Πάντα περίμενα στη γωνία εκείνους τους ανθρώπους και δημιουργούς που διαθέτουν τους ευρυγώνιους αισθητήρες και την ικανότητα να αγαπούν ταυτόχρονα, αρκετά ετερόκλητα πράγματα. Είναι κάποιες φορές εντυπωσιακή η πολυσυλλεκτικότητα που κρύβει η καρδιά ενός δημιουργού και δύσκολα διακρίνεται στη μουσική του. Τόσο, όσο δύσκολα θα ξεχάσω μια αρκετά παλιά συνέντευξη του Tim Bowness, ερμηνευτή και συνοδοιπόρου του Steven Wilson στους σπουδαίους No Man, που μπορούσε να χωρέσει στην ίδια παράγραφο, τον David Sylvian, τους Uriah Heep και τους Prefab Sprout.
Οι Moon Halo, λοιπόν, είναι μια συνεργασία του ερμηνευτή και συνθέτη Marc Atkinson, που τελευταία μας έδωσε δυο σπουδαία άλμπουμ με τους Riversea (των οποίων η συνέχεια θεωρείται αμφίβολη), με τον κημπορντίστα των Mostly Autumn, Lain Jennings. Ο Marc ανήκει σε αυτή την περίεργη κάστα δημιουργών που έχουν αφομοιώσει ένα πλήθος διαφορετικών ερεθισμάτων. Το “Chroma” είναι ενδεικτικό αυτής της ευρύτητας με την ποικιλία του, η οποία όμως ταυτόχρονα τιθασεύεται και σμιλεύεται με μια δεξιότητα που συνδέει όλες αυτές τις εντυπώσεις.
Έτσι, αν ο βασικός άξονας είναι το prog rock, αυτό σηματοδοτείται κυρίως από τον φινιρισμένο, καθαρό ήχο του, μια παραγωγή που έχει την αναμενόμενη διαύγεια και ισορροπία για ένα άλμπουμ αυτού του χώρου. Το δεύτερο δυνατό υποστύλωμα αυτής της γενικής εντύπωσης είναι η ντελικάτη, ευγενική, συναισθηματική ερμηνεία του Atkinson. Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί γι’ αυτό, μπορεί να σου πει απλά «καλησπέρα» τραγουδιστά και να καταλάβεις άμεσα την ικανότητά του να χρωματίζει και να ζωντανεύει κάθε συλλαβή.
Το δίδυμο πλαισιώνεται από σίγουρες λύσεις, όπως ο μπασίστας των Riversea, David Clements, και ο ντράμερ Alex Cromarty (Riversea, Mostly Autumn). Τις κιθάρες έχει αναλάβει ο Martin Ledger (Heather Findlay Band), ενώ στους σημαίνοντες καλεσμένους συναντάμε τις τραγουδίστριες Olivia Sparnenn-Josh (Mostly Autumn), και Anne-Marie Helder (Panic Room).
Με δυο όμορφα εν δυνάμει singles, τα “The Web” και “Seize the Day”, το άλμπουμ αρχίζει να αποκαλύπτει τη φύση και τις αρετές του. Η εκμετάλλευση αυτής της ρετρό αίσθησης των keyboards, με σημείο αναφοράς τα 80’s , που τελικά αναπαράγει μαζί με τις υπόλοιπες ηχητικές παραμέτρους κάτι αναγεννημένο και φρέσκο, είναι μια τακτική που γίνεται και με άλλες στιγμιαίες αναφορές και εντυπώσεις-επιδράσεις του παρελθόντος.
Αμέσως μετά το οργανικό, με αίσθηση κινηματογραφικού score, ομότιτλο “Chroma”, η βεντάλια ανοίγει εντυπωσιακά, προσφέροντας πρώτα ένα συναισθηματικό κόσμημα σαν το “The Veil”, που βρίσκει τις Gilmour-ικές πινελιές στα σόλο να ανταγωνίζονται την ερμηνεία του Atkinson. Όμως το πλούσιο καλάθι των Moon Halo είναι γεμάτο με ιδέες που μεταλλάσσουν τις μνήμες σε νέους υπέροχους, προσιτούς ύμνους, σαν το σχεδόν άμεσο hard rock του “Parachute”, που περιέχει και έναν διακριτικό ethnic αέρα.
Οι διαρκείς εναλλαγές διαθέσεων και ρυθμών ανάμεσα στα τραγούδια, ακόμα και με blues, funky εντυπώσεις, σχηματίζουν συνολικά την περίμετρο ενός άλμπουμ που περικλείει το καθρέφτισμα μιας πολυποίκιλης μουσικής κληρονομιάς. Με τη μαεστρία που οι Moon Halo τοποθετούν κάτω από τη δική τους ομπρέλα όλα αυτά τα ερεθίσματα, το αποτέλεσμα δίνει τη ζωντανή απόδειξη της συμφιλίωσης ιδιωμάτων και διαθέσεων, όταν έχεις το κοκαλάκι της νυχτερίδας να το πετύχεις. Μέσα από αυτό τον ατέλειωτο κήπο, της ρετρό electronica των Kraftwerk, του keys-driven art rock των Alan Parsons Project, της art pop των Blue Nile του σπουδαίου Paul Buchanan, του soft rock του Chris Rea, των 80’s ZZ Top, ή ακόμα και των Dire Straits, και όποιας άλλης φευγαλέας εντύπωσης συλλαμβάνουν οι αισθητήρες του καθένα, οι Moon Halo ανθίζουν εντυπωσιακά και αιχμαλωτίζουν όμορφα τον χρόνο μας.
Πάνω από όλα αυτά, η φωνή του Atkinson είναι η πραγματική καρδιά του άλμπουμ. Είναι τελικά αυτός που επιβάλλει έναν ευγενικό, αξιοπρεπή συναισθηματισμό παντού, κρατά και τους πιο αισθητά αποκλίνοντες ρυθμούς στη σφαίρα της δικής του έκφρασης. Μοιάζει σαν η πολυσυλλεκτική φύση του να του έχει μάθει τη σημασία της λεπτομέρειας, και με όπλο το μοναδικό του χάρισμα χρωματίζει πολύτιμα ένα άλμπουμ που με άλλο, πιο δημοφιλές όνομα στο εξώφυλλο, θα είχε θεωρηθεί από την μέρα «Κ-Λ-Α-Σ-Ι-Κ-Ο».
631 
