Είδος: Country/ Acoustic
Δισκογραφική: Ripple Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 26 Ιουνίου 2020
Αν ανοίγαμε ένα θέμα συζήτησης για το πόσο heavy είναι η μουσική μας και από πού πηγάζει αυτό, τότε το σίγουρο είναι ότι οι απόψεις θα διίστανται, δεδομένου ότι είναι κάτι τελείως υποκειμενικό και έχει να κάνει με την οπτική του καθενός.
Μέσα από λόγια “επιφανών ανθρώπων” θυμάμαι χαρακτηριστικά στο εκπληκτικό ντοκιμαντέρ “Such Hawks Such Hounds”, τον Billy Anderson να λέει ότι το πόσο βαριά είναι η μουσική προκύπτει από τις εμπειρίες των ανθρώπων που την φτιάχνουν, ενώ ο Jack Endino υποστήριζε ότι δεν εξαρτάται από το πόσο θορυβώδεις είναι οι κιθάρες, αλλά από το πόσο συναισθηματικά σε “χτυπάει” η μουσική. Ο Scott Reeder πάλι δήλωνε ότι κάποιες φορές μια ακουστική κιθάρα και μια φωνή μπορεί να είναι ότι πιο βαρύ έχει ακουστεί ποτέ.
Σε κάθε ακρόαση του “Forever Gone” κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι καθώς επιβεβαιώνονται όλες οι παραπάνω δηλώσεις και με το παραπάνω. Ο Scott “Wino” Weinrich μέσα από το τρίτο του solo άλμπουμ του μας «στέλνει χαιρετίσματα» καθώς παίρνει την κιθάρα του και τραγουδάει, ή για να είμαστε απόλυτα σαφείς μας απαγγέλει/αφηγείται και μας γεμίζει με ποικίλα συναισθήματα, όσο ξεδιπλώνει την κάθε πτυχή της προσωπικότητας του.
Μακριά από παραμορφωμένες κιθάρες και έντονα φωνητικά, η μουσική του παραμένει βαριά και έτοιμη να μας καταπλακώσει και να μας καταρρακώσει ταυτόχρονα. Το πνεύμα του Townes Van Zandt πλανάται στον δίσκο και στοιχειώνει τις νότες και τους στίχους του τραγουδοποιού από το Maryland. Η εκτίμηση που τρέφει στο πρόσωπό του και στα τραγούδια του είναι εμφανείς. Άλλωστε έχει συμμετάσχει και στο tribute δίσκο “The songs of Townes Van Zandt” μαζί με του Scott Kelly, Steve Von Till και μια πληθώρα εκλεκτών καλλιτεχνών.
Η ατμόσφαιρα του δίσκου είναι έντονα φορτισμένη συναισθηματικά και οι σπαραξικάρδιες συνθέσεις είναι ικανές να σου προκαλέσουν ψυχική συντριβή. Οι δέκα συνθέσεις μαζί με την στοχευμένη διασκευή του isolation των Joy Division “εξαγνίζουν” τον ίδιο και προσφέρουν ένα είδος ψυχοθεραπείας προς όλους όσους έρθουν σε επαφή με το νέο του πόνημα. Ο “νονός” του doom αποβάλλει τον τίτλο του προσωρινά, και μας παρουσιάζεται με μια νέα ηχητική ενσάρκωση του dark folk δρυΐδη, ο οποίος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε Americana και μελαγχολικά rock μονοπάτια. Σε αρκετά σημεία θυμίζει και τον δικό μας Σείριο Σαββαΐδη (The Dead Ends) στις δικές του solo folk αναζητήσεις.
Στο “Forever Gone” αντικατοπτρίζεται η αδιάκοπη δημιουργικότητα της ακλόνητης δύναμης που ακούει στο όνομα Scott Weinrich, διατηρώντας την εξαιρετική ηχητική ένταση ακόμα και μέσα από αυστηρώς ακουστικά τραγούδια.
Facebook: https://www.facebook.com/theripplemusic/
Bandcamp: https://ripplemusic.bandcamp.com/
631 
