Είδος: Rock
Δισκογραφική: Aνεξάρτητο
Ημ. Κυκλοφορίας: 3 Φεβρουαρίου 2020
Debut album από άλλο ένα “ξεπεταρούδι” της ευρύτερης ελληνικής rock σκηνής, των Αθηναίων The Buzzdealers, μιας τετραμελούς ομάδας που ο σκοπός της δημιουργίας τους είναι ένα σύνολο τραγουδιών που στοχεύει πλήρως στην “ανεμελιά”. Και εξηγούμαι.
Η μουσική των The Buzzdealers είναι πολύ εύκολο να οριστεί. Αρχέγονο rock mid 60’s to early ’70s νοοτροπίας, το οποίο φυσικά εμπεριέχει πολλά στοιχεία από “νεοελληνικές” απόπειρες (κυρίως σαν αυτοτελής οντότητες και σαν παράδειγμα θα φέρω το intro track “Like an Old Song” το οποίο παραπέμπει στους Nightstalker – και φυσικά στους μέντορές τους Monster Magnet) οπότε δεν χρειάζεται και πολύ να επεκταθώ σε περιγραφές μιας και το μόνο που διακυβεύεται είναι η ποιότητα των συνθέσεων και το συναισθηματικό απόβαρο που μένει στο τέλος.
Για το είδος τους δεν θα έλεγα ότι υστερούν αισθητά σε επίπεδο από τις καθιερωμένες σταθερές που ακολουθούν. Τουτέστιν, κεφάτα και ζωηρά τραγούδια που είναι ιδανικά για σαββατοβραδινές εξόδους (οκ, αφού λήξει η καραντίνα που έχει σπάσει τα νεύρα των ποπολάρων ανά την υφήλιο), χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις προσήλωσης του νου μιας και οι συνθέσεις είναι αμεσότατες.
Ακορντολογία κατ΄ευθείαν από την προαναφερθείσα εποχή, με fuzzαριστές κιθάρες εν πλήρως αναλογικό, “λαμπάτο” ήχο (η αποθέωση της λυχνίας για να κυριολεκτίσω), ρυθμικώς γκρουβάτο υλικό και με τη φωνητική απόδοση του Zannis να είναι επαρκέστατη και προσανατολισμένη στην ανάδυση ψυχεδέλειας (θυμίζοντάς μου πάρα πολύ τον Παναγιώτη Γεωργίου των Κυπρίων Arcadian Child, ειδικά της τελευταίας τους δουλειάς “Superfonica”).
Θα έλεγα ότι είναι άμεσα συγκρίσιμοι με τους πρόσφατα αναφερόμενους Delirium Elephants αλλά και κυρίως τους Polaroid Buffalo Club (μήπως θα έπρεπε να μιλάμε για ένα “νέο” – αν και οξύμωρος ο όρος – κύμα του γενικότερα ελλαδικού χώρου;), με πολλά surf rock στοιχεία και μια attitude εντελώς ταιριαστή στους “Ούρα! Ούρα! Ούρα!” των “Κυριών της Αυλής” (ευελπιστώ από καρδίας να συνοδεύσετε και μια Ελένη Προκοπίου – τι μουν…εεεε….γυναικάρα ε;).
Σαν soundtrack μιας ευχάριστης βραδιάς, αρκετά καλά τα “Who’s Gonna Save My Roll”, “Sex Me” (πρόστυχο και εύστοχο αν έχεις κατουρόγκαυλες), τα “Electrocution” και “Sling”, όπως και το εξαιρετικό desert – υπό μια “πνευστή” blues / rock ατμόσφαιρα που το περιβάλλει – επιλογικό “Pretty Maze” το οποίο θα έλεγα ότι αποτυπώνει το “σβήσιμο” από τα ξύδια σε μια παραλία λίγο πριν ανατείλλει ο ήλιος, χωρίς εμφανή διαφορά υστέρησης στα υπόλοιπα κομμάτια μιας και όλα κινούνται σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο που θα κουνήσει όλα τα, ανάλογης ιδιοσυγκρασίας, “ανεξάρτητα” κεφάλια.
Για τους εντελώς “παλαίουρες” ακροατές όπως επίσης και για αυτούς που η ουσία της μουσικής έχει εστιακό επίκεντρο αποκλειστικά και μόνο το fun της υπόθεσης ιδανικό. Από εκεί και πέρα, δεν νομίζω να τίθεται κάποιο ιδιαίτερο θέμα ανταγωνισμού, το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται είναι κοινός γεωμετρικός τόπος αρκετών σχημάτων που δρουν στο χώρο του revival rock οπότε το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι καλή τύχη στην αρένα της αναγνωρισιμότητας. Με ένα καφάσι μπύρες δίπλα σε μια παραλία με τις ανάλογες ημίγυμνες παρουσίες, το “Blooming” αποτελεί ένα απολύτως ταιριαστό ηχητικό φόντο. Πρόσημο θετικό όπως και να ‘χει.
https://www.facebook.com/thebuzzdealers/
686 
