Την δεκαετία του 1950 η τριλογία του Lord of the Rings έκανε την πρώτη της εμφάνιση, και με το άκρως περιγραφικό του γράψιμο, την ιστορία του αλλά και τον λεπτομερή και πλήρες κόσμο της Μέσης Γης, ο Tolkien κατέκτησε τις καρδιές και τα μυαλά γενεών ολόκληρων από παρθένους geeks ανά τον κόσμο.
Η συνταγή του αποδείχθηκε πετυχημένη, και ακολουθήθηκε από πολλούς αξιόλογους και μη συγγραφείς. Το πρόβλημα όμως με όλη αυτή την ιστορία ήταν ότι ενώ το Lord of the Rings έδωσε μια νέα πνοή στο fantasy, ταυτόχρονα η “αγιοποίησή” του προκάλεσε και μια στασιμότητα. Τα περισσότερα και fantasy δημιουργημάτων είχαν έναν “διαλεχτό”, ο οποίος συνήθως έξυνε τα παπάρια του αμέριμνος σε ένα κωλοχώρι, ώσπου έσκαγε ένας high level μάγος-μάγισσα-ή κάτι παρόμοιο, του έλεγε πως είναι ο “chosen one”, οι κακοί έρχονταν και τα έκαναν ρημαδιό, ο διαλεχτός με τον/την προαναφερθέντα γαμίκουλα άρχιζαν να τρέχουν στις πεδιάδες και τα λαγκάδια, και στη πορεία ο Διαλεχτός συμφιλιωνόταν με το πεπρωμένο του, ωρίμαζε σαν χαρακτήρας κτλ. Το “Wheel of Time” ήταν έτσι, το “Sword of Shannara” ήταν έτσι, όπως και άπειρα άλλα. (σημείωση: τα παραπάνω βιβλία μου αρέσουν, αλλά το ότι βασίζονται στη συνταγή του Tolkien είναι γεγονός).
Ο κύριος George Martin ήρθε και με την έκδοση του 1ου βιβλίου της σειράς “A Song of Fire and Ice” το 1996 έδωσε μια νέα πνοή στο είδος. Δεν θα αναπτύξω το κατά πόσο η “πνοή” που έδωσε ήταν καλή η κακή. Πάντως σίγουρα δεν ήταν στείρα, καθώς ο Martin έστρεψε το fantasy προς νέες κατευθύνσεις. Κατ’ αρχήν ο τύπος συνειδητοποίησε το απλό γεγονός ότι όλα τα fantasy έχουν μεσαιωνικό χαρακτήρα και έτσι έκατσε και κοίταξε πέρα από τα κάστρα, τις πανοπλίες και τις κυριούλες που κάθονται σε πύργους, τι άλλο υπήρχε στο μεσαίωνα. Υπήρχε σκληρότητα. Υπήρχε προκατάληψη. Υπήρχε ανισότητα. Υπήρχε πολιτική. Ο Martin έβαλε όλα αυτά τα στοιχεία στα βιβλία του, με αποτέλεσμα να φαίνονται πιο ρεαλιστικά, οι χαρακτήρες του πιο ανθρώπινοι. Δεν θα επαινέσω περαιτέρω το γράψιμο, αλλά θα ασχοληθώ με το ζουμί της υπόθεσης, το ότι δηλαδή η πάνσοφη HBO αποφάσισε ότι αυτά τα βιβλία, λουσμένα με ένα κάρο λεφτά και πλαισιωμένα με καλούς ηθοποιούς, θα έβγαζαν καλή τηλεόραση. Και είχε δίκιο. Το “Game of Thrones” (δανείζεται το όνομά του από το πρώτο βιβλίο της επταλογίας (!) “A Song of Fire and Ice”) είναι κάτι το σχετικά πρωτοφανές για τα δεδομένα του fantasy. Είναι τόσο καλογραμμένο, καλοδουλεμένο και έχει αρκετό ρεαλισμό ώστε να μπορεί να αρέσει σε όλους. Είναι μια σειρά που ενθουσιάζει ανθρώπους που άκουγαν για δράκους και elf και τόξα και βέλη και τους γυρνούσαν τα άντερα. Έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ηθικά διλλήματα, πολιτική, καφρίλες και –όσο κι αν ακούγεται απίστευτο- προς το παρόν έχει κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον εκατομμυρίων κοινού δίχως να δίνει πρώτο ρόλο στη δράση. Και θα σας πληροφορήσω ότι το να βγάλεις κάτι πραγματικά καλό στο fantasy χρησιμοποιώντας αυτή τη συνταγή μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι (για του λόγου το αληθές, το επόμενο review θα είναι το Camelot του Starz). Μπορεί να λατρεύω τα Lord of the Rings, βλέποντας όμως το “Game of Thrones” για πρώτη φορά αναγνώρισα ότι βλέπω fantasy για ενήλικες.
Ετυμηγορία (ή για όσους βαριούνται τα πολλά γράμματα και scrollάρουν κατευθείαν στο τέλος του κειμένου): Αν σας αρέσει το fantasy genre, δείτε το. Αν δεν σας αρέσει, δείτε το οπωσδήποτε, θα σας αλλάξει γνώμη. Επίσης, στη δεύτερη σεζόν προβλέπεται να γίνει της μουρλής. Winter is coming…
400 
