Ο Zak Snyder έγινε ευρύτερα γνωστός με τους “300” και το αξιοπρεπέστατο “Watchmen”. Δύο χρόνια αργότερα, και ύστερα από ένα ολίγον τι χαζό animation με κάτι κουκουβάγιες, επέστρεψε με το “Sucker Punch” για να επιβεβαιώσει πως σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία μπορεί να θεωρηθεί μετρ!
|
|
Έλα όμως που το να ξέρεις να γυρνάς ταινίες και να βάζεις εφέ, δε σημαίνει πως έχεις γνώση και του να τις γράφεις… Τι να το κάνω εγώ τώρα αυτό το δίωρο film, όπου εάν εξαιρέσεις το εικαστικό μέρος (το οποίο είναι θαυμάσιο) προσπαθεί μεν να πει κάτι, αλλά το χάνει συνεχώς και σε κάνει να αδημονείς να τελειώσει; Διότι εκεί που στην ουσία θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης και θαυμασμού, ο Snyder αποφασίζει να επαναλάβει το ίδιο μοτίβο ξανά και ξανά, χάνοντας τελικά την ουσία. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, κάτι παρόμοιο είχε κάνει και με τους “300” (και ας μην ήταν δικό του το σενάριο).
Στο “Sucker Punch” έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό δράμα, το οποίο παίρνει σάρκα και οστά μέσω ενός μυθοπλαστικού πρίσματος και καταλήγει να μετουσιώνεται σε full περιπέτεια, με τρελές μάχες σε φανταστικούς κόσμους. Η αρχική ιδέα όμως εξαϋλώνεται μετά το πρώτο περίπου μισάωρο και από την (ομολογουμένως) σέξι πρωταγωνίστρια (και τις φίλες της) σου μένουν μονάχα οι (σχεδόν πρόστυχες) μεταμφιέσεις και τίποτα άλλο. Το σενάριο, μετά το πέρας της ταινίας, το θυμάσαι αποσπασματικά και το μόνο που μπορείς να φέρεις ξανά στο μυαλό σου είναι διάσπαρτες σκηνές, άνευ συνοχής, αλλά με πολλά εφέ. Κοντολογίς, σε δύο- τρεις ημέρες θα έχεις ξεχάσει το “Sucker Punch” παντελώς.
Το “Girl Interrupted” λοιπόν, συναντάει τους “Άγγελους του Τσάρλι” και το αποτέλεσμα είναι ένας καλαίσθητος αχταρμάς. Ένα δραματοποιημένο comic το οποίο χωλαίνει σε πάρα πολλά σημεία και για να είμαι ειλικρινής, λυπάμαι, καθώς περίμενα κάτι πιο ενδιαφέρον.
789 
