει επίσης τόσο μαγευτικά το Δέος των ανθρώπων μπροστά στο Καινούριο. Μπροστά στον καινούριο πλανήτη που αναδύεται, μπροστά στην καινούρια κοινωνία που δημιουργείται, αποτυπώνει πολύ γλαφυρά μια παλέτα συναισθημάτων (φόβος, αποστροφή, συγκίνηση, προσμονή, λύτρωση) στους παρατηρούντες ανθρώπους. Τα συναισθήματα δηλαδή που δημιουργεί σε εχθρούς, φίλους και “ουδέτερους”, η ανατροπή για την οποία μιλάμε μέσα από την μουσική μας, αυτή που διαμορφώνει την καθημερινότητά μας, αλλά και τόσων άλλων. Το artwork re-design του πίνακα για τον δίσκο ανέλαβε και έφερε εις πέρας με καταπληκτικά αποτελέσματα, ο Αργύρης Αθανασιάδης. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς για το άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα. Όλη η δουλειά και ειδικά το booklet, νιώθουμε ότι ολοκληρώνει τη μουσική απόπειρα και την ανεβάζει σε νέο επίπεδο.

Στο ξεκίνημα, αλλά και στη συνέχεια, ακούμε μια γυναικεία φωνή να μας απαγγέλει τους στίχους του Λειβαδίτη. Συστήστε την στο κοινό.
Είναι η Αντριάνα Ανδρέοβιτς, ηθοποιός, μέλος της εξαιρετικής νέας γενιάς καλλιτεχνών, που αντιμετωπίζονται από το κράτος ως παρίες, αλλά δεν το βάζουν κάτω και επιμένουν να αγωνίζονται και να δημιουργούν.

Η συμμετοχή της στο ‘’Forthcoming Humanity’’ ήταν καταλυτική. Κατάφερε να αποδώσει εξαιρετικά τα δύσκολα αφηγηματικά κομμάτια της ποίησης του Λειβαδίτη, δημιουργώντας μια ενιαία κινηματογραφική ατμόσφαιρα στο άλμπουμ, υπηρετώντας το concept με έναν άψογο τρόπο. Κατάφερε να ανταπεξέλθει σε αυτό το έργο αριστοτεχνικά. Χωρίς αυτήν θα ήταν ένας άλλος δίσκος και αυτό από μόνο του αρκεί για να κατανοήσουμε το μέγεθος της συνεισφοράς της.

Για μια ακόμη φορά, εμπνέεστε από την τέχνη της γραφής, και ειδικότερη την ποίηση. Γιατί όμως, διαλέξατε τον Τάσο Λειβαδίτη ως κύρια πηγή και οδηγό της ιστορίας σας;
Η ποίηση του Λειβαδίτη “ήρθε’’ σε εμάς. Εμπεριέχει την συγκλονιστική αφήγηση της καθημερινότητας όλων αυτών που έχασαν πολλά παραπάνω από έναν πόλεμο. Έχασαν τις ζωές τους γιατί κυνηγήθηκαν ανελέητα από τους νικητές-καταπιεστές, έζησαν σε εξορίες και φυλακές, χωρίστηκαν από οικογένεια και φίλους, δεν μπόρεσαν να δουλέψουν, δεν μπόρεσαν να ερωτευτούν, δεν μπόρεσαν να ζήσουν. Αγάπησαν την “συντρόφισσα ήττα”.
Αυτή είναι η συγκλονιστική ιστορία των απλών αγωνιστών στον τόπο μας, που κλήθηκαν και έβαλαν τη ζωή τους μπροστά, ειπωμένη μέσα από τα λόγια ενός επαναστάτη που την έζησε. Αυτοί που μείναν αδικαίωτοι, αλλά ποτέ ξεχασμένοι. Αυτή η ιστορία μας συγκινεί και μας δίνει δύναμη. Ο δίσκος αυτός είναι ένας φόρος τιμής σε αυτούς, αλλά και μια συντροφιά στις αγωνίστριες και τους αγωνιστές του σήμερα. Γιατί οι Σημαίες μας ακόμα γεννιούνται…

Εκτός από τους εξαιρετικούς στίχους του σημαντικού μας ποιητή, στο “Forthcoming Humanity” υπάρχουν αποσπάσματα από σημαντικά γεγονότα, εγχώρια και παγκόσμια, που κυρίως έχουν να κάνουν με λαμπερές προσωπικότητες που αντιστάθηκαν κόντρα στο άδικο. Πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος μας να θυμηθεί αυτούς τους ανθρώπους σήμερα;
Δεν έχουμε στόχο να υπενθυμίσουμε απλά ανθρώπους, αλλά να αναδείξουμε την διαχρονικότητα της μάχης. Η μάχη κόντρα στον ρατσισμό και τον φασισμό, η μάχη για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη, η μάχη ακόμα και για να υπάρξεις, είναι διαρκής, και θα παραμένει τέτοια για όσο καιρό αφήνουμε τους πλούσιους να κυβερνούν αυτή την Γη. Τα χρόνια περνάνε, αλλά ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι καταπιεστές παραμένει ο ίδιος. Η ανάγκη η δική μας είναι να πούμε ότι κάθε τοπικός αγώνας, έχει μέσα του κάτι το παγκόσμιο. Κάθε ξεσηκωμός απέναντι στο άδικο, οπουδήποτε, είναι οικουμενικός. Και σε αυτές τις στροφές της ιστορίας, κάθε ένας και μία που συμμετείχε, χαίρει τον σεβασμό μας. Από τους “πρωταγωνιστές”, ως τους “ατραγούδιστους ήρωες”.

“Κάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άνδρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;”
Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει.

Περάσαμε έναν περίεργο εγκλεισμό τους προηγούμενους μήνες και αναρωτιέμαι αν αυτός ο “αυτοπεριορισμός” βοήθησε στην εξέλιξη αυτού του μουσικού σας project;
Στο μεγαλύτερο μέρος του ο δίσκος ήταν έτοιμος πριν μας προλάβει ο covid και η πανδημία. Πήγαν πίσω οι ηχογραφήσεις και αναπροσαρμόστηκαν τα πλάνα μας, αλλά αυτό είναι το λιγότερο μπροστά στην ανθρώπινη ζωή και υγεία. Θέλουμε όμως να πούμε κάτι σε αυτό το σημείο.

Ο εγκλεισμός και κάθε άλλο περιοριστικό μέτρο, γίνεται αναπόδραστο (το βλέπουμε και αυτές τις μέρες) ως ομολογία αποτυχίας υπεράσπισης της δημόσιας υγείας, που έχει αφεθεί στη μοίρα της και στην αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών, της κοινωνίας που επιμένει να είναι αλληλέγγυα. Πέρα από την παγωμένο χέρι του κράτους, που αρνείται να φτιάξει ΜΕΘ, αρνείται να αποσυμφορήσει τα ΜΜΜ, δίνουμε καθημερινά και μια μάχη ενάντια στον παραλογισμό των ψεκασμένων ακροδεξιών αρνητών του ιού, των μισανθρώπων που δεν έχουν πρόβλημα να ξεστομίσουν το “ναι, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό των θανάτων είναι ηλικιωμένοι” κτλ., αυτών που σχετικοποιούν την αξία της ανθρώπινης ζωής. Σήμερα προκύπτει μια νέα υποχρέωση. Να μην νικήσει ο κοινωνικός δαρβινισμός. Όποιος σήμερα είναι διατεθειμένος να παίξει κορώνα – γράμματα τη ζωή κάποιου, και όχι να βγει μπροστά για να απαιτήσει υγεία για όλους, αύριο θα είναι ικανός για χειρότερα.

Πόσο χρόνο πήρε τα κομμάτια του παζλ να μπουν στη σωστή σειρά που ως αποτέλεσμα είχε αυτήν την ιστορία που σκοπό έχει, κατά τη γνώμη μου την αφύπνιση των χαμηλών κοινωνικών τάξεων;
Η διαδικασία ήταν μακριά. Από την ανάγνωση του Λειβαδίτη, στο να συνθέσουμε μουσική που να αποτυπώνει την εκρηκτική ένταση που πλαισιώνεται στην συγκινητική καθημερινότητα των ανώνυμων χαρακτήρων του Λειβαδίτη, και στην σύνδεση των ιστορικών αναφορών, μέχρι να βγάζουν νόημα σε εμάς. Μέχρι να νιώθουμε πλήρεις με το αποτέλεσμα. Για μας είναι απλά ο δεύτερος τόμος της ιστορίας που θέλουμε να πούμε. Ελπίζουμε να υπάρξουν ακόμη αρκετοί. Και δεν επιδιώκουμε να εμφανιστούμε ως ινστρούχτορες. Πιστεύουμε ότι υπάρχει η τέχνη που μπορεί να συγκινεί, να κινητοποιεί και να αφυπνίζει, ιδιαίτερα σε παγκόσμιες μουσικές όπως είναι το metal και τα extreme παρακλάδια του όπως είναι το black metal. Διηγούμαστε την ιστορία των ανθρώπων. Και αν αυτό γίνεται κατανοητό και συγκινεί, τότε πετυχαίνουμε τον στόχο μας.

Το “Forthcoming Humanity” είναι ένας πολυδιάστατος δίσκος από πλευράς συναισθημάτων, ηθικής και πολιτιστικής σημασίας. Έχοντας δει και το προσχέδιο του booklet που συνοδεύει το cd, θεωρώ πως χωρίς αυτό και τις περιγραφές και φωτογραφίες που περιέχει, ο ακροατής ίσως, δεν μπορέσει να ταυτιστεί απόλυτα με το θέμα. Στην ψηφιακή του μορφή θα περιέχεται και το βιβλιαράκι; Πως μπορούμε να το αποκτήσουμε;
Το booklet αριθμεί 32 σελίδες και είναι αποτέλεσμα πολλών ωρών δουλειάς με πολύ μεράκι και αγάπη. Είμαστε πολύ περήφανοι για το αποτέλεσμα. Είναι απαραίτητο συνοδευτικό για όσους-ες θέλουν να ‘‘βυθιστούν’’ στο ‘’Forthcoming Humanity’’ και υπάρχει ως συνοδευτικό και στην ψηφιακή μορφή. Είναι η συνεισφορά μας σε αυτούς που η διαδικασία ‘’ανοίγω το CD, ξεφυλλίζω το booklet, διαβάζω τους στίχους, κατανοώ το περιεχόμενο, γίνομαι κομμάτι του έργου’’ που αποτελεί ακόμα επιλογή και συνιστά άλλο “δέσιμο” με το έργο. O δίσκος απαιτεί χρόνο από τον ακροατή. Όσοι-ες τον διαθέσουν θα βρουν έναν σύντροφο για καιρό.

Black metal για το προλεταριάτο, την εργατική τάξη. Σε κάποιους ίσως, αυτό φανεί αντιφατικό, αλλά τελικά είναι οι άνθρωποι που δίνουν στη μουσική τον χαρακτήρα τους ή το αντίθετο;
Black metal για όσους θέλουν να ζήσουν χωρίς καταπιεστές, χωρίς εκμεταλλευτές, black metal για όσους-ες βιώνουν στη ζωή τους την εκμετάλλευση, black metal για όσους -ες βλέπουν τον εχθρό στον ισχυρό και όχι στον αδύναμο φτωχό διπλανό τους, black metal συνεπώς για τους ανθρώπους που δεν υποκύπτουν στον κυνισμό, στον εκφασισμό, στον ελιτισμό. Αυτό που εμείς ονομάζουμε ως #BlackMetalForTheOppressed. Αν εντοπίζει κάποιος αντίφαση σε αυτό, μάλλον έχει συνηθίσει το black metal του “no politica”, να βγάζει Marduk και Καιάδες να υμνούν τους ναζί, αλλά να σφυρίζει αδιάφορα γιατί ‘’μόνο μουσική εδώ’’ και άλλα παραμύθια. Αλλά ο καιρός που η ακροδεξιά κατοικοέδρευε στο black metal και το μόλυνε με το δηλητήριο της τελειώνει. Το black metal είναι παγκόσμια μουσική και δεν χωράει πια μασκοφόρους μισάνθρωπους. Προφανώς και ο κάθε καλλιτέχνης προσδίδει χαρακτήρα στο έργο του. Ό, τι δημιουργείς φέρει ένα κομμάτι του εαυτού σου στην συγκεκριμένη περίοδο που συνέβη. Αλλά σταδιακά αποσπάται από τον δημιουργό και εκφράζει ζωντανές κινήσεις μέσα στις κοινωνίες. Γίνεται κτήμα των ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, το black metal είχε μια συγκεκριμένη “γενέθλια συνθήκη” μέσα στα χρόνια, διαμορφωμένη από τους καλλιτέχνες που το όρισαν ως είδος. Αλλά αυτό έχει έρθει η ώρα να αλλάξει. Και αλλάζει.

Ο νέος δίσκος γεννά τεράστιες προσδοκίες από μέρους μου. Τι θα ακούσουμε άραγε από τους Yovel στο μέλλον; Το μέλλον αυτό, πως το φαντάζεσαι τώρα, που λόγο του ιού οι ανθρώπινες σχέσεις και η τέχνη έχουν δεχτεί πολλαπλές επιθέσεις;
Μουσικά είναι πολύ νωρίς για τέτοιες απαντήσεις, διότι είναι πολύ νωρίς για τέτοιες σκέψεις. Σίγουρα δεν θα μιλάμε για δάση και λίμνες και παγωμένα βασίλεια στο βορρά. Το μέλλον προκαλεί φόβο. Και μπορεί να διαρκεί πολύ, αλλά πλέον πέρα από την ανασφάλεια της εργασίας, πέρα από την βύθιση στον απόλυτο έλεγχο της Google και του Facebook, μας δημιουργείται άγχος και φόβος για την ίδια μας τη ζωή και των αγαπημένων μας. Είναι μια νέα σκληρή συνθήκη. Στερούμαστε όλο και περισσότερο πράγματα που μας είναι αναγκαία για να είμαστε λειτουργικά άτομα. Η κοινωνικοποίηση υπό όρους, η απαγόρευση των συναυλιών, ο περιορισμός των θεατρικών παραστάσεων, όλα αυτά και ίσως περισσότεροι περιορισμοί στο άμεσο μέλλον, θα επηρεάσουν μεσοπρόθεσμα την κοινωνική μας συμπεριφορά. Αυτή τη στιγμή είμαστε αποκλειστικά κομμάτια της όποιας παραγωγικής διαδικασίας χωρίς να κάνουμε σχεδόν τίποτα που να μας ευχαριστεί. Προφανώς και οι υγειονομικοί λόγοι είναι σοβαροί και αποδεκτοί, αλλά μη νομίσετε ότι οι πλούσιοι δεν θα προσπαθήσουν να κάνουν την κρίση ευκαιρία. “Δούλευε, διασκέδασε στο Internet, πέσε για υπνο, φτου και από την αρχή’’. Μιας από τις πολλές δυστοπίες που βρίσκεται μπροστά μας. Αλλά ξέρουμε ότι η αισιοδοξία μας ως μελλούμενη ανθρωπότητα έρχεται από την πιο βαθιά πεποίθηση ότι ο δρόμος που μας ετοιμάζουν είναι αδιέξοδος και ολική καταστροφή. Ή θα νικήσουμε ή θα καταστραφούμε. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει και οι ατομικές κάψουλες για την επιβίωση είναι ελάχιστες.

Παρόλο που όσα πραγματεύεται το νέο σας album σου φέρνουν μια θλίψη και μια απογοήτευση, το περιτύλιγμα αισιοδοξίας με το οποίο το έχετε τυλίξει, σου αφήνει μια ελπίδα πως στο τέλος θα δικαιωθούμε. Είστε οπτιμιστές από κατασκευής;
Είμαστε ρεαλιστές από κατασκευής. Όπως προαναφέραμε, ο δρόμος που μας ετοιμάζουν, δεν περιλαμβάνει την ανθρωπότητα ως στρατηγική για τα επόμενα 100 χρόνια. Το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός σκέφτεται το μαξιμάρισμα του άμεσου κέρδους. Αν ο πλανήτης καταστρέφεται, αν οι κοινωνίες βυθίζονται στην αποξένωση και στην κατάθλιψη, ο καπιταλιστής δεν νοιάζεται. Αλλά δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Το συγκεκριμένο πλαίσιο κοινωνικής οργάνωσης και οικονομικής παραγωγής φτάνει στα όρια του, εξαντλεί τον πλανήτη και τους ανθρώπους. Και για αυτό ή θα ανατραπεί, ή ο πλανήτης θα μας ξεβράσει για να αυτοϊαθεί. Συνεπώς αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως είδος οφείλουμε να αλλάξουμε. Και για αυτό είμαστε ρεαλιστές. Ή αισιόδοξοι. Ή και τα δύο.

Πόσο μακριά είναι ο κόσμος μας άραγε, από την αποκτήνωση και την ολοκληρωτική ήττα του φασισμού; Είναι η τέχνη υποχρεωμένη να θυμίζει πως ο αγώνας συνεχίζεται;
Πολύ μακριά. Ο φασισμός είναι ιδεολογία που πατά πάνω στον κοινωνικό ανταγωνισμό και την μετατροπή του σε κανιβαλισμό. Πολλές φορές οι φτωχοί αδυνατούν να αντιληφθούν τον εχθρό σε αυτόν που τον μετατρέπει σε εργαζόμενο σκλάβο, στο αφεντικό, στο κράτος και την εξουσία, αλλά επιλέγουν τις εύκολες λύσεις του διπλανού τους. Ο άλλος, ο ξένος είναι πάντα μια πιο εύκολη λύση σε σχέση με τον πλούσιο και τον καπιταλιστή. Και αυτό μεθοδεύεται όταν χρειάζεται από το ίδιο το σύστημα. Μην ξεχνάμε πως έγινε mainstream η Χ.Α στην χώρα, μην ξεχνάμε πως αγκαλιάστηκε από το σύνολο των αστών πολιτικών και δημοσιογράφων. Για να ξεμπερδεύουμε οριστικά με το φίδι του φασισμού πρέπει να ξεμπερδέψουμε με το τέρας του καπιταλισμού.

Για το τέλος, αν και θα μπορούσα να ρωτήσω χιλιάδες ακόμη πράγματα, θέλω να διαλέξεις δυο γραμμές από τους στίχους του album και να αφήσεις τους αναγνώστες να σκεφτούν όσα διάβασαν.
“Μια γυναίκα ουρλιάζει: “Γιέ μου” και χύνεται στα πόδια ενός νεκρού …”
Ευχαριστούμε πραγματικά για τη φιλοξενία και για τη συζήτηση. Ακούστε το ‘’Forthcoming Humanity’’, γίνετε κομμάτι του. Και βρείτε μας να μας πείτε την άποψη σας.