Είδος: Deathcore
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 14 Φεβρουαρίου 2020
Αν και σχετικά αξιοπρεπής η πορεία τους, οι Αμερικανοί deathcorers τα χάλασαν με το ομώνυμο album τους 3 χρόνια πριν. Θέλεις λίγο ο ασαφής προσανατολισμός τους τη συγκεκριμένη στιγμή, θέλεις η με το στανιό απόπειρα να ανοιχτεί η μουσική τους προς ένα ευρύτερο ακροατήριο, γεγονός είναι ότι το το “Suicide Silence” ήταν λιγότερο εποικοδομητικό ακόμη και από σουβέρ.
Πιθανολογώντας ότι σίγουρα θα έφτασε το αντίστοιχο feedback στ’ αυτιά τους, οι Suicide Silence επανέρχονται με το νέο, 6ο album τους “Become The Hunter”, σε μια προσπάθεια να φρεσκάρουν την τεχνοτροπία τους με την ενσωμάτωση “οικείων” στοιχείων. Το αποτέλεσμα; Στ’ αυτιά του γράφοντος, τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Και εξηγούμαι.
Οι Suicide Silence συνεχίζουν να δρουν στον deathcore χώρο τον οποίον προσπάθησαν (ή ΔΕΝ προσπάθησαν, είναι θέμα οπτικής και μάλιστα αντίστροφης) να εμπλουτίσουν με “δάνεια” από τον brutal death χώρο και το απόλυτα ορισμένο groovy thrash των Sepultura (του “Roots” ειδικότερα). Με καθαρά core λογική όμως και αυτό είναι ίσως το μόνο αδιαμφισβήτητο credit του “Become The Hunter”.
Ναι, τεχνικώς είναι άρτιοι, πρόκειται για καταρτισμένους μουσικούς και ο Hernan “Eddie” Hermida δίνει σεμινάρια οργής και πάθους πίσω από το μικρόφωνο αλλά συνθετικά το σετάκι που παρουσιάζει η μπάντα δεν έχει να δώσει κάτι ιδιαίτερο. Μάλλον μοιάζει με μια επίδειξη riffολογικής πανδαισίας η οποία όμως ακολουθεί ένα μονόχνωτο μοτίβο, χωρίς κάποια έκπληξη. Ξύλο, ξύλο και μόνο ξύλο (ίσως με την εξαίρεση του “Skin Tight” το οποίο προσεγγίζει τους θεούς Caliban και είναι το μόνο που περιέχει ψήγματα “ορθόδοξης” μελωδίας που κλιμακώνει συναισθηματικά το κομμάτι).
Ο ήχος είναι τέλειος αλλά αυτό το γεγονός φυσικά δεν παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο, το “Become The Hunter” είναι βαρετό και οι Suicide Silence δείχνουν να θέλουν κυρίως να διεκπεραιώσουν μια “δουλειά” παρά να παράγουν κάτι αξιόλογο.
Με 2-3 κομμάτια άνω του μετρίου (όχι καλά, απλά υποφερτά) όπως τα “Love me to Death”, “Disaster Valley “ ή τα σχετικά “περιπετειώδη” The Scythe” και “Serene Obscene“, δεν νομίζω να φιλοδοξούν για κάτι περισσότερο σε ένα ήδη πολυκορεσμένο χώρο, τίγκα από αξιοπρεπέστατες μπάντες. Και για να αναφέρω και κάποια ονόματα ως συγκριτικό μέγεθος, μπάντες όπως οι προαναφερθέντες Caliban, οι August Burns Red, οι Threat Signal ή οι Unearth, τους τρώνε για πρωϊνό. Μόνο για τελείως αφοσιωμένους οπαδούς της μη μελωδικότητας που τους ενδιαφέρει η μετρονομική φύση της μουσικής. Προσωπικώς δεν το πάλεψα με τίποτα. Ακούς και τσεκάρεις φίλε ακροατή.
https://www.facebook.com/suicidesilence/
https://ssarchives.com/
657 
