ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
Murder In The Front Row: The San Francisco Bay Area Thrash Metal Story
Πριν αρχίσει το καλοκαίρι είχε πάρει το μάτι μου σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία σελίδα με τη χαρακτηριστική γραμματοσειρά των Exodus, με τον απειλητικό τίτλο “Murder In The Front Row”, που αποτελεί απόσπασμα από τους στίχους του “Bonded By Blood” των προαναφερθέντων. Εννοείται πως μου κίνησε το ενδιαφέρον και ψάχνοντας λίγο παραπάνω, είδα πως επρόκειτο για ένα μουσικό ντοκιμαντέρ, με θέμα τη γέννηση του thrash metal στη θρυλική πλέον σκηνή της Bay Area στο Σαν Φρανσίσκο. Η χαρά μου έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν είδα πως το ντοκιμαντέρ θα προβαλλόταν και στα μέρη μας, στο πλαίσιο του 25ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας “Νύχτες Πρεμιέρας”, στις 19 και 21 Σεπτεμβρίου.
Εν αναμονή λοιπόν της έκδοσης εισιτηρίου, διάβασα μερικές πληροφορίες γι’ αυτό που επρόκειτο να παρακολουθήσω. Το “Murder In The Front Row” σκηνοθέτησε ο βραβευμένος για διάφορα clips των Beastie Boys, Adam Dubin, ο οποίος μεταξύ άλλων είχε σκηνοθετήσει και το ντοκιμαντέρ “A Year And A Half In The Life Of Metallica Part 1 & 2”. Στο trailer που κυκλοφόρησε είδα ζωντανούς θρύλους της σκηνής αυτής, όπως οι Kirk Hammett, Gary Holt, James Hetfield, Dave Mustaine, Kerry King, Chuck Billy κ.α., που έκαναν το ενδιαφέρον μου ακόμη μεγαλύτερο για την παρακολούθηση του συγκεκριμένου έργου. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι και πολύ φανατικός των μουσικών ντοκιμαντέρ ή ταινιών από μπάντες που προβάλλονται στο σινεμά. Προτιμώ να τα παρακολουθώ στη μικρή οθόνη του σπιτιού μου, σε DVD ή με την ευκολία που παρέχει πλέον το διαδίκτυο. Ειδικά μετά το φιάσκο του “Through The Never” του 2013, όπου θα μπορούσα τα 12 ευρώ να τα “μετατρέψω” σε σουβλάκια και μπύρες. Αυτό όμως, ήθελα να το παρακολουθήσω στη μεγάλη οθόνη.
Φτάνει ο καιρός λοιπόν και αγοράζω το εισιτήριό μου για την πρώτη μέρα προβολής την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, κίνηση που εκ των υστέρων αποδείχτηκε σοφή, καθώς για το Σάββατο 21 του μηνός τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν. “Γεροπαράξενε έχεις και αγοραφοβία;” Όχι, αλλά προτίμησα μία καθημερινή που μάλλον θα ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα και θα μπορούσα να απλώσω και την αρίδα μου στη θέση. Έφτασε η αναμενόμενη μέρα και έχοντας κονομήσει ένα κρύωμα και μία ψύξη (όχι ρε δε μεγαλώνω, μια χαρά είμαι), πήρα το Π (σόρρυ το μηχανάκι) και κίνησα στην οδό Ακαδημίας και την αίθουσα Odeon Opera 1, όπου και θα γινόταν η προβολή, ελπίζοντας σε ένα 90λεπτο οπτικοακουστικό “παυσίπονο”. Φτάνοντας περίπου μισή ώρα πριν την έναρξη (22:00), αντίκρισα αρκετό κόσμο απ’ έξω, σαν σε συναυλιακό σκηνικό. T-shirts συγκροτημάτων από thrash μέχρι και ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ (τα γνωστά πλέον σχέδια που αποτελούν trademark με τη γραφή στα Ελληνικά). Χωρίς ίχνος διαφήμισης, εδώ να πω πως και στο site του φεστιβάλ κινηματογράφου, ο τίτλος του ντοκιμαντέρ όλως τυχαίως αναφέρεται ως “ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ/Murder In The FIRST (λάθος) Row: The San Francisco…”, πιθανόν ως πόλος έλξης στους μη γνώστες της Αγγλικής. Έξω από το χώρο βρισκόταν και φωτογραφιζόταν επίσης και ο ίδιος ο Adam Dubin. Ο 56χρονος έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από χρονομηχανή κατευθείαν από τα 80’s, με το battle jacket του γεμάτο ραφτά thrash συγκροτημάτων, καθώς και του δικού του ντοκιμαντέρ όπως είναι φυσικό.
Περί τις 22:00 μπαίνω στην αίθουσα, η οποία δε γεμίζει (περίπου 150 άτομα αν και δεν τα πάω καλά με τους υπολογισμούς), πράγμα το οποίο περίμενα ίσως και λόγω της ημέρας. Μετά από το καλωσόρισμα και ένα σύντομο πρόλογο του σκηνοθέτη, βγάζω τη ζώνη με τις σφαίρες γιατί με ενοχλούσαν στο κάθισμα και ετοιμάζομαι για το “ταξίδι” στη δυτική ακτή των Ην. Πολιτειών. Υπό τους ήχους του ύμνου “Bonded By Blood” μπαίνουμε στην Bay Area στα τέλη των 70’s και αρχές των 80’s, βλέπουμε την κοινωνική και οικονομική κατάσταση που επικρατούσε και η οποία, επί της ουσίας, ώθησε αυτά τα παιδιά να δημιουργήσουν αυτό που δημιούργησαν. Καταλαβαίνεις ότι πάντα η μουσική αποτελούσε μέσο έκφρασης και εξωτερίκευσης συναισθημάτων, αλλά εδώ μετουσιώθηκε και σε οργή με τη μορφή τσουνάμι, παίρνοντας παραμάζωμα αρχικά όλη την περιοχή και αργότερα όλο τον κόσμο. Με μπροστάρη τον Kirk Hammett, “παρελαύνουν” μπροστά μας οι κύριοι υπαίτιοι της μουσικής που αγαπάμε. Η ροή του ντοκιμαντέρ είναι καταιγιστική (σαν τη μουσική), δε βοήθησαν όμως αρκετά οι υπότιτλοι, οι οποίοι είχαν μία μικρή καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να χάνεται λίγο η μπάλα (λεπτομέρεια). Επίσης δε χρειάζεται να γράφονται όλα στα Ελληνικά (μα ο Cliff Burton–Κλιφ Μπέρτον;) για να νιώσουμε τα 80’s στο πετσί μας. Το κάνει η μουσική και το κάνει καλύτερα.
Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην “κύηση”, τη “γέννηση” και τα “πρώτα ουρλιαχτά” αυτού του παιδιού και τα πράγματα εξιστορούνται από αυτούς που ήταν παρόντες στη “συνουσία”. Έτσι κάποια παράπονα που άκουσα, όπως πχ “στέκεται αρκετά σε Metallica και Exodus”, τα εκλαμβάνω ως στηριζόμενα στα προσωπικά “θέλω” του καθενός. Γιατί αν δούμε την ωμή αλήθεια, ο Kirk (και όχι ο Κιμ) το πάτησε πρώτος. Αυτός δημιούργησε τους Exodus, αυτός έμαθε νέες μουσικές στον Tom Hunting, αυτός έμαθε κιθάρα στον Gary Holt και επομένως κατέχει δικαιωματικά ίσως τον τίτλο ενός από τους πρώτους που έπαιξαν thrash στη Bay Area, πριν μετακομίσει στους Metallica και βάλει φωτιά σε όλο το ιδίωμα. Είναι πραγματικά εξαιρετικό να βλέπεις τους πρωταγωνιστές να μιλούν με ενθουσιασμό για εκείνη την περίοδο και να ανακαλύπτεις πόσοι και ποιοι άνθρωποι στάθηκαν δίπλα τους στο “καταστροφικό” τους ξεκίνημα.
Δε θα μπω σε άλλες λεπτομέρειες, μόνο θα πω πως προσωπικά ευχαριστήθηκα αυτό το 90λεπτο, διασκέδασα με τις προσωπικές “μαρτυρίες–ιστορίες” των εμπλεκομένων, (άλλες τις ήξερα και άλλες όχι), φαντάστηκα τον εαυτό μου να βρίσκεται εκεί όταν γραφόταν ιστορία, επομένως το Lesson In Violence έπιασε τόπο. Όσοι πιστοί προσέλθετε.
Στο τέλος ο σκηνοθέτης, όπως είχε ειπωθεί πριν την έναρξη, ευχαρίστησε το κοινό, κάνοντας έναν επίλογο και δέχτηκε ερωτήσεις από όποιον το επιθυμούσε. Αυτό για όσους παρέμειναν αυτό το έξτρα 10λεπτο, γιατί αρκετοί με τους τίτλους τέλους φρόντισαν να “τρέξουν” προς την “Exodus”, σε μία ακόμη ένδειξη νεοελληνικής εκτίμησης και σεβασμού προς το τιμώμενο πρόσωπο.
ΥΓ.1: Στην πρεμιέρα έδωσε το παρόν και ο τραγουδιστής των Warrior Soul, Kory Clarke, ο οποίος παίρνοντας το μικρόφωνο στο τέλος ζήτησε να βρούμε τρόπους για να ξεφορτωθούμε τύπους σαν τον Τραμπ από τον πλανήτη.
ΥΓ.2: Λίγο πριν ξεκινήσει η προβολή, έπιασε το αυτί μου ένα διάλογο που, δε μπορώ να μην τον πω, γιατί θα σκάσω σαν σακούλα ποπ κορν.
-“Να μην έχει λίγο γερμανικό thrash μέσα να γουστάρουμε; Λίγο Destruction, λίγο Kreator” (σ.σ.:λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου)
-“Αφού το λέει ρε συ. Bay Area Thrash” (σ.σ.:με μεγάλα γράμματα!!).
-“Που είναι το Bay Area”; (σ.σ.:ενίοτε η ζώνη με τις σφαίρες μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως κιλίκιο για τον εξαγνισμό και την αυτοτιμωρία).
…And metal takes its price
Bonded by blood
Murder In The Front Row: The San Francisco Bay Area Thrash Metal Story (Official Trailer)
956 
