Είδος: Progressive Groove Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 9 Οκτωβρίου 2020
Debut album από μια νεότευκτη μπάντα από την Θεσσαλονίκη η οποία ακολουθεί ένα μονοπάτι που δεν θα έλεγα ότι είναι δημοφιλές στη χώρα μας (ως χώρος δράσεως εννοώ, όχι ακρόασης, που είναι αρκετά δημοφιλές από αυτή τη σκοπιά).
Και εξηγούμαι. Η μουσική της τετραμελούς αυτής ομάδας ανήκει γενικώς στο progressive metal και μάλιστα στο απόλυτα τεχνικό άκρο του. Μπάντες όπως οι Meshuggah και οι Gojira ανήκουν στο ρεπερτόριο επιρροών τους και μάλιστα σε μια υβριδική μορφή σύμπνοιας αυτών, αλλά και οι Opeth ή οι Katatonia ως ατμοσφαιρικά προϊόντα (χωρίς καμιά διάθεση αντιγραφής που και αυτό να ίσχυε δεν θα θεωρούταν μομφή μιας και θέλει αρκετά μεγάλους όρχεις για να μπορέσεις να μιμηθείς τους ανωτέρω ηγέτες της στριφνής μουσικής δυσκολίας) αλλά το υλικό τους είναι αρκούντως groovy και αρκετά πιο εύληπτο έτσι ώστε να μην απευθύνεται μόνο σε αυτούς που γεννήθηκαν με μια παρτιτούρα στο χέρι αλλά και σε ένα ευρύτερο metal ακροατήριο. Από την άλλη, η παραγωγή είναι διαυγέστατη και οι λεπτομέρειες της μουσικής τους αναδεικνύονται πλήρως, χωρίς τον χαοτισμό που θα συναντούσες σε δουλειές των προαναφερθέντων.
Συνθετικά υπάρχει μεγάλη ποικιλία και εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον μιας και οι Oria έχουν μεγάλο ταλέντο στο να αναμειγνύουν διαθέσεις με μεγάλη ευελιξία και με το credit ότι η ύψιστη τεχνική τους δεινότητα δεν καπελώνει σε καμία στιγμή την προσπάθεια για την αμιγή τραγουδοποιΐα. Τα κομμάτια έχουν αρχή, μέση και τέλος, υλικό που δεν χάνεις το τόπι προσπαθώντας να συντάξεις στο νου σου έναν χείμαρρο από riffs που δεν λένε τίποτα. Κιθαριστικώς υπάρχει μεγάλη εκτελεστική γκάμα είτε με ακουστικά θέματα που ενδυναμώνουν τις ατμόσφαιρες είτε με τραχείς παραμορφωμένες δομές από τους Θανάση Κωστόπουλο και Λεωνίδα Πλατανιώτη, το ρυθμικό δίδυμο των Στέφανου Παπαδόπουλου (μπάσο) και Ιορδανη Τσαντσάνογλου (drums και συνονόματος!) είναι άριστο, συμπαγέστατο και δεμένο ενώ φωνητικώς ο Πλατανιώτης είναι πάρα πολύ καλός performer, με προσγειωμένες ερμηνείες είτε στα καθαρά του μέρη είτε στα διάσπαρτα growls που επιχειρεί.
Πολύ καλά τα “Template of Nothingness”, “Cope” και “Regret the Fall” όπως και το “δυναμιτάκι” “Fed to the Wrong” τα οποία ενστερνίζονται τη λογική των Γάλλων συνθετικά, εξαιρετικό το “Flisvus” που προσεγγίζει σκληρότατα post metal (ή και screamo αν θέλεις ύδατα) με μια συνθετική λογική που μου έφερε στο νου τους Opeth της μεσαίας περιόδου (σε υπερτεχνικά πάντα πλαίσια) κάτι που συμβαίνει και με τα μεγάλης διάρκειας “The Demon Beside My Bed” και “Blame Yourselves”, τις πιο progressive στιγμές του “Sublimation(s)” που ίσως να είναι και τα εστιακά επίκεντρα του album, σαν επί μέρους συνόψεις όλων των στοιχείων που φέρει η αυτόφωτη προσωπικότητα της μπάντας με μια τραχειά συνθετική λογική που θα συναντούσες σε albums των Depressive Age. Από εκεί και πέρα, θαυμάσια το instrumental “The Weight of Uncertainty” (πάλι θα αναφερθώ στους Opeth αλλά του “Damnation” album) και “Violated” το οποίο κλείνει το album με έναν τρόπο που συνάντησα σε πολύ λίγες μπάντες που ακολούθησαν το μονοπάτι των πάλαι ποτέ ηρώων της Σουηδικής black metal σκηνής A Canorous Quintet.
Δεν έχω να προσθέσω πολλά, οι Oria δημιούργησαν ένα πανέμορφο album μελαγχολικής μουσικής που θεωρώ ότι θα συναρπάσει τους ακροατές που έχουν υγιές ακουστικό σύστημα. Ένα σύνολο ψυχοπαλευτικής μουσικής (δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για διασκεδαστικό album) που κοιτά στα μάτια τα προαναφερθέντα μεγαθήρια και δεν υστερεί σε κανέναν τομέα. Αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για την δισκογραφική εκκίνηση του σχήματος, τότε εύκολα συμπεραίνει κάποιος ότι το μέλλον τους ανήκει αν διατηρήσουν την ίδια δυναμική. Άριστοι, τείνω χείραν και βγάζω το καπέλο.
Facebook: https://www.facebook.com/oriabandofficial/
1359 
