Oφείλω να ομολογήσω ότι με ψιλοχαλάνε τα brutal φωνητικά στο αμερικάνικο hardcore.
Πιο πολύ κολλάνε θεωρώ στο death ή έστω το metalcore. Το beatdown hardcore όμως, είναι πιο συγγενικό είδος με το punk rock ή και με το hip hop ακόμα.
Έτσι την χθεσινή Σαββατιάτικη βραδιά απολαύσαμε καθαρά φωνητικά με γρέζι να πλαισιώνουν groovaριστά σημεία, breaks για άγριο mosh, καθώς και κάποια λίγα d-beat ξεσπάσματα, χωρίς τη ματσίλα που προανέφερα. Οι Αυστραλοί headliners φημίζονται για το πόσο σε φέρνουν σε θετική διάθεση, συνδυάζοντας την κλασσική μαχητικότητα της μουσικής σκηνής της οποίας είναι κομμάτι της, με τον χαβαλέ της trap, περιγελώντας έτσι, την τεστοστερόνη που ξεχειλίζει σε μερικούς (ονόματα δεν λέμε).
Προσπαθώντας να μαζέψω τα κομμάτια μου από τη χθεσινή κραιπάλη που χρειαζόταν για να έρθω σε επαφή με το attitude των DEEZ NUTS (έχω υπάρξει νηφάλιος σε straight edge συναυλίες προς υπεράσπιση μου), θα σας μεταδώσω την εμπειρία μου από την “band of brothers” που ίσως και λόγω της προσωπικής μου γνωριμίας με τα μέλη της μπάντας, με έκανε να αισθανθώ μέλος του DTD crew και από όσα εξέλαβα από το συλλογικό vibe, δεν ήμουν ο μόνος.
Η ώρα ήταν 10 λεπτά μετά τις 10 και οι δικοί μας BLACK MAMBA, οι οποίοι θεωρώ ότι ίσως, να ήταν το πιο ταιριαστό support στην περίσταση, άρχισαν απτόητοι να ζεσταίνουν το λιγοστό κοινό που δεν φοβήθηκε την τρόμο-υστερία για τον Κορωνοϊό (φοβούνται οι χαρντοκοράδες ωρέ;), αλλά δεν ήταν μαλάκες να βγουν κάπου αλλού όπως είχε πει ο JJ Peters στην συνέντευξη του (link). Παρ’ ότι έχουν μόνο μια δημοσιοποιημένη κυκλοφορία στο ενεργητικό τους είναι τρομερά δεμένη μπάντα και σε ξεσηκώνουν με τα beatdown σημεία τους, τα οποία σπάνε με κάποια γρήγορα ξεσπάσματα.
Ξεκίνησαν με το ομώνυμο και το intro, ακολούθησε το “Flip It”(push it hard?), το ”War” για groovα,”Fight Back” που ξεκινά γρήγορα, “Μental Pollution” για πιο thrash καταστάσεις, τα ακυκλοφόρητα ’’Erase the Rat” και “What’s the Worth”. Aκολούθησε το “Short Life” που έδωσε το όνομα του στο ΕΡ τους, το “Κick him”, το “Spit It Out” που έχει και ένα πολύ ωραίο video clip και τέλος το “Ready to Roll” (“blunt after blunt” όπως τραγούδησαν οι Αυστραλοί αργότερα;). Ουσιαστικά έκαναν μια πιστή και δυναμική μεταφορά της κυκλοφορίας τους, στην σκηνή του ΑΝ με κάποιες ακυκλοφόρητες προσθήκες, σαν να κάνουν προθέρμανση σε γκρι και σκουριασμένη μπασκέτα, όπως εκείνη που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου τους.
Και έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε. Τα αλάνια από την Μελβούρνη κατέλαβαν την σκηνή, σαν μια συμμορία που μαρκάρει την περιοχή της, με τη διαφορά πως αντί για gun-ια, φέρανε τις κιθάρες και τύμπανα, ενώ αντί για φόβο, μας μετέδωσαν πληγωμένα χαμόγελα σαν και αυτό που στολίζει το εξώφυλλο του καινούργιου άλμπουμ τους (“Crooked smile”). Αποδεικνύοντας ότι το hardcore είναι τρόπος ζωής και όχι απλά μουσική (όπως γράφει και η support μπάντα), οι DEEZ NUTS δεν πτοήθηκαν από την μικρή προσέλευση του κόσμου δείχνοντας έτσι ότι θα πρέπει να “Face This On My Own”. Eυτυχώς δεν “get busted everywhere they go”, αλλά συνέχισαν με “Fucked Up” διάθεση όντως αφού ήταν “Popular Demand”.
Ο κόσμος που είχε ήδη αρχίσει να έρχεται μπροστά με την παρακίνηση του frontman, JJ Peters, συμμετέχει στο “Singalong” και μετά από ένα medley κομματιών, μας δείχνουν “What’s Good”, και τότε πάει το μπουκέτο στο pit σύννεφο. Παράταύτα το κοινό ήμασταν όλοι με ένα “Crooked Smile” ζωγραφισμένο στο πρόσωπο μας, αφού νοιώθαμε ότι “Stay True” και ετοιμαζόμασταν για “Shot After Shot”, με τον κιθαρίστα Μatt Roggers να δείχνει γροθιά όταν κραύγαζα τους στίχους σαν να ήθελα να “Rep Your Hood”. Eπιτέλους, ήρθε η ώρα να ακούσουμε το ομώνυμο από τον προηγούμενο δίσκο (και αγαπημένο μου), το “Βinge and Purgatory” κοντεύοντας να φτάσουμε σε ένα “Bitter End” λέγοντας μας ότι “Your Mother Should Have Shallowed Υοu”. Eυελπιστούσα να παίζανε και άλλα γνωστά κομμάτια (όπως π.χ. το “Remedy’’ και το “Discord”), αλλά οι Αυστραλοί με απογοήτευσαν λίγο σε αυτό. Μας έκαναν μάθημα όμως, πως η επιθετικότητα στο mosh pit μπορεί να μετουσιωθεί σε θετική και δυναμική ενότητα, ειδικά με τον επίλογο που δεν ήταν άλλος από το “Band Of Brothers” και τη λούπα από πνευστό με την οποία ξεκινά το ‘’DTDFL4EVA”, φόρος τιμής στο crew τους, αλλά και στον κόσμο που τους στήριξε.
Τιμιότατο setlist, κοντά μια ώρα, επαφή με τον κόσμο σε βαθμό φιλικό (ο JJ μας κέρασε σφηνάκια και τραγουδάγαμε μαζί με τους ΒLACK MAMBA μετά το πέρας της συναυλίας μπροστά από το merch “ …and we drink shot after shot, and we smoke blunt after blunt…”). Λυπάμαι που τους είχα χάσει τις 3 προηγούμενες φορές. Εύχομαι να ξαναέρθουν να τους ξαναδώ. Πολύ καλό show. Μέχρι τότε STAY TRUE!
730 
