Είδος: Dark / Doom metal
Δισκογραφική: BadMoodMan Music / Funere
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 9 Οκτωβρίου 2020
Μέσα στον απέραντο, κατάμαυρο ωκεανό του ατμοσφαιρικού doom/death ήχου στον οποίο κολυμπάμε φέτος, θα ήταν πολύ εύκολο να χαθεί το ντεμπούτο album των Ιταλών Invernoir. Αυτό όμως, θα ήταν άδικο και για τους ίδιους αλλά και για εμάς.
Η παρέα από την Ρώμη, είχε δώσει το πρώτο στίγμα της σκοτεινής, μελαγχολικής γραφής της με το EP “Mourn” πριν περίπου δύο χρόνια. Ένα μικρό σε διάρκεια διαμάντι, που άνοιγε την όρεξη για την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά.
Και να, που το “The Void And The Ubearable Loss” γεννήθηκε την κατάλληλη χρονιά, όπου όλα τα ‘90s θηρία του ήχου επέστρεψαν δισκογραφικά και το νεογέννητο παιδί των Invernoir κονταροχτυπιέται άνετα μαζί τους.
Πολλοί παράγοντες συμβάλλουν στην ομορφιά του “The Void…” – νομίζω όμως πως τα κυριότερα, είναι η αμεσότητα και η τιμιότητα της πρόθεσης αλλά και του ήχου των Ιταλών.
Τα παιδιά έχουν μελετήσει και λατρέψει μνημεία του σκοτεινού μεταλλικού είδους, όπως το “Silent Enigma” των Anathema, το “The Angel And The Dark River” των My Dying Bride και το “Icon” των Paradise Lost. Και δεν τα αντιγράφουν, σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, ζουν το ‘90s μεγαλείο μέσα από το παίξιμό τους και καταφέρνουν να μας προσφέρουν την ατμόσφαιρα του τότε, ατόφια.
Δεν υπάρχει περίπτωση, αν σου αρέσει το σκότος, να μην γυρίσεις το κεφάλι με την χαρά της έκπληξης αποτυπωμένη στο πρόσωπό σου, από τις πρώτες κιόλας νότες του ομότιτλου ορχηστρικού έπους που ανοίγει το album.
Όταν δε, μπουν οι “Tonight’s Decision” κιθαριστικές μαχαιριές του “The Path”, η Draconian βροχή μελωδίας του “House Of Debris”, η ανατριχιαστρική “The Dreadful Hours” εισαγωγή του “Suspended Alive”, το υπέροχο This Empty Flow touch του “Cast Away”, το σμιλεμένο στην άβυσσο “The Burden” το οποίο μοιάζει με αδερφάκι του “Emerald Forest And The Blackbird”, η October Tide λογική του “At Night” και φυσικά, το αποτελειωτικό “The Loneliest” το οποίο σε ρίχνει στα γόνατα, ε, τότε οι Invernoir σε έχουν κερδίσει, σε έχουν κάνει δικό τους και το repeat button είναι η μόνη επιλογή που σου αφήνουν.
Σε μια χρονιά με νέους My Dying Bride, Paradise Lost, Shattered Hope, Katatonia, On Thorns I Lay και Celestial Season, οι Invernoir ανεβαίνουν στην λίστα μου με κάθε νέα ακρόαση του “The Void…”. Γιατί με κάθε νέα ακρόαση του, οι ώρες που περνάω μαζί του είναι πιο 1993-1999 από τότε που έζησα αυτές τις χρονιές – και μα τους θεούς του doom, το κάνουν τόσο αβίαστα, τόσο γλυκά, τόσο όμορφα, με μόνο τους όπλο τις μελωδίες τους.
Doom on, Invernoir!
Official Invernoir Facebook page: www.facebook.com/invernoir/
Official Invernoir Instagram page: www.instagram.com/invernoir/
610 
