Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Napalm Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 29 Μαΐου 2020
Οι Grave Digger είναι από τα συγκροτήματα που δεν χρειάζονται συστάσεις. Οι αειθαλείς Γερμανοί έχουν μία τεράστια καριέρα και έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα πάντα γι’ αυτούς. Επίσης εδώ και δεκαετίες έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένο στυλ, “σφυρηλατημένο” από τις επιτυχίες αλλά και τα λάθη του παρελθόντος. Οπότε η μοναδική ερώτηση που πρέπει να κάνει κάποιος για το νέο, εικοστό, album της καριέρας τους είναι μία. Κατά πόσο μπορεί να φτάσει τα standards που οι ίδιοι οι Grave Digger έχουν θέσει ψηλά, με δίσκους όπως το “Heart of Darkness” ή το “Tunes of War”;
Όταν πριν 2 μήνες άκουσα ότι το “Fields of Blood” ( πάντα έχουν ωραίους τίτλους στους δίσκους) θα είναι η συνέχεια της εξιστόρησης του αγώνα για την απελευθέρωση των Σκωτσέζων, που ξεκίνησε με το “Tunes of War” και συνεχίστηκε με το “The Clans Will Rise Again”, είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Όποτε έχω επενδύσει σε δίσκους που είναι sequel έχω απογοητευθεί (“Operation: Mindcrime II”, “Keeper of the Seven Keys – The Legacy”). Βέβαια το “The Clans Will Rise Again” είναι αξιοπρεπέστατο, αλλά συνήθως στη μουσική τα sequel είναι “μάπα”. Από την άλλη, πόσο χειρότερο να είναι από το αδιάφορο “The Living Dead” https://rockway.gr/posts/21073-grave-digger-the-living-dead/ στο οποίο είχαv ως πηγή έμπνευσης zombie.
Αυτά σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα την ακρόαση του καινούριου δίσκου, αλλά οι γκάιντες που άκουσα στο intro “The Clansman’s Journey” “καθάρισαν” γρήγορα το μυαλό μου και συγκεντρώθηκα για να ακούσω το τρίτο μέρος αυτής της επικής ιστορίας. Πρώτο κομμάτι το “All for the Kingdom”. Από την αρχή “επιθετικό”, με κλασσικό Digger ήχο, ωραίο κλασσικότροπο solo και φοβερό ρεφραίν. “All for the Kingdom, Together we fall and forever we stand”. Περιμένω από τώρα να το τραγουδήσω όταν θα ’ρθουν ξανά Ελλάδα. Είχαν πολύ καιρό να γράψουν τέτοιο τραγούδι. Ωραία ξεκινήσαμε, σκέφτομαι. Σε εκείνο το σημείο παίζουν οι πρώτες νότες του “Lions of the Sea” και καταλαβαίνω ότι μάλλον μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο της 15ετίας για τους Grave Digger. Instant classic. Τί να πρωτοπιάσεις από αυτό το έπος; Απίστευτη μελωδία, απίστευτο ρεφραίν, απίστευτος Boltendahl. Πριν προλάβω να μαζέψω τα σαγόνια μου από το πάτωμα, ήρθε η σειρά του “Freedom” να με “κολλήσει στον τοίχο”. Προπόνηση για τον σβέρκο, επική ατμόσφαιρα και γηπεδικό “οοοο” στη μέση του κομματιού.
Στο “The Heart of Scotland” οι ταχύτητες πέφτουν και εδώ κυριαρχεί το συναίσθημα. Mid-tempo τεχνική σύνθεση, που εξελίσσεται σταδιακά, με τις γκάιντες να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην αρχή που φτιάχνουν ατμόσφαιρα όσο και στην μέση του κομματιού. Το “Thousand Tears” είναι η μπαλάντα του δίσκου στην οποία συμμετέχει η Noora Louhimo των Battle Beast. Αρκετά ταιριαστή επιλογή, αφού η φωνή της Noora “κολλάει” με αυτήν του Chris. Μέχρι τη μέση είναι συμπαθητικό κομμάτι. Από τη στιγμή που ξεκινά η ηλεκτρική και αρχίζει τα δικά της η Noora, το τραγούδι απογειώνεται. Μπορώ να πω ότι ανατρίχιασα. Και αφού πήραμε μία ανάσα, έρχεται το “Union of the Crown” να μας ξεσηκώσει. Το ρεφραίν πάλι γ@μ@ει, τα καλά riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, με το κομμάτι να είναι φτιαγμένο για live. To ίδιο ισχύει και για το “My Final Fight”.
Είναι απίστευτο ότι μέχρι στιγμής όλα τα κομμάτια είναι ένα και ένα. Τέτοιους δίσκους βγάζεις συνήθως στην αρχή της καριέρας σου και όχι προς το τέλος. Το “Gathering of the Clans” είναι κλασσικό Grave Digger τραγούδι, από αυτά που οι Γερμανοί τα χουν για “ψωμοτύρι” και που άλλοι ζορίζονται για να τα συνθέσουν. ‘Ισως είναι το χειρότερο του δίσκου, αλλά είναι και ενδεικτικό της μεγάλης ποιότητας του “Fields of Blood”. Συνέχεια με το “Barbarian”. Κλασσική τευτονική σύνθεση, με το σολάκι στην αρχή, θα μπορούσε να είναι σε κάποιο δίσκο των Αccept ή των Primal Fear. Τίποτα πολύπλοκο, αλλά αρκετά διασκεδαστικό. Ακολουθεί μία από τις μεγαλύτερες χρονικά συνθέσεις στην ιστορία των Γερμανών με την οποία στην ουσία κλείνει ο δίσκος, το ομότιτλο “Fields of Blood”. Ωραίο κομμάτι, σου κρατάει το ενδιαφέρον παρόλη τη μεγάλη διάρκειά του, διαθέτει ωραία μουσικά θέματα, χορωδιακά μέρη και φυσικά γκάιντες! Το album κλείνει όμορφα με το ορχηστρικό instrumental “Requiem for the Fallen”.
Σε αυτό το δίσκο οι Grave Digger ακούγονται αναζωογονημένοι και με αρκετή όρεξη, το αντίθετο με το προ διετίας “The Living Dead”. Σε αρκετές περιπτώσεις ξεφεύγουν από τη μανιέρα που οι ίδιοι είχαν πέσει μέσα ή έστω αυτό που έκαναν τα τελευταία χρόνια το κάνουν πολύ καλύτερα Η αγαπημένη αγριοφωνάρα του Chris είναι στα καλύτερά της, με τον αρχηγό για άλλη μία φορά να δίνει φοβερές ερμηνείες. Ο μπασίστας Jens Becker είναι ο γνωστός “βράχος”, αλλά τη μεγάλη διαφορά την κάνει ο drummer Marcus Kniep, που μέχρι το 2018 ήταν ο πληκτράς της μπάντας. Ο τύπος είναι απλά καταιγιστικός. Τελευταίο άφησα τον κιθαρίστα Axel “Ironfinger” Ritt, που τα τελευταία χρόνια έχει ακούσει αρκετά παράπονα από τους φανατικούς των Grave Digger, και όχι άδικα σε μερικές περιπτώσεις, ειδικά στα lives. Όσον αφορά όμως σε αυτόν το δίσκο, νομίζω ότι όλοι οι φίλοι της μπάντας πρέπει “να του βγάλουν το καπέλο”. Είχα πολύ καιρό να ακούσω στο συγκρότημα τόσο ουσιώδη riffs.
Η επιστροφή στα Highlands ήταν και επιστροφή στην έμπνευση για τους Γερμανούς. Τηρουμένων των αναλογιών, οι Grave Digger κυκλοφόρησαν το δικό τους “Painkiller”. To “Fields of Blood” ξεπέρασε χαλαρά το “The Clans Will Rise Again” και κοιτάει στα ίσια το “Tunes of War”. Δεν το συζητάω ότι θα είναι από τους καλύτερους δίσκους φέτος. Ο Ripper επέστρεψε για τα καλά!
Facebook: https://www.facebook.com/gravediggerofficial
https://www.grave-digger-clan.de/
921 
