Θέλω να κλάψω, και θα σας πω το γιατί. Τεράστια διαστημόπλοια παρκάρουν ξαφνικά πάνω από κάθε μεγαλούπολη της Γης. Οι εξωγήινοι (που μοιάζουν με ανθρώπους) ανακοινώνουν στην ανθρωπότητα ότι ήρθαν για να μας βοηθήσουν τεχνολογικά, πολιτισμικά και γενικώς –με δικά μου λόγια- να μας ανυψώσουν από το γαλαξιακό επίπεδο 1 (αυτοκτονικοί σκατόφλωροι που παίζουν με ατομικά όπλα) στο επίπεδο 1.000.000.000 (χνουδωτά αρκουδάκια της αγάπης με διαστημόπλοια).
Αλλά ΟΜΩΣ! Οι! Εξωγήινοι! ΔΕΝ! Είναι! Αυτό! Που! Φαίνονται! Τα θαυμαστικά υποδηλώνουν την έκπληξή σας γιατί δεν το περιμένατε αυτό! Κάτω από το ελκυστικό ανθρώπινο π
ερίβλημα –όλοι οι εξωγήινοι μοιάζουν με μοντέλα- κρύβονται αηδιαστικές ανθρωπόμορφες σαύρες, που στην πραγματικότητα θέλουν να σκοτώσουν ή να φάνε τα πάντα, η σειρά δεν εντρυφά πολύ σε αυτό το ζήτημα, τέλος πάντων θέλουν να τους αδειάσουμε τη γωνιά για να αποικήσουν τον πλανήτη με την ησυχία τους. Την αλήθεια την υποψιάζονται/γνωρίζουν μοναχά μια χούφτα ανθρώπων και εξωγήινων “μυστικών πρακτόρων” που είδαν το φως το αληθινό, μεταξύ των οποίων ένας υπερβολικά macho παπάς και μια πράκτορας του FBI. Το σενάριο περιγράφει τις –ειλικρινά βαρετές- προσπάθειές τους να αντισταθούν στους εξωγήινους και διανθίζεται από διάφορες σεναριακές παράπλευρες ηλιθιότητες, όπως το γεγονός ότι ο αντιπαθητικός γιος της πράκτορος του FBI ερωτεύεται μια εξωγήινη, ή ότι ένας εξωγήινος αποστάτης έχει αφήσει έγκυο (γιατί
προφανώς οι εξωγήινες σαύρες έχουν τα ίδια όργανα αναπαραγωγής με εμάς) την θλιβερά ανυποψίαστη γήινη αρραβωνιαστικιά του και γι’ αυτό οδηγείται σε έντονες υπαρξιακές ανησυχίες και καφκικές αναζητήσεις (βασικά απλά ο ηθοποιός παίρνει ανά διαστήματα το ύφος “είμαι ένα γλυκό κουταβάκι υιοθετήστε με”, αγαπητά ΕΜΜΥ, κοιτάξτε αλλού).
Η σειρά είναι βασισμένη σε μια κλασσική μίνι σειρά του 1983, την οποία φυσικά οι λοβοτομημένοι σεναριογράφοι έχουν πάρει, έχουν ξεκοιλιάσει, της έχουν αφαιρέσει οποιαδήποτε διάθεση για αλληγορία ή κάποιο βαθύτερο νόημα και μας έχουν σερβίρει σαν ένα παντελώς ανεγκέφαλο ανοσιούργημα “Επιστημονικής” Φαντασίας με μια γελοιότητα που προσεγγίζει τα επίπεδα της “Ανδρομέδας” (ναι, αυτό με τον Hercules), με την βασική διαφορά ότι το “V” παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Και αυτό, αγαπητοί μου φίλοι, είναι που με κάνει να θέλω να κλάψω.
Ετυμηγορία (για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κατευθείαν στο τέλος του κειμένου):
Μην το δείτε ούτε καν για να σκοτώσετε την ώρα σας. Μετά από δυο τρία επεισόδια, η σειρά χάνει ακόμα και τη λίγη συνοχή της και γίνεται ένα αδιάφορο αργόσυρτο πράγμα, που ακόμη και οι καλύτερες παραισθησιογόνες ουσίες δεν θα σας κάνουν να το βρείτε ενδιαφέρον. Αν ήθελα να δω εξωγήινους, ίντριγκα, σεξ και κακή ηθοποιία, είμαι σίγουρος ότι το “Days of Our Lives” κάπου στα 800 χρόνια που προβάλλεται το έχει κάνει, και μάλιστα καλύτερα.
460 
