51- How You Remind Me

Τις προάλλες τσέκαρα (σαν παιδί και εγώ) το νέο video clip των Outloud (project του Bob Κατσιώνη για όποιον δε γνωρίζει) και αυτό που μου έκανε κυρίως εντύπωση είναι τα ποικίλα σχόλια που συγκέντρωσε στο youtube. Κοινός παρανομαστής των πε­ρισ­σο­τέ­ρων ήταν η ομοιότητα της σύν­θε­σης με άλλες, ενώ υπήρχε φυ­σι­κά και ο αντίλογος που έκραζε τους πρώτους, λέγοντας πως είναι στη φύση του έλληνα να θάβει τα καλά εγχώρια συγκροτήματα… Είναι όμως;

Καταρχάς, να μιλήσουμε για το προ­φα­νές: sorry Bob, το ξέρω πως δε σου αρέσουν τέτοιου είδους “κρι­τι­κές”, αλλά η αλήθεια είναι πως το “Waiting for Your Love” θυμίζει έντονα άλλα τραγούδια (δε θα μπω στον κόπο να ονοματίσω ποια, καθώς δεν υπάρχει λόγος). Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει κάποιος να το ακούσει; Επ’ ουδενί! Προσωπικά το βρήκα ιδιαίτερα ευχάριστο και ότι πρέπει για κα­λο­καί­ρι!

Εν συνεχεία, δεν πιστεύω πως ο κλασ­σι­κός ο μεταλάς, ή ο ροκάς, λει­τουρ­γεί ενάντια στην εγχώρια σκη­νή. Ίσως το κάνει έμμεσα όταν δεν αγοράζει κάποιο cd ελληνικής μπάντας, ή δε δίνει λεφτά για να παρακολουθήσει κάποιο τοπικό live, αλλά σε μεγάλο βαθμό είναι υπέρ­μα­χός της. Δεν περιμένει απαραίτητα με το τουφέκι στη γωνία για να κράξει κάποιο σχήμα, εκτός και εάν είναι προσωπικό το ζήτημα… Άλλωστε, οι έλληνες οπαδοί έχουν τέτοια δίψα να καταξιωθούν μουσικά σαν έθνος, που τις ελάχιστες μπά­ντες που έχουν κάνει πραγματική κα­ριέ­ρα στο ε­ξω­τε­ρι­κό τις προ­σκυ­νούν, είτε είναι fan τους είτε όχι!

Εδώ βέβαια, να βάλουμε και τον παράγοντα “για ελληνικό συ­γκρό­τη­μα, καλοί είναι”… Κλασ­σι­κή ατάκα, που δεν α­πο­κλείε­ται να την έχω χρη­σι­μο­ποι­ή­σει και εγώ (καλός μαλάκας είμαι), η οποία στοι­χει­ώ­νει κριτικές και α­πο­τε­λεί φόβητρο για τον α­γο­ρα­στή. Διότι, κύριοι, άπαξ και διαβάσει ο άλλος την παραπάνω φράση, στην ουσία καταλαβαίνει πως το τάδε σχήμα είναι μεν καλό, αλλά για τα χαμηλά δε­δο­μέ­να της εγχώριας σκη­νής, τα οποία καλώς ή κα­κώς μόνοι μας έχουμε θέ­σει.

Το προσπερνάω αυτό όμως και πάω στο μεγαλύτερο λάθος: τη θεοποίηση group που τελικά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ωραιότατη φούσκα! Και το πρόβλημα ξεκινάει πάλι από διάφορες “έμπειρες” κριτικές… Όταν κάποιοι “σπρώχνουν” σα να μην υπάρχει αύριο με­τριό­τη­τες μόνο και μόνο για να μην παρεξηγηθούν, ή επειδή διατηρούν φιλικές σχέσεις με κά­ποιους, είναι λογικό το να ξενερώνει ο μέσος οπαδός που θέλει μεν να στηρίξει την εγ­χώ­ρια σκηνή, αλλά τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φορές του ε­πι­βάλ­λο­νται ακούσματα! Υπάρ­χουν λογής παραδείγματα (μην αγχώνεστε, δε θα αναφέρω ονόματα… δεν αντέχω τη γκρίνια) όπου συμπαθητικά σχήματα, λάμβαναν διθυραμβικά σχόλια από συγκεκριμένες πλευρές με αποτέλεσμα ο κόσμος να νομίζει πως είναι το “next big thing”… Ευτυχώς ο χρόνος έδειξε πως όλα αυτά ήταν παπαριές και τίποτα παραπάνω. Γιατί πολύ απλά, το σημαντικό στη μουσική είναι η διάρκεια, πέρα από την ποιότητα (κάτι σαν το sex δηλαδή…)!

Μήπως λοιπόν όλο αυτό το “κράξιμο” είναι απόρροια των παραπάνω; Μήπως μια μερίδα οπαδών βαρέθηκε να υπακούει τυφλά και πλέον να αγανακτεί όπου βρει και όπου μπορείυπαγορεύεται και αποφάσισαν να κάνουν το ίδιο σε ότι δεν τους αρέσει; Προσωπικά δεν ξεχνάω το τι είχαν σύρει στους Stratovarius περί κλεμμένων riff, ενώ για το “Road to Hell” του Bruce Dickinson δε βγήκε τσιμουδιά (εάν αναρωτιέσαι που βρίσκεται το λάθος στο εν λόγω τραγούδι, μάλλον ακούς λάθος μουσική…) και δεν αναφέρθηκε καν από τους “έγκριτους” συντάκτες της τότε εποχής. Μήπως λοιπόν έχει σημασία το πόσο μεγάλο όνομα είναι κάποιος, ή καλύτερα, το πόσο ευνοείται κάποιος;

Στον αντίποδα, ας μην ξεχνάμε το ότι είναι δύσκολο πλέον να βρεθούν νέες και πρωτότυπες ιδέες! Καμιά φορά, είναι σημαντικό να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το πότε κάποιος “κλέβει” ένα riff, με το πότε “επηρεάζεται” κτλ κτλ… Εδώ ο Φοίβος έχει ξεσηκώσει τόσα κομμάτια από το εξωτερικό και τη βγάζει καθαρή, οι Outloud (και οι κάθε Outloud) που έβγαλαν ένα “κάπου το έχω ξανακούσει” τραγούδι θα την πληρώσουν;

Το να “δανείζεσαι” στοιχεία από τη μουσική που αγαπάς δεν είναι κακό… είναι λογικό! Το να αντιγράφεις κάτι και να του αλλάζεις απλώς κλίμακα ή τόνο, και να το παρουσιάζεις ως δικό σου, πάλι δεν είναι κακό, αλλά είναι σίγουρα αστείο. Το “Waiting for Your Love” (μιας και αποτέλεσε το έναυσμα για το άρθρο αυτής της εβδομάδας) ανήκει στην πρώτη κατηγορία και είμαι σίγουρος πως ο Κατσιώνης το γνωρίζει και δεν πρόκειται να κάτσει να απολογηθεί σε κανέναν. Αφήστε που η μουσική των Outloud είναι για καλοπέραση και όχι για φιλοσοφικό προβληματισμό, οπότε η όλη μουρμούρα για το τι θυμίζει (που και αυτό που θυμίζει, εδώ που τα λέμε, πάλι από αλλού είναι επηρεασμένο) μάλλον δεν έχει ιδιαίτερο νόημα…

Δημοσιεύθηκε στις 04/07/11

ΥΓ οι απανταχού υπέρμαχοι του Dickinson ας μη σχολιάσουν… I love Bruce too, αλλά να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους!

ΥΓ2 επειδή έχω αναφερθεί ξανά παλαιότερα στον Κατσιώνη και μερικοί σκιζόσασταν να με κατατάξετε στους φίλους του κτλ κτλ, να υπενθυμίσω πως με τον άνθρωπο δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε καλημέρα, ούτε δηλώνω μεγάλος fan του…

ΥΓ3 φυσικά και δεν έβαλα ως τίτλο, και κατ’ επέκταση ως link, το τραγούδι των Outloud… κουβέντα κάνουμε εδώ και όχι διαφήμιση…