Είδος: Alternative Rock/ Grunge
Δισκογραφική: Monkey Wrench/ Republic
Ημ. Κυκλοφορίας: 27 Μαρτίου 2020
Αν δεν είχαν κυκλοφορήσει το ενδέκατο τους album, “Gigaton” οι Pearl Jam, θα είχα ξεχάσει πως είχαν κυκλοφορήσει το “Lightning Bolt” το 2013.
Έτσι, μπροστά στην ευκαιρία να ακούσω ένα καλό comeback των Αμερικανών, κάθισα αναπαυτικά στην καρέκλα του γραφείου μου και προσευχήθηκα στον Eddie Vedder να μην με απογοητεύσει. Δεν θέλω ούτε καν να σκεφτώ ότι θα είναι ένα από τα ίδια πάλι ή τίποτα κομμάτια τραγουδισμένα σε συνοδεία ενός ukalele. Με όλον τον σεβασμό στο λιλιπούτειο μουσικό όργανο, αλλά κάπου ώπα, ρε Eddie!
7 χρόνια μετά το αξιοξέχαστο “Lightning Bolt”, οι Pearl Jam επανέρχονται με οικολογικές ανησυχίες και κριτικάροντας δριμύτατα τον Αμερικανό Πρόεδρο. Το εξώφυλλο με το υπό κατάρρευση παγόβουνο, δεν νομίζω πως αφήνει περιθώρια επεξήγησης της θεματικής πίσω από τους στίχους του κυρίου Vedder και μάλιστα, έπεσε στην καλύτερη περίοδο και αφού είχα αποφασίσει να δημοσιεύσω ένα άρθρο σχετικό με το περιβάλλον και την ανθρωπότητα (LINK).
Μουσικά τώρα, μην περιμένεις “Ten”, “Vs” ή “Yield”, αυτές οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και οι Jam πλέον γράφουν για πάρτη τους και δεν τους ενδιαφέρει η γνώμη κανενός. Έχουν κερδίσει το δικαίωμα να πειραματίζονται με την ακοή μας και αυτή τη φορά, το αποτέλεσμα έχει θετικό πρόσημο. Δεν ξέρω βέβαια, αν σε 7 χρόνια θα το θυμάμαι, αλλά σίγουρα άκουσα πολλά περισσότερα κομμάτια που θα μπορέσουν να σταθούν στο χρόνο και κατά τα οποία, ακούγεται το συγκρότημα να προσφέρει παθιασμένα τους ήχους του.
Όσοι έχετε μείνει κολλημένοι στα 90s, μην ασχοληθείτε, εκτός αν οι παρωπίδες σας, έχουν αφήσει κάποια χαραμάδα για να δοκιμάσετε να δείτε που έχουν πάει οι 30χρονοι πια Pearl Jam. Προσπαθώντας να πάνε πιο κοντά στις κλασικές rock επιρροές τους, όπως οι The Who, ψάχνουν λίγο παραπέρα από εκεί που συνήθως έβρισκαν την έμπνευση και γράφουν κομμάτια που και στοίχημα να σου έβαζαν, δεν θα έλεγες πως είναι δικό τους (“Buckle Up”). Θα ακούσεις ακουστικές στιγμές που θα έμπαιναν πιο εύκολα σε προσωπικό album του Eddie Vedder (“Comes Then Goes”), γλυκανάλατα κομμάτια (“Retrogade”), κραυγές απελπισίας για την καταστροφή του οικοσυστήματος (“River Cross”), ανούσιες μπαλάντες (“Alright”), αλλά αυτά είναι όλα τα κακά του “Gigaton”.
To album στη ζυγαριά γέρνει προς το συμπαθητικό και ίσως, είναι από τις πιο καλές κυκλοφορίες των PJ μετά το 2000. Μεγάλωσαν τα παιδιά, ο McCready θέλει να ακούγεται πιο ώριμος κιθαριστικά, ενώ ο Vedder προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε διάδοχος του Αφεντικού Bruce Springsteen. To ξεκίνημα του δίσκου με το “Who Ever Said” προδίδει μια ηλιαχτίδα ελπίδας για τους fans του Αμερικάνικου group και σίγουρα, στέκεται ραδιοφωνικά και συναυλιακά. Το “Superblood Wolfmoon” το έχετε ήδη ακούσει όλοι, το “Dance of Clairvoyants” όμως, είναι η καλύτερη στιγμή του album και η πιο όμορφη απόδοση της μπάντας και του τραγουδιστή της, ενώ τη διαφορά κάνουν τα διακριτικά ηλεκτρονικά στοιχεία. Στα highlights, χωρίς αμφιβολία είναι και το “Quick Escape” που μπορείτε να ακούσετε στο τέλος του άρθρου, ενώ στα συμπαθητικά θα κατηγοριοποιήσω και τα “Seven O’clock”, “Never Destination” και “Take The Long Way”.
Η χρυσή μετριότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει το “Gigaton”, που στοχεύει στο ήδη υπάρχον fanbase, το οποίο ακολουθεί το κάθε τους βήμα. Εγώ πάλι, θα περιμένω το επόμενο βήμα τους να είναι πιο σταθερό και πιο ηχηρό! Βρείτε τον νέο σας εαυτό, φίλοι μου, είστε σε καλό δρόμο πλέον!
Official website: www.pearljam.com
Facebook: https://www.facebook.com/PearlJam/
Twitter: https://twitter.com/pearljam
Instagram: https://www.instagram.com/pearljam/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/1w5Kfo2jwwIPruYS2UWh56
642 
