Θα έχετε καταλάβει ως τώρα πως μας αρέσουν τα opinionate άρθρα. Απευθύναμε την ερώτηση του τίτλου σε 9 συντάκτες του Rockway.gr και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις απαντήσεις που πήραμε…
«Ο χρόνος είναι μια σχετική έννοια για τον καθένα και κρύβει πολλές χάρες πίσω από τις στιγμές του. Με εξιτάρει όταν ένα σχήμα, μπορεί μέσα σε 1-2 λεπτά, να χωρέσει την έμπνευσή του και να καταθέσει την ψυχή του με ευθύτητα. Παράλληλα, με σαγηνεύουν κομμάτια που ξεδιπλώνουν τις πολυεπίπεδες χάρες τους, μέσα από 10, 15, 20 λεπτά, ταξιδεύοντας τον ακροατή σε μονοπάτια με δεκάδες διακλαδώσεις. Εδώ και χρόνια όμως, προτιμώ τις πιο συμπαγείς συνθέσεις, που δεν πλατειάζουν, αλλά έχουν τον χρόνο να εξελιχθούν και μέσα σε 4-5 λεπτά, να καταθέτουν το μουσικό ποιόν τους, είτε αυτό είναι εύπεπτο, είτε δύσπεπτο.»
[Στέφανος Στεφανόπουλος]
«Πρόσφατη έρευνα του IFPI (International Federation of Phonographic Industry), όπου αποτελεί έναν από τους κύριους αντιπροσώπους της ηχογραφημένης μουσικής παγκοσμίως, έδειξε για το 2019 ότι ο μέσος άνθρωπος ακούει 18 ώρες μουσικής εβδομαδιαίως, το οποίο ισοδυναμεί με 2,6 ώρες ημερησίως, το οποίο με τη σειρά του είναι ισοδύναμο με 52 τρίλεπτα κομμάτια. Προσωπικά, αν κρατήσω σαν δεδομένο αυτό, επιλέγω την ποιότητα από την ποσότητα, ανεξαρτήτως χρονικής διάρκειας κομματιού, ακόμα και αν χρειαστεί να ακούω το ίδιο γ@μ@το riff για κάτι λιγότερο ή περισσότερο της μίας ώρας.
“Follow the smoke toward the riff-filled land”.»
[Βασίλης Χατζηβασιλείου]
«Αν θεωρήσουμε ότι η μουσική εν γένει είναι τρόπος προσωπικής ή ομαδικής έκφρασης που προκύπτει ύστερα από πνευματικό οίστρο, δε θα μπορούσα να θέσω όριο στις προτιμήσεις μου ως προς τη διάρκεια, θεωρώντας τη αντίστοιχου επιπέδου έκφρασης και έκφανσης με την ερωτική πράξη, το σεξ και την αμφίδρομη έλξη των ανθρώπων. Η ερώτηση είναι αντίστοιχη της: «ποιας στάσης προτιμάτε στο κρεβάτι». Αν απαντούσαμε “η τάδε και η τάδε”, τότε αμέσως -αμέσως βάζουμε όρια, γινόμαστε μονοδιάστατοι, μονόχνοτοι, αντι-ερωτικοί.
Κάθε ζώο από το καρχαρία μέχρι τον ασβό συμπεριφέρεται βάσει των 4-Fs (Fighting, Fleeing, Feeding, Fucking). Ο άνθρωπος έχει ένα επιπλέον F, αυτό της φαντασίας, που λειτουργεί καταλυτικά, παράγει τέχνη και οδηγεί τα ορμέμφυτα ένστικτα του σε άλλο επίπεδο.
Εφόσον τα 23 λεπτά του “Echoes” (το οποίο έχω βάλει στο repeat αμέτρητες φορές κατά την εφηβεία μου) αναπαράγει το ίδιο δυνατά vibes με το 2,5 λεπτών “Ace Of Spades”, δε θα μπω στη διαδικασία να εκτιμήσω το χάσμα των 20 λεπτών ως προς τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης. Είναι σα να συγκρίνω την πιο ερωτική νύχτα της ζωής μου με το καλύτερο one night stand.»
[Παναγιώτης Σπυρόπουλος]
«Η διάρκεια είναι κάτι το σχετικό σε όλους τους τομείς της ζωής και την αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά ανάλογα με την συναισθηματική προσλαμβάνουσα της εκάστοτε ψυχικής σου διάθεσης. Άλλοτε χρειάζεσαι ένα σύντομο παθιασμένο punk δίλεπτο που θα σε γεμίζει αδρεναλίνη και θα σου δώσει άμεσα μια ψυχική ευφορία, άλλοτε χρειάζεσαι ένα δεκάλεπτο αργόσυρτο doom τραγούδι που θα σου κατεβάσει την ταχύτητα των καρδιακών σου σφυγμών. Υπάρχει πάντοτε και η ιδανική διάρκεια μεταξύ 3-4 λεπτών που μπορεί να συνδυάσει όλα τα παραπάνω και να σου δώσει έναν απρόσμενο ακουστικό οργασμό, τον οποίο καθημερινά θα επιζητάς. Αυτό που είναι αναγκαίο σε όλες τις περιπτώσεις βέβαια, είναι η ποιότητα και η ειλικρίνεια των συναισθημάτων που ο καλλιτέχνης επικοινωνεί μέσω της τέχνης του. Το επιτηδευμένο το νιώθεις και σε αποθαρρύνει από το να ανοίξεις την αγκαλιά σου στους μουσικούς παλμούς. Είτε μικρή, είτε μεγάλη διάρκεια, είναι ευπρόσδεκτη, μονάχα αν είναι αληθινά τυχαία και όχι εμπορικά αναγκαστική!»
[Δημήτρης Μαρσέλος]
«Η συνθετική δεινότητα ενός δημιουργού πάντα θα είναι το νούμερο ένα σε ότι αφορά τους παράγοντες που συντελούν στην επιτυχή δημιουργία ενός μουσικού κομματιού. Η διάρκεια ενός μουσικού κομματιού αποτελεί ακόμη ένα εργαλείο επιλογής που φέρει στην φαρέτρα του ο καλλιτέχνης-δημιουργός. Χωρίς να παραβλέπω στιγμή την υποκειμενικότητα του όλου θέματος, δεν θα ασχοληθώ με τις περιπτώσεις εξωγενών περιορισμών όπως τα radio edits που γίνονται με απροκάλυπτα εμπορικά κι όχι δημιουργικά κριτήρια. Σε άλλα κομμάτια ταιριάζει η μικρή διάρκεια αφού μέσα σε αυτή μπορούν να πουν όλα όσα θέλουν να εκφράσουν. Αυτονόητα πράγματα. Προτιμώ να υπάρχει συμπυκνωμένη ουσία σε ένα τραγούδι κι ας είναι 3λεπτο παρά αναμασήματα κι επαναλήψεις με λούπες να γεμίσει ένα track όπως κάνουν οι περισσότεροι pop καλλιτέχνες. Εδώ όμως μιλάμε για τα δικά μας, προσωπικά γούστα. Ναι, με εξιτάρουν τα κομμάτια με μεγάλη διάρκεια, φυσικά μόνο όταν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον μου ζωντανό κι αυτό συμβαίνει όταν έχουν πραγματικά κάτι να πουν και δεν αποτελούν απλά χώρο στείρας και κουραστικής προβολής επιδειξιομανών μουσικών. Δυστυχώς το prog metal μαστίζεται από τέτοιες περιπτώσεις, κάτι που δεν συνέβαινε στις απαρχές του prog rock την δεκαετία του 70 με μπάντες που κυκλοφορούσαν κομμάτια ακριβώς τέτοιας έκτασης όσης του περιεχομένουν που ήθελαν να εκφράσουν, με την κάθε νότα να έχει λόγο ύπαρξης και βαρύνουσα υπόσταση στην δομή της σύνθεσης.
Η φλυαρία ξεκίνησε μετά το μπαμ που έκαναν οι Dream Theater στην σκηνή με τους πρώτους δίσκους τους να αποτελούν σημείο αναφοράς σε αυτό που θα αποκαλούσαμε χρυσή τομή σε ότι αφορά την έκταση και το ουσιαστικό περιεχόμενο στα τραγούδια τους. Νωρίτερα, οι συμπατριώτες τους Queensryche είχαν αποδείξει έμπρακτα, κυρίως μέσα από τα album τους “Rage For Order” και “Operation Mindcrime”, πως μπορείς να πεις πολλά χωρίς να «τεντώσεις πολύ το σχοινί». Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, οι Βρετανοί Iron Maiden είχαν ήδη γράψει ιστορία με τα κομμάτια τους να αγαπιούνται και να γίνονται αντικείμενα λατρείας, είτε πρόκειται για το -ούτε καν 4λεπτο- “Run To The Hills, είτε για το σχεδόν 14λεπτο “Rime Of The Ancient Mariner”.
Θα μου πεις μουσική είναι, δεν είναι για χόρταση και θα έχεις δίκιο. Έχω όμως μια ιδιαίτερη προτίμηση στα κομμάτια που με ταξιδεύουν πιο μακριά μέσα από μεγαλύτερες διαδρομές. Κοιτάζοντας την νοητή λίστα με τα προσωπικά μου, μακράν αγαπημένα τραγούδια, διαπιστώνω πως όντως, η συντριπτική πλειοψηφία αποτελείται από εκτενή σε διάρκεια κομμάτια κι αυτό είναι κάτι που χαρακτηρίζει την εν γένει προτίμηση και προσέγγιση που δείχνω στην μουσική. Τα τελευταία χρόνια όμως είναι όλο και πιο σπάνιο να προστεθεί κάποιο καινούργιο κομμάτι στην λίστα αυτή, καθώς οι μουσικοί που επιλέγουν να ηχογραφήσουν μεγάλα κομμάτια συνήθως στερούνται της ΣΥΝΘΕΤΙΚΗΣ ικανότητας να κρατήσουν ψηλά το ενδιαφέρον του ακροατή να ακολουθήσει και καταλήγουν να κουράζουν.
Ενδεικτικά παραθέτω κάποια από τα αγαπημένα μου «μεγάλα» κομμάτια: Iron Maiden “To Tame A Land”, Dream Theater “Metropolis pt I”, Camel “Lady Fantasy”, Thunder Rider “Galaxy”, Fates Warning “Nothing Left To Say”.
[Ιωάννης Φράγκος]
«Ισχυρογνωμοσύνη…. Ίδιον του λαού μας, μαζί με μία ισχυρή δόση της μίας, μοναδικής και ολόσωστης, απόλυτης άποψης. Αδερφέ, σου έχω νέα! Μουσική λέγεται, που σημαίνει συναίσθημα, που σημαίνει όμορφες ή δυνατές ή συγκλονιστικές εικόνες, σημαίνοντα μηνύματα, “στιγματίζουσες χαρακιές” από νότες σε μυαλό και ψυχή, με λόγια που “χαράσσονται” συχνά σε υποσυνείδητο ή ασυνείδητο ή όπως αλλιώς θες το λες. Σε αυτό το πλαίσιο, αλλά και σε κάθε μουσική λογική, μόνο η ποιότητα μπορεί να υπερισχύσει και αυτή δεν έχει “μόνιμο λιμάνι”. Αλλιώς, ύμνοι όπως τα “War Pigs”, “The Eleventh Hour”, “Alexander the Great”, “Eyes of a Stranger”, αλλά (ακόμα) και τα (σχεδόν) χωρίς λόγια “Orion” ή “To Live is to Die” ή τόσες δεκάδες άλλες μουσικές εποποιΐες με διάρκεια ταινίας μικρού μήκους, θα στοιχειώνουν, όχι αναίτια, έναν “εικονικό μουσικό παράδεισο”.
“When a man lies, he murders some part of the world….”»
[Σταύρος Βλάχος]
«Αλήθεια τώρα, ένα κομμάτι διάρκειας 6 λεπτών και άνω, θα έλεγα ότι ειναι λίγο ανιαρό, ειδικά όταν είσαι σε μαγαζί και πίνεις τις μπύρες σου και το μόνο χρήσιμο που έχει είναι ότι μπορείς να πας τουαλέτα. Κομμάτι μέχρι 3 λεπτά είναι μια “Οκ” εκδοχή τραγουδιού που δεν προλαβαίνει όμως να σε γεμίσει με την μουσική ηδονή που πρέπει ώστε να χορτάσεις. Ιδανικά όμως είναι τα 4-6 λεπτά, στα οποία και τουαλέτα πηγαίνεις και την air guitar σου κάνεις και το σόλο σου βαράς αλλά προπάντως…προλαβαίνεις και να παραγγείλεις και επόμενη μπύρα!»
[Αντώνης Ξενάκης]
«Αν υπάρχει κάτι που δεν κοιτάζω στη μουσική, αυτό είναι η διάρκεια των τραγουδιών. Αυτό που μετράει σε ένα τραγούδι είναι η έμπνευση που έχει ένα συγκρότημα και πόσο καταφέρνει να βάλει σε μια σωστή σειρά τις ιδέες του. Το ίδιο θα απολαύσω το “Running Free ”, το “For Whom the Bell Tolls ”, το “Heaven and Hell ” η ολόκληρο το “A Pleasant Shade of Gray ”. Οπότε δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προτίμηση όσον αφορά στο πόσο κρατάει μια σύνθεση για να την ακούσω.»
[Πελοπίδας Χελάς]
«Ως λάτρης του κλασικού/επικού heavy metal, έχω μεγαλώσει με μερικές από τις καλύτερες μπάντες του χώρου μιας και τις πρόλαβα στο απόγειο της καριέρας τους στα ‘80s με αποτέλεσμα να έχω “δεθεί” με τα κομμάτια τους εκείνα τα οποία θα μπορούσαν να ακουστούν στο Ραδιόφωνο, δηλαδή τα μικρής διάρκειας αλλά μεγάλης μουσικής “ηδονής”. Δε πρόκειται να κατακρίνω τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια, απλά θεωρώ ότι με αντιπροσωπεύουν περισσότερο τα λιτά, έξυπνα, ανεβαστικά, με ρεφρέν που σου μένει και με κολασμένα solos κομμάτια που για τα επόμενα 3 με 4 (έως και 5 λεπτά το πολύ) θα σε κάνουν να γίνεις ένα με τη μπάντα, να χτυπηθείς μέχρις εσχάτων, να τραγουδήσεις με τη μπάντα και γιατί όχι να έχεις την “απαίτηση” από το group για ένα πιο γεμάτο setlist. Από την άλλη, μπορώ μόνο να πω ότι σαφώς τα μεγάλης διάρκειας κομμάτια έχουν κάτι το επικό αλλά συνήθως καταντούν “βαρετά” μετά τα 5-6 λεπτά. Είναι λίγα τα μεγάλα κομμάτια που θα ακούσεις μέχρι τέλους.»
[Άγγελος Χόντζιας]
995 
