Και μόνο το άκουσμα της έλευσης του Nick Oliveri στα μέρη μας, αποτελεί ισχυρό κίνητρο για να πάρεις τα πόδια σου, τις ρόδες, το πατίνι σου, κάποιο Μ.Μ.Μ. έστω και να πας να τον δεις χωρίς να λογαριάζεις ότι είναι καθημερινή, ότι αύριο δουλεύεις και άλλες λοιπές δικαιολογίες. Και ξέρεις γιατί; Γιατί με το που σκάσει η πρώτη γ@μημένη νότα, θα τα ξεχάσεις όλα και στο τέλος θα περάσεις εγγυημένα καλά.
Κάπως έτσι λοιπόν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, κατηφόρισα προς το “An”. Ωραία τα lives στις πιο mainstream περιοχές της πόλης, αλλά αυτήν την ατμόσφαιρα που σου μεταδίδει το υπόγειο της Σολωμού, δεν τη βρίσκεις πουθενά αλλού. Δεν ξέρω αν ευθύνονται οι τόνοι αίματος, ιδρώτα, μπύρας (σπέρματος…;) σε συνδυασμό με τις ευχάριστες ευωδίες που το έχουν ποτίσει στο πέρασμα των χρόνων, αλλά ό,τι και να είναι αυτό, καθιστά το μέρος ιδανικό για να υποδεχτεί τον εμβληματικό Nick και την παρέα του.
Λίγο μετά τις 21:30, το Αθηναϊκό rock ‘n’ roll τρίο των Supersoul ανεβαίνει στην σκηνή, ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή, η λιγοστή προσέλευση θύμιζε κάπως οικογενειακή κατάσταση. Δίχως να τους επηρεάζει αυτό, ούτε και κάποια τεχνικά προβλήματα στην πορεία, απέδωσαν για περίπου 40 λεπτά το blues infused southern/desert rock τους με σύμμαχο τον ήχο, αποσπώντας το χειροκρότημα και τα θετικά σχόλια του κοινού. Το setlist τους βασίστηκε στο ντεμπούτο δίσκο τους “Faith Bender”, ενώ μας παρουσίασαν και 2 ακυκλοφόρητα κομμάτια, με το “Dirty Love In A Gullible Mind” να βγάζει προς τα έξω την “blues… side of the… QotSA” εκδοχή τους. Εκπληκτικό κομμάτι, και μαζί με το “Girls is Revolution”, σαν πρώτα δείγματα από μία μελλοντική κυκλοφορία, ανέβασαν την προσμονή μας στα ύψη για όσα πρόκειται να ακούσουμε. “Δεμένη” μπάντα, έβγαζαν ενέργεια και αρκετό groove και αποτέλεσαν ιδανικό support, ζεσταίνοντας, για τα καλά, τον κόσμο που άρχισε να μαζεύεται.
Supersoul setlist:
Faith Bender
Gold
Wrong Side Of The Suicide
Dirty Love In A Gullible Mind
Mind Me When I’m Gone
The Manipulator
The Torment
Girl Is Revolution
Jacob William
Blackhorse
Μετά τις απαραίτητες προετοιμασίες και το στήσιμο των οργάνων, και ενώ η ώρα είχε πάει 22:30, ο Nick και η παρέα του (aka Mondo Generator) αναλαμβάνουν τις θέσεις τους στη σκηνή. Ακόμα και αν δεν γνώριζες ποιοι είναι αυτοί οι τύποι, βλέποντας μόνο τα t-shirts που φορούσαν (Cro-Mags, Obsessed, Church Of Misery), θα μπορούσες να έχεις μία εικόνα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Άλλα επειδή ως γνωστόν “τα ράσα δεν κάνουν τον παπά”, χωρίς πολλές “φλυαρίες” και φιοριτούρες, η μπάντα εξαπέλυσε το “σαμπαθικό χαρντκορπανκεροκενρολ”, με ολίγον τι desert “σκόνη” από την έρημο της Καλιφόρνια, “in our face”, για περίπου 90 λεπτά. Το set της μπάντας βασίστηκε σε όλη τη δισκογραφία του Nick, με μικρή έμφαση στον καινούριο δίσκο (“Fuck it”) με 5 κομμάτια, ο οποίος τολμώ να πω ότι είναι ίσως και ο καλύτερός του και τα καινούρια τραγούδια ακούγονται ζωντανά σαν “ροκ δυναμίτες”.
Έναρξη με “Nowhere Man” (κομματάρα) από τον καινούριο δίσκο και “13th Floor” από το “Cocaine Rodeo”, και όπως όλα δείχνουν θα είναι μία “κολασμένη” βραδιά. Η συνέχεια ανάλογη, με τα κομμάτια να εναλλάσσονται μεταξύ της δισκογραφίας την μπάντας (“F.Y. I’m Free”, “Turboner”, “Up Against The Void”, “Shawnette”, “Like The Sky”), με τον κόσμο να έχει μαζευτεί κοντά στη σκηνή και ενώ φαίνεται ότι γουστάρει, θα μπει όντως “στην εξίσωση” με τις πρώτες νότες του “Green Machine”.
Πραγματικά, δεν ξέρω αν ήταν τυχαία η επιλογή της επόμενης τριπλέτας κομματιών, αλλά αν δεν ήταν, respect σε αυτόν που σκέφτηκε το, “Green Machine-Kyuss Dies!-Fuck It”. Αν όχι ευφυέστατη, τουλάχιστον διασκεδαστική. Άλλα όπως φώναξε και ένας φίλος απο το κοινό “Kyuss Never Dies”, με τον Nick να συμφωνεί. Για το “Green Machine” δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, αλλά το “Kyuss Dies!” έχει απίστευτο riff, λες και είναι βγαλμένο από την ταστιέρα του Ιommi, ενώ το “Fuck It” γκρουβάρει, με τη μελωδία της κιθάρας να σου κολλάει στο κεφάλι.
Όσο περνάει η ώρα, η απόδοση της μπάντας γίνεται ακόμα καλύτερη, χωρίς το παραμικρό ψεγάδι, χωρίς ίχνος “κοιλιάς” κατά τη διάρκεια του set, με τους 2 Mike να αποδίδουν τα μέρη τους στην εντέλεια. Ο Mike Amster είναι σαν δαίμονας της Ταζμανίας πίσω απο το kit, καθώς τα διαλύει όλα στο πέρασμά του, με τα χτυπήματα και τα γυρίσματα. Ενώ ο έταιρος Mike, όταν δεν εκτελεί χρέη bartender σερβίροντας σφηνάκια tequilla, εξαπολύει το riff-ολόγιό του, καταστρέφοντας τις χορδές της κιθάρας του. Μπορεί το goatee του Scott Ian να είναι πιο γνωστό στο metal οικοδόμημα, αλλά αυτό του Nick σίγουρα πιο ατημέλητο και “αλήτικο”. Ο τύπος είτε παίζει σε μεγάλα venues, είτε παίζει σε μικρά bars έχει το ίδιο attitude, γιατί για κάποιους το ροκ είναι τρόπος ζωής. Εκφραστικός και επικοινωνιακός, όταν δεν “έφτυνε” τους στίχους με τις κραυγές του και τα ουρλιαχτά, “ταλαιπωρούσε” τις χορδές του μπάσου του, προκαλώντας μας ανατριχίλες και ρίγη συγκίνησης στο άκουσμα κλασσικών κομματιών.
Η συνέχεια εξίσου “ηλεκτρισμένη”, με τα “Dead Silence” από το “Hell Comes To Your Heart”, “It’s You I Don’t Believe” και “Listening To The Daze” από τα N.O. Hits 5-6 να παίρνουν σειρά καθώς πλησιάζουμε προς το τέλος, με τον κόσμο να έχει “λυθεί” και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Και ενώ φτάνουμε προς το πρώτο άτυπο encore, “blast from the past” και “Love Has Passed Me By” από το “Wretch” άλμπουμ, με ασταμάτητο κοπάνημα και με μία γλυκιά νοσταλγία να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Χωρίς να παίρνω όρκο, έχω την εντύπωση ότι ακούστηκε και το “Deadly Kiss”, εκτός και αν ήταν μία κρυφή ενδόμυχη επιθυμία του γράφοντα.
Εν μέσω ρυθμικού χειροκροτήματος, το Καλιφορνέζικο τρίο αποχωρεί για ελάχιστα λεπτά, για να επιστρέψει μόνος του ο Nick και να μας χαρίσει μία solo παράσταση, κερδίζοντας λίγο χρόνο όπως είπε για να αλλαχτούν κανά 2 χορδές, καταστρέφοντας τις φωνητικές του χορδές σε ένα εκπληκτικό stand up growling show. Οι δύο Mike επιστρέφουν στη σκηνή και αφού όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, πάμε για δεύτερο και τελευταίο encore με all time classic “You Think I Ain’ t Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire”, από QotSA και “Last Train”, με τον κόσμο να επιδίδεται σε non stop headbanging. Λίγο πριν τις 00:00, η μπάντα μας ευχαρίστησε και μας αποχαιρέτησε εν μέσω επευφημιών.
Χάρη στα παιδιά της Lab Records (Respect Guys…!) και το An Club, oι Mondo Generator μας πρόσφεραν μία “εκρηκτική” βραδιά, που θα μνημονεύουμε για καιρό, φορτίζοντάς μας σαν καλή “γεννήτρια” με την απαραίτητη punk/rock ενέργεια για τη συνέχεια.
Mondo Generator setlist:
Nowhere Man
13th Floor
F.Y I’m Free
Turboner
Up Against The Void
Shawnette
Like The Sky
Green Machine (Kyuss cover)
Kyuss Dies!
Fuck It
Dead Silence
It’s You I Don’t Believe
Listening To The Daze
Love Has Passed Me By (Kyuss Cover)
You Think I Ain’t Worth a Dollar, but I Feel Like a Millionaire (Qotsa Cover)
Last Train
Φωτογραφίες : Χρήστος Λεμονής
1185 
