Είδος: Power / Progressive metal
Δισκογραφική: ROAR! Rock Of Angels Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 9 Οκτωβρίου 2020
Πιθανόν να αναρωτιόσασταν “που χάθηκαν αυτοί;”. Και εδώ που τα λέμε πέρασαν έξι χρονάκια από την τελευταία εμφάνισή τους με το “Phoenix Rising” του 2014. Η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολλές αλλαγές στην μπάντα (αλλαγή τραγουδιστών, μετάθεση του κιθαρίστα Τάσου Λάζαρη στα φωνητικά και είσοδος του Θέμη Γουρλή στη θέση του κιθαρίστα) αλλά οι Αθηναίοι Fortress Under Siege κατάφεραν να ηχογραφήσουν μια ολοκαίνουργια δουλειά, το πολύ καλό (από την αρχή) “Atlantis” και υπό την Roar! Rock Of Angels πλέον.
Αν και οι προηγούμενες δουλειές τους κινούνταν κυρίως προς το progressive metal, στο “Atlantis” θα έλεγα ότι η μπάντα μάλλον εστιάζει στο power metal. Ορμητικά κιθαριστικά θέματα από τους Γουρλή και Φώτη Σωτηρόπουλο που παραπέμπουν σε μπάντες όπως οι Helloween ή οι Stratovarius και σε παραφυάδες αυτών, εξαιρετικά φωνητικά από τον Λάζαρη που διαπρέπει για το είδος, υψίφωνος αλλά καθαρότατος με πολύ δυνατό λαρύγγι, πολύ συμπαγές ρυθμικό δίδυμο από τους Αλέξη Σταύρακα (μπάσο) και Δημήτρη Καπουκάκη (drums) και με ένα από τα ατού την παραγωγή που αγγίζει το τέλειο, με έναν διαυγέστατο ήχο που αναδεικνύει κάθε λεπτομέρεια.
Οι ταχύτητες είναι σχεδόν ισομοιρασμένες με την μπάντα να βρίσκει τη χρυσή τομή ανάμεσα στα speedαριστά δυναμιτάκια και στα mid tempo κομμάτια με όλες τις συνθέσεις να έχουν πολύ όμορφα ρεφρέν και solo. Εξαιρετικό μπάσιμο με τα “Love Enforcer” και “Lords of Death”, γρήγορα και με πολύ ωραία Stratovarius-like ρεφρέν, κιθαριστικό όργιο στο “Vengeance” (μου θύμισε τους μεγάλους Ολλανδούς Elegy), πολύ καλό το “Seventh Son”, επικότατο το “Spartacus” και πολύ καλό κλείσιμο με το επιλογικό, λυρικό “The Road Unknown”.
Συμπερασματικά, οι Fortress Under Siege σέβονται τις επιρροές τους παρουσιάζοντας ένα άρτιο power metal album που ναι μεν απέχει από την πρωτοτυπία (ποιός έχει απαίτηση για κάτι τέτοιο άλλωστε εν έτει 2020;) αλλά είναι επαγγελματικότατο, δείχνει το μεράκι των μελών καθώς και την αγάπη τους για το αντικείμενο που διαπραγματεύονται. Οι power-άδες θα συγκινηθούν αν και θα έλεγα ότι το ακροατήριο της μπάντας μάλλον απευθύνεται κυρίως σε “παλαίουρες” μεταλλάδες που ανδρώθηκαν την δεκαετία του ’90. Εύχομαι να προσελκυθούν και νεώτερες γενιές σ΄αυτό το ρεύμα αν και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει το ευρωπαϊκό power metal είναι πολύ δύσκολο να “αποξηρανθεί”. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Οι Αθηναίοι πάντως δικαιολογούνται να νιώθουν υπερήφανοι για τη δημιουργία τους, ανεξαρτήτως των φιλοδοξιών τους.