FUGITIVE: “Multiverso”

ALBUM

Είδος: Heavy Instrumental Rock/Prog
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 20 Απριλίου 2020

Από το Bolzano της Ιταλίας μας έρχονται οι τετραμελείς Fugitive, και όπως σωστά ισχυρίζονται και οι ίδιοι αποτελούν μια φιλική επιλογή για τους φίλους των Pelican, Baroness, Russian Circles, Torche και άλλους σχετικούς του χώρου.

Με μια ιστορία που ξεκινά πίσω στο 2010 και βαδίζει πιστά στο δρόμο της ανεξάρτητης δισκογραφικής δράσης, οι Ιταλοί φτάνουν σήμερα αισίως στο τέταρτο άλμπουμ τους. Ένα πραγματικά εντυπωσιακό artwork από τον Matteo Lescio με μια έντονη ψυχεδελική αίσθηση μας προϊδεάζει ανάλογα για όσα μας περιμένουν στο περιεχόμενο του “Multiverso”. Και η αλήθεια είναι πως το instrumental κουαρτέτο κάνει μια αισθητή απόπειρα να εξελίξει το ύφος τους που έχει θεμέλιους λίθους το post rock/metal, το stoner και το progressive rock που συνήθως ευαγγελίζονται οι θιασώτες του post, σε μια περισσότερο ψυχεδελική, συχνά επαναληπτική, ταξιδιάρικη και υπνωτιστική κατεύθυνση.

Οι κιθαρίστες Manuel Gianella και Daniele Azzolini, ο μπασίστας Andrea Padovan, και ο ντράμερ Maurice Bellotti, δοκιμάζουν κάποιες μικρές εκπλήξεις για τα συνήθη δεδομένα τους, όπως για παράδειγμα στο εναρκτήριο “Private Visions Of The World”, ένα τραγούδι εμπνευσμένο από τις τρομακτικές σκέψεις σχετικά με το τι υπάρχει στο σύμπαν και όλες τις ανάλογες φρικιαστικές θεωρίες για το λεγόμενο “πολυσύμπαν”. Εδώ επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν και κάποια φωνητικά, σίγουρα όχι πρωταγωνιστικά, ακόμα και ένα σόλο κιθάρας, όπως δηλώνουν κατηγορηματικά πως δεν σκοπεύουν να πάρουν τραγουδιστή.

Με βασικές λοιπόν εμπνεύσεις τον διαλογισμό, την ψυχεδέλεια και την drone μουσική, οι Ιταλοί παρουσιάζουν ένα άλμπουμ όπου μέσα στα επιτακτικά φαζαριστά θέματα και τα μονολιθικά ριφ, έρχονται να παρέμβουν συχνά πιο ντελικάτα περάσματα, με ακουστικές παρεμβάσεις που ακολουθούν όμως ιδανικά τη γενικότερη σφαίρα διαθέσεων και εντυπώσεων. Τα τραγούδια είναι όλα τους προσβάσιμα και για ακροατές που δεν ξημεροβραδιάζονται ακριβώς με αυτό τον ήχο, καθώς το άλμπουμ είναι περιεκτικό και ξεκούραστο χωρίς αναίτια ξεχειλώματα. Μοναδική εξαίρεση σε όλα αυτά το σχεδόν 15λεπτο μινιμαλιστικό drone ταξίδι με τον τίτλο “Higher” που κλείνει τη διαδρομή του άλμπουμ μέσα στην πανοραμική ερημιά του.

Οι περισσότεροι των συμβατικότερων ακροατών, πέρα από το εναρκτήριο track, σίγουρα θα δώσουν εύκολα επιπλέον χρόνο στο όμορφο και πολυποίκιλο “Purple Rainer”, το σύντομο αλλά λυρικό και κλασικότροπο “Underworld”, και το πειστικά εξερευνητικό “3rd and Beyond”. Αν είστε όμως από τους τύπους που αρέσκονται να μην κατευθύνονται από στίχους και απολαμβάνετε τη δική σας αναπλαστική απόπειρα σε ευρεία, ταξιδιάρικη, οργανική μουσική, δώστε το χρόνο σας στους Fugitive και ίσως το ταξίδι και ο προορισμός σας ανταμείψουν.

https://www.facebook.com/fugitivesound/?epa=SEARCH_BOX
https://fugitive1.bandcamp.com/
https://www.instagram.com/fugitivesound/

534
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…