15- Tsifteteli

Το τελευταίο (μεγάλο σχετικά) διάστημα, έχω παρατηρήσει μια έντονη δραστηριότητα στην εγχώρια rock/ metal σκηνή, η οποία με­του­σιώ­νε­ται σε μια πληθώρα αξιόλογων κυκλοφοριών, γεγονός που με ευχαριστεί. Από την άλλη όμως, εξακολουθεί να πα­ρα­μο­νεύει το ζιζάνιο που τρώει μερικά ελ­λη­νι­κά συγκρο­τή­μα­τα, το οποίο έχει ως α­πο­τέ­λε­σμα την έλλειψη εργατικότητας και της αντίληψης της αναγνωρισιμότητας.

Υπάρχει μερίδα εγχώριων σχημάτων λοιπόν, που αναλώνονται στο να βγά­ζουν επαγγελματικές φω­το­γρα­φίες, wallpapers, να κάνουν πρόχειρα live προς τιμήν των φίλων τους και εν τέλει να μην παράγουν μουσική. Πρώτος στόχος για κάθε νέα μπάντα είναι το να έχει στη διάθεσή του σωστό υλικό το οποίο να είναι απόρροια σκληρής δουλειάς και όχι δύο- τριών session σε ένα studio. Το artwork, το στήσιμο και πάνω από όλα το image έρχεται σε δεύτερη μοίρα, καθώς αν κάτι μένει μετά από μια μουσική ακρόαση είναι η σύνθεση και όχι το style. Εάν φυσικά αυτό που απασχολεί τα μέλη ενός συγκροτήματος είναι το να “το παίξουν ιστορία”, τότε εννοείται πως οι photos προηγούνται της μουσικής.

Επίσης θα πρέπει να καταλάβουν τα νέα σχήματα πως δε θα γίνουν γνωστοί εν μια νυκτί, και σίγουρα πως δε θα αναγνωριστούν στο παγκόσμιο στερέωμα, μόνο και μόνο επειδή ηχογράφησαν ένα- δύο τραγούδια. Όλα αυτά θέλουν θυσίες. Βέβαια εάν κάποιοι έχουν τις κατάλληλες γνωριμίες, θα απολαύσουν μιας μορφής πρόσκαιρη δημοσιότητα και μόλις περάσει η μπογιά τους, θα εξαφανιστούν. Διότι όπως έγραψα και παραπάνω, σημασία έχει το τι μπορεί να δώσει μουσικά μια μπάντα. Και αυτονόητο είναι πως επειδή εμφανίστηκες

μια- δύο φορές ζωντανά, δε σημαίνει πως έγινε και κάτι. Καλώς ή κακώς, αυτό στη σήμερον ημέρα είναι αρκετά εύκολο. Το ζήτημα είναι το κατά πόσο θα κινήσεις το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων, και όχι μονάχα των φίλων σου.

Για να τα λέμε όμως και όλα, στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να κάνεις σπουδαία καριέρα. Δεν το σηκώνει το κλίμα, καθώς πάντα θα υπάρχει η κουλτούρα των μπουζουκιών. Από την άλλη όμως, υπάρχει και έκδηλο το συναίσθημα της ζήλειας στις τάξεις των ελ­λη­νι­κών συγκροτημάτων, το οποίο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ανάπτυξης. Τρανό παράδειγμα ο Gus G που κάνει τεράστια καριέρα έξω και έχουν ειπωθεί για το παλικάρι τα εξ αμάξης. Επίσης, ο ίδιος ο Σάκης (Rotting Christ) έχει δηλώσει στο rockway πως τα πρώτα χρόνια υπήρχε κόσμος που, ας το πούμε ευγενικά, δε στήριζε την προσπάθεια του συγκροτήματος όταν ξεκινούσε, και τώρα οι ίδιοι πίνουν νερό στο όνομά τους. Πως τα κατάφερε; Κυκλοφορώντας τη μια αξιόλογη δουλειά μετα την άλλη, φτάνοντας στο σημείο να παίζει σε festival του εξωτερικού. Εν ολίγοις, βούλωσε στόματα.

Αυτοί που φρονούν τις καλές προσπάθειες είναι εκείνοι που βαριούνται να ασχοληθούν με όλο τους το “είναι” και να καταθέσουν την ψυχή τους όταν γράφουν τραγούδια, καθώς ίσως καταλαβαίνουν πως δε μπορούν. Το κοινό όλων είναι ότι βιάζονται, και βλέποντας πως έτσι δε γίνεται “δουλειά”, ξεκινούν το ίδιο τροπάριο.

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που παρόλο που έχει κάνει “όνομα”, παραμένει εξίσου

φιλικός και δε λέει με τίποτα να καβαλήσει το καλάμι. Μιλάω για τον Bob Κατσιώνη (Firewind, Outloud etc). Δεν τον γνωρίζω προσωπικά (δεν έτυχε) αλλά το rockway magazine τον έχει φιλοξενήσει γενικά στις σελίδες του, κάτι που άλλα “ονόματα” του χώρου, δε θα το έκαναν α­πα­ραί­τητ­α. Και από ότι μαθαίνω από τους συ­να­δέλ­φους που έχουν μι­λή­σει μαζί του (είτε σε πλαίσια συνέντευξης, είτε γε­νι­κά) είναι γενικά ανοιχτός και φιλικός, χωρίς να προσποιείται. Όταν λοιπόν ένας καλλιτέχνης σαν τον Bob (ή τον Σάκη) όχι μόνο δεν καβαλάει το προαναφερθέν καλάμι, αλλά πολλές φορές το σπάει, πως είναι δυνατόν μουσικοί που βρίσκονται ακόμα στην αφάνεια να έχουν ύφος χιλίων καρδιναλίων; Δεν απευθύνομαι κάπου συγκεκριμένα, και δυστυχώς αυτό είναι το κακό. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ανώφελο να αναφερθούν.

Για να το πω και πιο απλά: στρώστε τα οπίσθιά σας κάτω και δουλέψτε όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή σας. Και μόλις συνθέσετε τα πρώτα σας κομμάτια, πετάξτε τα και ξεκινήστε τα επόμενα. Μετά, ξανά το ίδιο, έως ότου είστε περήφανοι και σίγουροι ότι έχετε δώσει το 100% του εαυτού σας. Ο μόνος τρόπος να ξεφύγετε από το σωρό είναι η συνεχής προσπάθεια και πάνω από όλα να αγαπάτε τη μουσική και όχι τη δόξα που αυτή επιφέρει.

Δημοσιεύθηκε στις 18/10/10

Η παρούσα στήλη έχει ως στόχο την ψυχαγωγική ενημέρωση των αναγνωστών σε ότι αφορά τα κοινά, υπό ένα προσωπικό πρίσμα το οποίο δε συνάδει απαραίτητα με το σύνολο των συνεργατών του ROCKWAY.GR. Σε περίπτωση που κάποιος θίγεται από το εκάστοτε περιεχόμενο, παρακαλώ όπως προσπεράσει ή εκδηλώσει την ένστασή του με κόσμιο τρόπο μέσω του This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. με την ένδειξη “rocka”.