DISCHARGE

Είναι κάτι ημέρες σαν αυτή, που η ιστορία σου χτυπάει την πόρτα και σου ζητάει να μιλήσεις με ένα μεγάλο κομμάτι της. Όταν μου προτάθηκε να πάρω συνέντευξη από τον Terence “Tezz” Roberts, έναν εκ των ιδρυτών των θρυλικών punks Discharge ρίγησα από συγκίνηση. Το αντίκτυπο των Discharge στη σκληρή μουσική είναι εμφανές σε κάθε γωνιά του πλανήτη και σε κάθε επίπεδο. Με αφορμή λοιπόν, την κυκλοφορία της συλλογής τους “Protest and Survive-The Anthology” από την BMG, επικοινώνησα μαζί του για μια όμορφη κουβέντα.

-Καλησπέρα, Tezz! Πως είσαι;
Περίφημα, μόλις βγήκα από το μπάνιο.

-Τι σύμπτωση! Και εγώ το ίδιο. Οπότε είμαστε και οι δυο καθαροί και ευτυχισμένοι.
Ή τουλάχιστον προσπαθούμε. (γέλια)

-Έχουν περάσει λοιπόν, 40 χρόνια από την κυκλοφορία του ΕΡ “Realities of War” και θέλω αρχικά να σε ρωτήσω τι θυμάσαι από εκείνες τις ημέρες;
Ήταν καθόλα περίεργο. Δεν υπήρχε μουσική σαν εκείνη τότε. Αρχικά, δεν μου άρεσε! Δεν πίστευα πως θα πετύχει. Δεν πίστευα πως θα έχει την επιρροή που τελικά είχε. Και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που είχε αυτή την τρομερή επιρροή. Άλλαξε τη μουσική.

-Και τώρα έχουμε ένα κομμάτι από εκείνο το παρελθόν, στο παρόν μέσω της νέας συλλογής “Protest and Survive-The Anthology”. Ήταν σκοπός της ο εορτασμός των 40 προαναφερθέντων ετών ή ήταν απλά γεγονός συμπτωματικό αυτό;
Ήταν όλα προσπάθεια της BMG, η οποία επικοινώνησε μαζί μου για να μου προτείνει αυτή την ιδέα. Εγώ και ο Bones (σ.σ. Anthony Roberts) βοηθήσαμε με το εξώφυλλο και τέτοια, αλλά η BMG διάλεξε τα κομμάτια και έκανε γενικά, τα πάντα. Τους επέτρεψα να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί εμπιστεύτηκα πως μπορούν να κάνουν σωστή δουλειά.

-Τελικά, θεωρείς πως έκαναν καλή δουλειά;
Ναι, βέβαια. Ειδικά σε σύγκριση με την άλλη συλλογή. Αν και η F.O.A.D. Records έκανε καλή δουλειά (σ.σ. για τη συλλογή “Noise not Music” 2019). Έφτιαξαν ένα ιδανικό box set, όμως ήταν πανάκριβο.

-Υπάρχει και ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι από τη 2002 περίοδο που ονομάζεται “Descending into Madness” στη συλλογή.
Έχουν όλα τα demo από εκείνη την περίοδο και δεν θυμάμαι πόσα από εκείνα έβαλαν μέσα στη συλλογή, αλλά ναι το “Descending into Madness” είναι το μοναδικό κομμάτι που δεν έχει κυκλοφορήσει προηγουμένως. Τα υπόλοιπα ήταν στο “Discharge” (2002), αλλά στην demo μορφή τους έχουν διαφορετικά φωνητικά, στίχους, εισαγωγές ή τύμπανα.

-Στο ανθολόγιο υπάρχουν και αρκετά live κομμάτια και έχοντας δει την μπάντα ζωντανά, μπορώ να επιβεβαιώσω πως τα live είναι ένα από τα δυνατά σας χαρτιά. Οπότε θα σε ρωτήσω ποιες συναυλίες σας δεν θα ξεχάσεις ποτέ και ποιες θα ήθελες να ξεχάσεις για πάντα;
(γέλια) Εξαρτάται κιόλας τι όργανο έπαιζα. Έχουμε κάνει ωραία live με μένα στο μπάσο. Χμ. Από τις τελευταίες, μου άρεσε η εμφάνιση μας στο Frantic Fest (σ.σ. στο Abruzzo της Ιταλίας το 2019) και κάποιες στη Γαλλία. Eπίσης, πάντα είναι καλά στο Stoke-On-Trent. Δεν νομίζω πως θα ήθελα να ξεχάσω κάποια πρόσφατη πάντως. Μια-δυο στη Βραζιλία όταν έπαιζα τύμπανα, σίγουρα ήταν χάλια.

-Θα ξανακαθίσεις στο σκαμνί των τυμπάνων;
Δεν σταμάτησα ποτέ να παίζω. Έχω καινούργια μπάντα με τον Rat (σ.σ. Anthony Martin, τραγουδιστής τωνVarukers) στα σκαριά. Έχουμε ήδη γράψει κάποια demos. Ονομαζόμαστε The Undesireables και είναι καλύτερη μουσική από εκείνη που κάναμε μαζί για τους Discharge.

-Σε αποκαλούν πατέρα του D-Beat, πίστευες ποτέ πως θα δημιουργήσεις τέτοια κληρονομιά;
Ποτέ! Ήμασταν απλά χαρούμενοι που ήμασταν κομμάτι όλης εκείνη της περιόδου. Δεν είχαμε σκοπό να αποδομήσουμε τη μουσική και να χτίσουμε κάτι καινούργιο και ξαφνικά δημιουργήθηκαν τόσες μπάντες από αυτό.

-Πως νιώθεις που μουσικοί από όλο το φάσμα του ακραίου ήχου, από το punk και το hardcore μέχρι το black metal και το power electronics θεωρούν τους Discharge ως την πιο σημαντική μπάντα ever;
Είναι απίθανο! Το βρίσκω ιδιαιτέρως κολακευτικό. Δεν ξέρω καν πως να αρχίσω να το κατανοώ. Νομίζω πως αν το σκεφτείς παραπάνω από όσο πρέπει, θα χάσεις την ουσία αυτού που κάνεις και θα πάρεις αέρα.

-Το 2018 κυκλοφόρησες ένα βιβλίο με τίτλο “And After the Gig…”. Πότε αποφάσισες πως θες να αφηγηθείς την ιστορία σου;
Προσπαθούσα να το συναρμολογήσω για τέσσερα χρόνια. Ξέρεις, σταμάτησα να πίνω αλκοόλ και να παίρνω ναρκωτικά και δεν είχα ένα ερέθισμα που ενεργοποιεί τη μνήμη μου. Όταν έπινα, νοσταλγούσα και θυμόμουν πράγματα που συνήθως δεν μου ερχόντουσαν ή αν έπινα κανένα τσιγάρο, σκεφτόμουν πράγματα που δεν είχα σκεφτεί για πολλά χρόνια. Ήταν σαν ένα διακόπτης που έβαζε μπρος τη μνήμη μου! Αφού σταμάτησα, δεν είχα κάτι να το κάνει και μου πήρε τέσσερα χρόνια να βάλω σε σειρά το βιβλίο.

-Το σημαντικό είναι πως τα κατάφερες, οπότε ας υποθέσουμε πως βρήκες το ερέθισμα.
Για ένα σύντομο διάστημα. (γέλια) Πήρε τόσο πολύ χρόνο επίσης, γιατί είχα όλους εκείνους που μου θύμιζαν συνεχώς πράγματα. Ξέρεις, ζούσα στην Αμερική για 18 χρόνια και έχω χάσει πολλά πράγματα κατά την περίοδο της κατάχρησης. Συνέβαιναν τόσα πως να τα θυμάμαι όλα!

-Αν κάποιος ψάξει για σένα, θα δει πως έχει παίξεις σε πολλά συγκροτήματα εκτός των Discharge. Broken Bones, UK Subs, Ministry, Agnostic Front και άλλα πολλά. Η ζωή σου είναι γεμάτη μουσική. Θα τη σκεφτόσουν ποτέ χωρίς τη μουσική;
Με τίποτα! Έχω τέσσερις μπάντες ενεργές τώρα που μιλάμε. Πάντα έχω τουλάχιστον τρεις να τρέχουν, όπου παίζω διάφορα. Στη μία τραγουδάω κιόλας. Η μπάλα πρέπει να κυλάει, φίλε μου!

-Δεν έχεις σκεφτεί ποτέ τον εαυτό ως κουρέα ας πούμε;
Να κόβω μαλλιά δηλαδή; Όχι. (γέλια) Έχω υπάρξει σεφ όμως, στο Κάνσας στις ΗΠΑ.

-Μιας που αναφερθήκαμε στην Αμερική. Η περιοδεία σας το 2016 πήρε μια αναπάντεχη τροπή, με τις Καναδικές Αρχές να συλλαμβάνουν κατά την είσοδο σας, τον JJ. Ποτέ δεν κατάλαβα τι συνέβη.
Δεν πήγα καν εγώ. Δεν μπορούσα να μπω στην χώρα, οπότε δεν πήγα. Δεν μου δόθηκε ποτέ άδεια εργασίας. Οπότε δεν ξέρω ακριβώς τι συνέβη. Έχει να κάνει με καταγεγραμμένα αστυνομικά περιστατικά, τα οποία βρήκαν οι Καναδικές αρχές όσο έψαχναν. Ξεθάβουν κάποιες μαλακίες που έγιναν 20 χρόνια πριν και σου δημιουργούν προβλήματα.

-Θα ήθελα να σε ρωτήσω και για τους Broken Bones. Φαινόταν πως είχατε κάνει comeback και ξαφνικά σιωπή. Γιατί;
Έχω νέα πράγματα για να ασχοληθώ τώρα και μάλιστα, έχω αποφασίσει να ρίξω όλη τη βαρύτητα στους Undesirables. Εγώ και ο Rat δουλεύουμε περίφημα μαζί και δεν έχουμε και την υποχρέωση να περιορίσουμε τον ήχο μας. Ενώ, όταν παίζεις Discharge πρέπει να ακούγονται Discharge. Σε νέα projects είσαι ελεύθερος και μπορείς να συνδυάσεις όσα περισσότερα punk rock styles μπορείς.

-Τι σχέδια έχουν οι Discharge;
Υποτίθεται πως θα αρχίζαμε ηχογραφήσεις, αλλά όλα αναβλήθηκαν πάλι. Ο αδερφός μου και εγώ δεν συνεργαζόμαστε πολύ καλά πια, αν και έχω πολλές ιδέες στο μυαλό μου. Θα τις ρίξω στο νέο μου project και όταν οι Discharge θα είναι έτοιμοι, θα επιστρέψουν. Έτσι απλά! Δεν μου αρέσει πλέον, να το ζορίζω, όπως το έκανα παλιά.

-Τι πιστεύεις πως κρατάει τους Discharge επίκαιρους;
Διότι πραγματικά, δεν υπάρχει κάποιος άλλος να ηχεί σαν εμάς. Υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν να μιμηθούν τον ήχο μας, αλλά η φόρμουλα που βγαίνει με τον συνδυασμό μου με τον αδερφό μου, δεν ξεπατικώνεται. Και έτσι, ο κόσμος θέλει να δει την μπάντα για να γίνει μάρτυρας της φόρμουλας. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα.

-Ξέρεις, Tezz, έχω και εγώ ένα jacket με ραφτά και οι Discharge έχουν τη θέση τους σε αυτό. Αν ήταν δικό σου, ποιες μπάντες θα έραβες τριγύρω;
Σίγουρα τους Mötorhead. Τους Ratos De Porao. Τους λατρεύω. Υπάρχουν τόσες μπάντες που θα ήθελα να βάλω. Agnostic Front, Cro Mags. NYHC γενικά.

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι Discharge; Όχι, να το παίζεις, απλά να το ακούς.
“State Violence, State Control”. Ή το “Accessories by Molotov”.
-Τελειώνοντας, επειδή με έβαλες σε σκέψεις λέγοντας πως δεν συνεργάζεσαι πια καλά με τον αδερφό σου και εγώ, είμαι σε μπάντα με τον δικό μου, έχεις κάποια συμβουλή να μου δώσεις;
-(γέλια) Είναι πολύ δύσκολο. Εμείς αν και είμαστε δίδυμοι, είμαστε πολύ διαφορετικοί. Ενώ εγώ προσπαθώ να πάω το συγκρότημα ένα βήμα παραπέρα, εκείνος απλά περιμένει να συμβεί. Όσο αφορά στα τραγούδια και τα riffs, όλα πρέπει να γίνονται με τον δικό του τρόπο. Τον φωνάζω Riff Nazi.

Υ.Γ. Η συνέντευξη είναι αφιερωμένη στον Αλέξανδρο Ανεσιάδη, τον οποίο ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθεια του!