73- De- Fame

Και να σου η τρίτη στη σειρά Rock-a Parmezana που έχει ως ευρύτερο θέμα τα “webzine”! Έναυσμα για όλα αυτά είναι η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω καμιά φορά, η οποία εννοείται πως έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά ενίοτε παρερμηνεύεται (καλό βέβαια είναι να διαβάσετε και τα προηγούμενα άρθρα)…

Το κυ­ριό­τερο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό κάποιου λοιπόν που ξεκινάει να γράφει κριτικές κτλ, είναι ότι ενδόμυχα νο­μί­ζει πως άμεσα θα του δοθεί η ευκαιρία να κάνει κριτική σε όλες τις αγαπημένες του μπάντες και ότι θα πάρει συνέντευξη από τον Ozzy, τον Lemmy και τον Hetfield, ενώ παράλληλα το όνομά του θα γίνει γνωστό στα πέρατα της γης και τα γραπτά του θα αλλάξουν το ρου της rock ιστορίας! Φυσικά σε μικρό χρονικό διάστημα θα συνειδητοποιήσει πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει…

Καταρχάς, ένα webzine που σέβεται τον εαυτό του, ποτέ δε θα έβαζε ένα νέο και άβγαλτο συντάκτη να κάνει κριτική σε κάποιο μεγάλο όνομα. Για να καλυτερεύσει το γραπτό οποιουδήποτε, χρειάζεται δου­λειά και αυτή έρχεται μέσω του σχο­λια­σμού δίσκων μικρότερων σχη­μά­των. Με τον καιρό και με την προϋπόθεση πως ο εν λόγω συντάκτης έχει δώσει θετικά στοιχεία μέσω της γραφής του, έρχονται και μεγαλύτερου βεληνεκούς συγκροτήματα. Είναι μεγάλη ευθύνη να χρειαστεί να μιλήσεις για ένα δημοφιλές group, μιας και το άρθρο αποκτά, λόγω δημοσιότητας, μεγαλύτερη βαρύτητα, άρα χρειάζεται σωστότερο χειρισμό και μεγαλύτερη προσοχή στην προσέγγιση.

Σε ότι αφορά τις συνεντεύξεις, χρειάζεται σωστή προετοιμασία, σοβαρότητα και επαγγελματισμός! Αλίμονο εάν χα­χα­νί­ζα­με κάθε φορά που μιλούσαμε με κάποιον καλλιτέχνη που γνωρίζουμε μέσω των έργων του! Δυστυχώς, πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό και νομίζουν πως είναι κάτι το πολύ εύκολο, το οποίο έχει μικρή διάρκεια, λίγη δουλειά και επαναλαμβανόμενες κουβέντες, ενώ φυσικά υπάρχει και η πεποίθηση πως ο εκάστοτε “παρτενέρ” διασκεδάζει α­φά­ντα­στα με το υπέρμετρο δημοσιογραφικό ταλέντο τους (κάτι σαν το sex σε μακροχρόνια σχέση δηλαδή). Έλα όμως που δε γίνεται να κάνεις πάντα τις ίδιες ερωτήσεις και φυσικά να έχεις δεδομένο πως ο συνομιλητής σου θα παρλάρει συνέχεια ώστε να καλύψεις την προκαθορισμένη ώρα που θα μιλάτε!

Επίσης, το όλο εγχείρημα χρειάζεται μετά απομαγνητοφώνηση, μετάφραση και φυσικά διόρθωση,

το οποίο δε σημαίνει “περνάω στο χαρτί αυτολεξεί ότι ακριβώς είπε ο συνεντευξιαζόμενος”, γιατί πολύ απλά πάνω στη ροή του λόγου λέγονται διάφορα αχρείαστα και ενίοτε ανούσια πράγματα, τα οποία είναι άκρως βαρετά για τον αναγνώστη, στο οποίον ουσιαστικά απευθύνεται το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό βέβαια δε δίνει το δικαίωμα στο συντάκτη να πα­ρα­ποιή­σει τα λεγόμενα του άλλου, έτσι; Επίσης είναι επιβεβλημένο κάποιας μορφής research όταν δε γνωρίζει κάτι… Λάθη γίνονται από όλους, αλλά όταν αυτά προέρχονται από την έλ­λει­ψη ενδιαφέροντος, τότε είναι ασυγχώρητα! Ευτυχώς το internet πλέον βοηθάει σε κάτι τέτοιο και όποιος αρέσκεται σε “πασαλείμματα”, δείχνει το κατά πόσο τον ενδιαφέρει πραγματικά αυτό που κάνει…

Όσο για τη δημοσιότητα που ελπίζει να λάβει ο εν δυνάμει συντάκτης, τι να πω… Είναι σχεδόν σίγουρο πως το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που διαβάζουν αυτή τη στιγμή το άρθρο, δε γνωρίζουν καν το όνομά μου (ασχέτως εάν αναγράφεται) και στην τελική δε με νοιάζει. Ούτε εγώ δίνω σημασία σε ονόματα, εκτός και εάν μου κάνει κάποια εντύπωση και θέλω να το έχω υπόψη μου. Κατά τ’ άλλα, σε μια εποχή που όποιος θέλει μπορεί να ανοίξει ένα blog και να λέει για το μακρύ και το κοντό του, κριτικάροντας ότι γουστάρει, μικρή σημασία έχει το πώς υπογράφει ο καθένας. Ξεχάστε λοιπόν το όνειρο της αναγνωρισιμότητας! Εάν αυτό είναι το μέλημά σας, μπορείτε να συνάψετε ερωτική σχέση με κάποιο δημόσιο πρόσωπο, τύπου Μενεγάκη, και θα σας μάθει το πανελλήνιο…

Δημοσιεύθηκε στις 05/12/11

ΥΓ μην παίρνετε προσωπικά κάποια από τα γραφόμενα… εκτός και εάν έχετε τη μύγα…