Είδος: Alternative Rock
Δισκογραφική: Aνεξάρτητο
Ημ. Κυκλοφορίας: 27 Μαρτίου 2020
Έχω δηλώσει αρκετές φορές στο παρελθόν το πόσο εντύπωση μου έχει κάνει η indie / alternative rock σκηνή της Κύπρου με τις ποιοτικές τις κυκλοφορίες και μπάντες όπως οι Black Anis, οι Arcadian Child αλλά και οι υποφαινόμενοι Delirium Elephants οι οποίοι τρία χρονάκια πριν με είχαν καταγοητεύσει με το εξαιρετικό ομώνυμο album τους.
Μπάντα με ιδιαίτερη μελωδικότητα και πολύ όμορφα τραγούδια, κάτι που συμβαίνει και σ’ αυτό το νέο βήμα τους το οποίο τιτλοφορείται “Spaceman In Love” αν και πλέον με εμφανή την αλλαγή κατεύθυνσης. Βέβαια μη φανταστείς ότι πρόκειται για κάποιου είδους δραστικής “μεταλλάξεως”, απλά οι Elephants αυτή τη φορά άντλησαν τις επιρροές τους από τα βάθη της μουσικής ιστορίας.
Σε αντίθεση με το ομώνυμο δίσκο, αυτή τη φορά η μουσική είναι πλήρως εμβαπτισμένη στο mid to late ’60s pop / rock, κυρίως ευρωπαϊκών / βρετανικών τάσεων, με σημαντικό τον ρόλο του hammond από τα πλήκτρα του Δημήτρη Ζαχαρίου και μπάντες όπως οι Herman’s Hermits, οι απλουστευμένοι Procol Harum, οι The Animals ή ακόμη και οι Beatles όπως και οι πλέον σύγχρονοι Blues Pills (του “Lady In Gold”).
Αμεσότατα τραγούδια με ανάλαφρη αισθητική που σκοπός τους είναι μάλλον η χαλάρωση των εγκεφαλικών σου κυττάρων παρά η όξυνσή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποβόσκει κάποια αρπακολατζίδικη νοοτροπία κυρίως γιατί το βασικό πλεονέκτημα που είχαν να επιδείξουν οι Κύπριοι στις προηγούμενες δουλειές τους, υπάρχει και εδώ. Και ποιό είναι αυτό; Τα εξαιρετικά chorus των κομματιών που σίγουρα στην πορεία των ακροάσεων θα σε κάνουν να τα σιγοτραγουδήσεις στο δρόμο αυναίσθητα (είτε με είτε άνευ μάσκας όπως προστάζουν οι επιταγές της εποχής με τον παρανοϊό που έχει γίνει το #1 talk of the town παγκοσμίως).
Διακριτικές, “ανοιχτής” ακορντολογίας κιθαριστικές δομές, απέριττο ρυθμικό υπόβαθρο και θετικότατες αύρες στο σύνολο του “Spaceman In Love” με αιχμή του δόρατος την θαυμάσια φωνή του Στέφανου Γεωργιάδη ο οποίος ΔΕΝ ακούγεται σαν χαζοχαρούμενος εφηβος (όπως πράττει το 99% των ανάλογων σύγχρονων σχημάτων της brit pop – εξαιρούνται φυσικά οι Radiohead) αλλά κατανέμει το συναισθηματικό φόντο του κάθε κομματιού μαεστρικά με εντελώς “καλοκαιρινά” προϊόντα.
Μπορει συνθετικά να ανήκουν σε παλιακά ηχοτόπια αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι συμβαίνει το ίδιο και στην παραγωγή η οποία ακούγεται εντελώς φρέσκια και διαυγέστατη χωρίς να χάνει το πνεύμα με το οποίο θέλει η μπάντα να διαποτίσει τα τραγούδια της. Από την άλλη έχω κάποιες μικρές ενστάσεις με κάποιες Syd Barrett-ικές / ψυχεδελικές γέφυρες (πολύ μικρής διάρκειας) όπως στο ομότιτλο track επί παραδείγματι, οι οποίες ίσως και να “επιβραδύνουν” τις συνθέσεις και αυτό δεν είναι επ’ ουδενί μομφή προς την μπάντα αλλά μάλλον “λόξα” του γράφοντα ο οποίος έχει metal παρελθόν (και παρόν και μέλλον).
Εξαιρετικά τα με αέρα hit “Get Drugged”, “All That and More” και “Shadow Chase” όπως επίσης και το “King of the Vegetables”, χωρίς να υστερούν τα υπόλοιπα κομμάτια του album.
Για άλλη μια φορά οι Delirium Elephants κατέθεσαν μια συμπαθητικότατη πρόταση στον χώρο του εναλλακτικού rock και πιστεύω ότι οι ανάλογης εγκεφαλικής στάθμης ακροατές θα ενθουσιαστούν. Για το είδος που πρεσβεύει, το “Spaceman In Love” είναι ιδανικό άκουσμα, ένα σύνολο τραγουδιών που φέρνει το καλοκαίρι λίγο πιο σύντομα μέσω των ηχείων σου. Εδώ που τα λέμε, άνοιξη είναι αυτή;
https://www.facebook.com/DeliriumElephants/
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ:
Το “Spaceman in Love” εμφανίστηκε την κατάλληλη χρονικά περίοδο σαν μια “ευχάριστη νότα”, στη δυσαρμονία των καιρών μας, ή για την ακρίβεια σαν μια σειρά από “ευχάριστες διαδοχικές νότες”, οι οποίες μέσα από οχτώ indie rock συνθέσεις θα προσδώσουν λίγο χρώμα και γεύση στην γενικότερη μουντάδα.
Ο νέος δίσκος αποτελεί την τρίτη δισκογραφική δουλειά των Κυπριακού κουιντέτου, ακολουθώντας τα “Songs and Poem” (2013) και “Delirium Elephants” (2017), όπου διαφοροποιώντας λίγο τον ήχο τους, τα μέλη της μπάντας έρχονται σε επαφή με την πιο ψυχεδελική πλευρά τους. Το πνεύμα και η μουσική κληρονομιά των Beatles μπορεί να τους ακολουθεί όπως δηλώνουν οι ίδιοι, αλλά τώρα ήρθε να προστεθεί στην παρέα τους και αυτό των Doors.
Ο ήχος τους είναι επηρρεασμένος απο την νέο-ψυχεδελική σκηνή της ηλιόλουστης Καλιφόρνια και μπορείς να βρείς ομοιότητες σε συγκροτήματα όπως Allah las, Mystic Braves, The Growlers αλλά και σε αρκετά εγχώρια της ελληνικής 90’s ροκ σκηνής. Τα κομμάτια “ρέουν” απολαυστικά, σαν ένα ποτήρι κρασί Cabernet Sauvignon από τους αμπελώνες της κοιλάδας της Νάπα και Σονόμα, μόνο που αντί για ποικιλίες σταφυλιών περιέχουν Psych, Garage, Surf και Indie μουσικές.
Το συγκρότημα έχει καταφέρει να “μπολιάσει” στον ήχο του την vintage αισθητική της Garage ψυχεδέλειας των 60’s και 70’s, μαζί με τις εναλλακτικές Indie μελωδίες, σε συνδυασμό με μια αναβλύζουσα pop ευαισθησία και όλα αυτά φιλτραρισμένα μέσα από μία σύγχρονη προσέγγιση στο κομμάτι της παραγωγής, η οποία μαζί με το εξώφυλλο δημιουργούν ένα “παραισθησιογόνο” οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. Και μπορεί η μουσική να είναι και να ακούγεται “χαλαρή”, έρχεται όμως σε αντίθεση με τους “ανήσυχους” στίχους, όπου η μπάντα εκφράζεται επηρρεασμένη από την κοινωνικο-πολιτιστική κατάσταση της εποχής.
Ο δίσκος καθόλη τη διάρκειά του, μέσα από τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που σου προκαλεί, άλλοτε σε “ανεβάζει” και άλλοτε σε “ρίχνει”, αλλά στο τέλος σε αφήνει να ατενίζεις το μέλλον με αισιοδοξία καθώς αφήνεις πίσω σου τα “παλιά που φεύγουν” και αναζητείς τα “καινούρια” που έρχονται.
627 
