Πριν 30 χρόνια παρά κάτι μήνες, η Δική μας Ετοιμοθάνατη Νύφη από το Halifax, ξεκίνησε να δίνει πνοή στις καταραμένες (doom) ζωές μας με την ιδέα του θανάτου (death) της που ευτυχώς, δεν ήρθε ποτέ.
Τα τελευταία πέντε χρόνια όμως, οι My Dying Bride ένιωσαν την μιζέρια (“Feel The Misery”) στο πετσί τους ακριβώς όπως μας την πρότειναν στο ομότιτλο album του 2015, αφού τίποτα δεν ήρθε δεξιά για την μπάντα από τότε.
Ο Aaron Stainthorpe έζησε την εφιαλτικότερη περίοδο της ζωής του, όταν η πεντάχρονη (τότε) κορούλα του βρέθηκε αντιμέτωπη με τον καρκίνο. Το μικρό πλάσμα ευτυχώς τον ξεπέρασε και η ως τότε παγωμένη μπάντα, αποφάσισε να συνεχίσει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα.
Όμως οι δυσκολίες συνεχίστηκαν με ξαφνικές αποχωρήσεις μελών, περιστατικά που στο τέλος, δυνάμωσαν τις σχέσεις των υπολοίπων με ένα πείσμα που, μόνο δημιουργικό μπορείς να αποκαλέσεις.
Το απόσταγμα των συναισθημάτων όλης αυτής της περιόδου, αποτυπώνεται στο “The Ghost Of Orion”, το δέκατο τέταρτο studio album των MDB, που παρά λίγο να έχει τον τίτλο “But Once Black” και λίγο αργότερα, τον ακόμα πιο υπέροχο “A Ghost Crawls Of The Mouth Of Orion” – αλλά, το Φάντασμα αποφάσισε να συστηθεί πιο λιτά.
Το εξώφυλλο του “The Ghost…” είναι επιβλητικό, απεικονίζοντας τη φιγούρα της γυναίκας του δημιουργού του, Eliran Kantor – ή μάλλον κάτι σαν το φάντασμά της. Το παλιό λογότυπο που ευτυχώς επέστρεψε με το “Feel The Misery”, κάνει το artwork ακόμα πιο επιβλητικό και ανατριχιαστικό, τουλάχιστον για εμάς τους παλιούς fans.
Το Φάντασμα του Ωρίωνα μουσικά και ουσιαστικά, είναι όντως το απόσταγμα τραγικών στιγμών – και με την ωριμότητα των δημιουργών του, θα έλεγα πως έχει ακτίνες φωτός μέσα στο σκοτάδι του, έχει αυτοθεραπεία μέσα στη θλίψη του. Ο καλός φίλος του Aaron και κύριος συνθέτης των MDB, Andrew Craighan, έχει μπολιάσει σοφά τη ζεστασιά του μέσα στα riffs του album.
Νιώθω πως μουσικά, ο δίσκος είναι πιο concept από ποτέ: το ταξίδι ξεκινά με τις πιο μαύρες προδιαγραφές, αφού το πρώτο single “Your Broken Shore” κάνει αίσθηση από την πρώτη ακρόαση, κολλάει πραγματικά σαν πίσσα πάνω σε κάθε ευχάριστη σκέψη σου και σε οδηγεί εκεί που θέλει αυτό πλέον, συναισθηματικά, ειδικά την στιγμή που οι νότες του σε ταξιδεύουν στην ανάμνηση ενός μνημειώδους “The Cry Of Mankind” – και έτσι όπως ξεκινά το “The Ghost…”, έτσι και τελειώνει, με την άβυσσο των έγχορδων και χορωδίας σε ένα δίλεπτο reprise-θάνατο με τίτλο “Your Woven Shore”.
Ανάμεσα στα δύο shores, ένας ολόκληρος κόσμος γεννιέται και πεθαίνει και θέλεις να ζήσεις την άνοδο και την πτώση του κάθε δευτερόλεπτο.
Τα “To Outlive The Gods” και “Tired Of Tears” είναι συγγενικά στον ήχο τους, αν και το δεύτερο χτυπάει λίγο περισσότερο κάτω από την μέση, λόγω των στίχων του Aaron που είναι ευθέως αφιερωμένοι στην περιπέτεια υγείας της κορούλας του.
Δύο απίστευτα τραγούδια – ιντερλούδια, δίνουν εντελώς άλλη αίσθηση στο απόλυτο doom death των πατέρων μας: από την μια το “The Solace”, απλώνει την μαγεία του με τις παραμορφωμένες κιθάρες του και τα γυναικεία φωνητικά, ως κθουλικό πλάσμα που σε αγκαλιάζει γλυκά και ζεστά σε αιώνιο ύπνο, σε μια σύνθεση που σε παρασύρει από τα πρώτα δευτερόλεπτα στο 1995 και όχι μόνο στων MDB, αλλά ακόμα και σε μνήμες που θυμίζουν και τους The 3rd And The Mortal.
Το δεύτερο είναι το ομότιτλο “The Ghost Of Orion”, μια ατμοσφαιρική, νεκρική πανδαισία που μου έφερε στο νου τους Tenhi και που μετά τα τρία και κάτι λεπτά του, κάθε χαμόγελό σου έχει σβήσει.
Για το τέλος, άφησα τα δύο έπη (μεταφορικά και κυριολεκτικά) του album.
Το “The Long Black Land”, φέρει ακόμα τη μυρωδιά του “The Solace” που προηγείται και που με το δεύτερο μισό του, φέρνει την αύρα του στο θρόνο των καλύτερων τραγουδιών που έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα από την μόνη μπάντα που τιμάει την τιμιότατη doom-death φανέλα της εδώ και 30 χρόνια.
Από την άλλη, το “The Old Earth” δεν περιμένει να φτάσει στο αποκορύφωμά του για να μαγέψει. Ξεκάθαρα τονίζει από την αρχή πως γεννήθηκε με “The Light At The End Of The World” σε αυτές τις “The Dreadful Hours” που ζούμε. Και τις ξαναζούμε όλες μέσα από αυτό.
Φως. Σκοτάδι. Ο συνδυασμός τους, που μια ευνοεί το ένα και μια το άλλο.
Ο άρχοντάς τους. Το μεγαλύτερο σχήμα στο είδος του, μετά από τρεις δεκαετίες, θυμίζει τη χρυσή του (μας) δεκαετία ενώ ταυτόχρονα ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ.
Υπόκληση στους My Dying Bride.
Υπόκληση στην δύναμή τους.
Υπόκληση στο “The Ghost Of Orion” που με κάθε ακρόαση θα γίνεται όλο και πιο υπέροχο από όσο ήδη είναι.
The Doomed Lovers are back for good.
www.mydyingbride.net
www.facebook.com/mydyingbrideofficial
www.nuclearblast.de/mydyingbride
591 
