Είδος: Folk/Blues/Rock
Δισκογραφική: Columbia Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 19 Ιουνίου 2020
Robert Allen Zimmerman AKA Bob Dylan. Ένα όνομα, μια ιστορία! Αν υπήρχε εγκυκλοπαίδεια της μουσικής, σίγουρα ο Bob θα άξιζε έναν τόμο δικό του. Από τα εφηβικά του χρόνια, τότε που θαύμαζε τον Buddy Holly ως και το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 2016, έχει πει πολλά και άλλα τόσα εμείς μάθαμε από εκείνον.
Όποια πέτρα και αν σηκώσεις, σε όποιο μέρος του κόσμου αυτού, θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου πει πόσο σημαντικός ήταν για τη ζωή του ο Bob Dylan. Θυμάμαι σαν τώρα, όταν τον “γνώρισα” και εγώ στα 23 μου, όταν η ψυχή μου ήταν έτοιμη να αγκαλιάσει μουσική που δεν είχε μέσα της θυμό, σιγοτραγουδώντας το “Mr. Tambourine Man” που κάποιος φίλος έπαιζε χαλαρά στην κιθάρα του, ενώ όλο το τραπέζι τσούγκριζε και έπινε αλκοόλ.
Το ογκώδες δισκογραφικό του έργο και η στιχουργική του προσέγγιση (άλλωστε το ψευδώνυμο του είναι εμπνευσμένο από τον μεγάλο Αμερικανό ποιητή Dylan Thomas) ανάγκασαν την επιτροπή των βραβείων της Σουηδικής Ακαδημίας Νόμπελ, να του απονείμει το Βραβείο Λογοτεχνίας, το οποίο παρέλαβε εξ ονόματος του η τεράστια Patti Smith. Πριν λοιπόν, καθίσω να γράψω τις πολλές, για τα συνήθη στάνταρντς μου, λέξεις, αποφάσισα να ακούσω ξανά τον ηχογραφημένο λόγο αποδοχής του βραβείου, που υπάρχει αναρτημένο στην επίσημη σελίδα της Ακαδημίας. Σε εκείνον τον λόγο (για να μην κάνω γενικό spoiler) ο Bob τελειώνει όπως κάποτε ξεκινούσε ο Όμηρος, ζητώντας από τη Μούσα να εμφυσήσει μέσα του την Τέχνη.
Έτοιμος πλέον, να μην αδικήσω τον μεγάλο αυτόν καλλιτέχνη, θυμάμαι την από 2012 κριτική μου στο “Tempest” (review), το οποίο δεν θα έλεγα πως με είχε μαγέψει. Έκτοτε, κυκλοφόρησε τρία cover albums (“Shadows in the night” 2015, “Fallen Angels” 2016, “Triplicate” 2017) και επανέρχεται φέτος με πρωτότυπο υλικό στο “Rough and Rowdy Ways”.
To 39o studio album του σημαντικού αυτού Αμερικανού τραγουδοποιού είναι μια συλλογή folk/blues ιστοριών, χωρίς μουσικές εκπλήξεις, αλλά με στιχουργικό ζουμί και φόρο τιμής στις επιρροές του 79-ετούς καλλιτέχνη. Ενορχηστρωμένα τραγούδια με απέραντο σεβασμό, με μια φωνή που αν και ποτέ δεν συγκαταλεγόταν στις όμορφες, είναι τόσο μεστή, ζεστή και οικεία που δεν μπορείς να την αγνοήσεις και να τολμήσεις να την εξετάσεις διαδικαστικά.
Αρκετά κομμάτια σαν το εναρκτήριο “I Contain Multitudes” και το τελευταίο “Murder Most Foul” (γραμμένο για τη δολοφονία του JFK, διάρκειας 16 λεπτών), λιτά σε μουσική, φαντάζουν απλή συνοδεία, ποιητικής απαγγελίας, αλλά είναι τόσο όμορφα στημένα, με την ειλικρίνεια του δημιουργού τους να ξεχειλίζει, που τα ερωτεύεσαι εξαρχής. Το πιο εθιστικό τραγούδι του album είναι αναμφισβήτητα το “False Prophet”, ένα ήσυχο ηλεκτρικό blues που χορεύεις μοναχικά στο σαλόνι, σιγοπίνοντας κάποιο εκλεκτό bourbon, ενώ στην εξαιρετική μπαλάντα “My own version of you”, όπου ο Dylan μεταμφιέζεται σε Dr. Frankenstein, μας χαρίζει άλλη μια όμορφη στιγμή, σε μια από τις σημαντικότερες στιχουργικές τους στιγμές. Αφού χάνεται και πάλι στα στενάκια του απλοποιημένου folk, επιστρέφει με μια ωδή στον σπουδαίο μπλουζίστα Jimmy Reed (“Goodbye, Jimmy Reed”), για να επιστρέψει σε ερωτικούς ρυθμούς αφιερώνοντας μια ακόμη μπαλάντα στη Μούσα του (“Mother of Muses”). Δεν μπορεί όμως, να ξεφύγει από τα blues και ένα ακόμη όμορφο τραγούδι αφροαμερικάνικης μαγκιάς βγαίνει από το βραβευμένο του μυαλό, με τίτλο “Crossing the Rubicon”, ενώ φτάνει στο τέλος με ένα 9-λεπτο κομμάτι αφιερωμένο σε ένα νησί έξω από τη Φλόριδα, το “Key West” (θα μπορούσε να το τραγουδήσει ο Bruce Springsteen αυτό) και κλείνει με το 16-λεπτο “Murder Most Foul”, με ένα πιάνο να συνοδεύει τον ποιητή.
Σε ένα και μοναδικό album, ο Bob Dylan σε ταξιδεύει σε ανήλιαγα στέκια, όπου έπαιζαν ο Leadbelly και ο Screamin’ Jay Hawkins, ταυτόχρονα εκπροσωπώντας μουσικά τον θείo Waits και το Αφεντικό, ενώ “χαροπαλεύει” έξυπνα εξυμνώντας τη λογοτεχνία, από τη Μαίρυ Σέλλεϋ, στον Εντγκαρ Άλλαν Πόε και από εκεί στον Όμηρο, και τελικά δημιουργεί έναν συμπαγές, ακλόνητα συνεκτικό, οδηγό ηρεμίας. Επιπλέον, ως γνήσιος ταξιδευτής δίνει χώρο στους στίχους του για να σου δείξει πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας (“I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You”, “Key West”) και αποδεικνύει ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό, πως τελικά άξιζε το βραβείο.
Το “Rough and Rowdy Ways” δεν είναι σε καμιά περίπτωση το κύκνειο άσμα ενός 79-χρονου τραγουδοποιού, αλλά η απόδειξη πως η μουσική και οι τέχνες αποτελούσαν ανέκαθεν το μεγαλύτερο κομμάτι του DNA του. Χωρίς φαμφάρες και εντυπωσιασμούς, δημιουργεί ένα σημαντικά απλό album για εκείνους που θα ξεφυλλίζουν κάποιο βιβλίο, συνοδεία της παράξενα γοητευτικής του φωνής.
Τι 79 ρε; Ο άνθρωπος είναι ακόμη νέος!
Official Site: http://www.bobdylan.com/
Facebook: https://www.facebook.com/bobdylan
Instagram: https://www.instagram.com/bobdylan
Twitter: https://twitter.com/bobdylan
Spotify: https://open.spotify.com/artist/74ASZWbe4lXaubB36ztrGX
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCnRI0ay61tY-fKYzzB3fCnw
640 
