Δώσε τόπο στην οργή και άσε ελεύθερη επιτέλους τη μουσική!
Όταν είσαι fan, τις περισσότερες φορές αδιαφορείς για τα “θέλω” και τις ανάγκες του εκάστοτε καλλιτέχνη.
Δεν αφουγκράζεσαι την ανάγκη του για εξέλιξη και απαιτείς εν ολίγοις να συντάσσεται συνθετικά ακριβώς εκεί που τον έχεις συνηθίσει.
Εάν κάνει το λάθος και πειραματιστεί ή αλλάξει τον ήχο του, μεγάλο μέρος του κοινού του αναθεματίζει και γυρνάει την πλάτη του. Και εν τέλει, μετά το πέρας κάποιου διαστήματος, κάνει το πολυπόθητο πισωγύρισμα, προκειμένου να προσεγγίσει ξανά τον κόσμο του.
Σίγουρα δεν είναι ότι καλύτερο να δέχεσαι αβίαστα ως fan τις ορέξεις των σχημάτων που ακολουθείς, από την άλλη όμως ουδέποτε υπεγράφη κάποια μυστική συνθήκη περί “τρουίλας” και πίστης στον ήχο που προτιμάει η μάζα.
Δεν υπάρχει καμία υποχρέωση από την πλευρά ενός συγκροτήματος, εκτός και εάν η εμπορική διάσταση της καριέρας του έχει προσπεράσει την ανάγκη για δημιουργία.
Το κατά πόσο ένα album είναι καλό ή όχι, δεν κρίνεται με βάση το πρότερο παρελθόν.
Και στο κάτω κάτω, χίλιες φορές να κυκλοφορεί μια μπάντα μέτριους δίσκους, οι οποίοι όμως αντικατοπτρίζουν πλήρως τις ορέξεις των μουσικών της, παρά να βγαίνουν επιτηδευμένες δουλειές που έχουν ως στόχο το να ικανοποιήσουν τους οπαδούς.
Ναι οκ, οι fan πληρώνουν, εκείνοι στηρίζουν τη βιομηχανία και κατ’ επέκταση τον καλλιτέχνη, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η έμπνευση ενός group θα αποτελέσει τσιφλίκι τους.
Ίσως να ήταν πιο φρόνιμο εκ μέρους κάποιων σχημάτων να άλλαζαν όνομα, ούτως ώστε να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, αλλά από την άλλη, ζούμε στην εποχή που το marketing διοικεί τα πάντα και ένα brandname δεν αλλάζει εύκολα, ούτε προσπερνιέται.
Μερικά τυχαία παραδείγματα…
Οι Megadeth κυκλοφόρησαν το “Risk”. Σύμφωνοι, μέτριος δίσκος. Ο Mustaine αυτό ήθελε όμως, αλλά ύστερα από το κράξιμο που έφαγε, έβγαλε μια σειρά από δίσκους, οι οποίοι φώναζαν από μακριά πως είχαν συγκεκριμένο εμπορικό στόχο.
Οι Gamma Ray πήγαν το power σε άλλο επίπεδο με το “Powerplant”, αλλά οι δερματοφόροι λάτρεις της true έκφανσης της μπάντας, έφεραν τον Hansen στο σημείο να κυκλοφορεί γραφικότητες τύπου “To The Metal”.
Οι In Flames έχουν αλλάξει τον ήχο τους εδώ και 12 χρόνια και ασχέτως εάν έχουν κυκλοφορήσει καλές ή κακές δουλειές, η καραμέλα του “δεν είναι όπως παλιά” καταντάει αστεία.
Οι Anathema αλλιώς ξεκίνησαν, αλλιώς συνέχισαν και αλλιώς είναι τώρα. Μπορεί να βαριέμαι αφόρητα τις τελευταίες δουλειές τους, αλλά από τη στιγμή που οι ίδιοι νιώθουν πως αυτός ο ήχος τους εκφράζει, πάω πάσο.
Οι Paradise Lost θέλησαν να πειραματιστούν και για μεγάλο χρονικό διάστημα άκουγαν τα εξ αμάξης. Δειλά δειλά (και αφού έκαναν ακριβώς αυτό που ήθελαν) άρχισαν να γυρίζουν στον παλιό ήχο τους, με το “Tragic Idol” να είναι τόσο επιτηδευμένο που αγγίζει τα όρια της κοροϊδίας.
Οι Metallica δέχτηκαν τα πυρά των fan από το 1991 κιόλας, όταν το ομώνυμο album τους, τους απομάκρυνε από τη thrash αισθητική, ενώ όταν βγήκαν τα “Load” και “Reload” ελάχιστοι συνειδητοποίησαν το πόσο σημαντικές δουλειές είναι (ιδίως το “Load”). Η γκρίνια χτύπησε κόκκινο και η πλειοψηφία απαιτούσε “κάτι από τα παλιά”. Ε, φάνηκε στο “Death Magnetic” το αποτέλεσμα όλων αυτών.
Ο κατάλογος είναι τεράστιος, αλλά το συμπέρασμα ίδιο: ασχέτως αν μας αρέσει ή όχι, το σωστό είναι να αφήνουμε τον καλλιτέχνη να εκφράζεται όπως ακριβώς εκείνος θέλει. Όλα τα άλλα είναι παράταιρες απόψεις που ουσιαστικά θρέφουν λανθασμένα το marketing της μουσικής βιομηχανίας.
320 
