Μουσική και πολιτικές πεποιθήσεις… Τεράστια κουβέντα από κάθε άποψη.
Μπορούμε να συγχέουμε την καλλιτεχνική χροιά ενός group με τα πιστεύω του; Σε πρώτη φάση, όντως οι τέχνες δε θα πρέπει να ταυτίζονται με το όποιο πολιτικό ποιόν του εκάστοτε μουσικό. Από την άλλη όμως, αυτό ενίοτε αποτελεί και πάτημα για μερικούς, ούτως ώστε να διατηρήσουν και το κοινό τους, αλλά και την ιδεολογική τους υπόσταση. Δε γίνεται όμως να έχουμε και τα δυο, έτσι;
Διότι άπαξ και είσαι περήφανος για αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου, κι έχεις παράλληλα την ανάγκη να τα πεις δημόσια (aka μέσω social media), τότε μην έχεις την απαίτηση από τον ακροατή να προσπεράσει τις απόψεις σου και να στηρίξει τη δουλειά σου. Δεν ακολουθούν όλοι τυφλά κάποιον…
Πιο συγκεκριμένα, όταν βλέπω μέλη συγκροτημάτων, με έναυσμα τα λυπηρά γεγονότα στο Παρίσι, να βγάζουν προς τα έξω μισανθρωπικές αντιλήψεις, αδυνατώ να προμοτάρω με οποιονδήποτε τρόπο τη δουλειά τους. Κι εκεί είναι που σκάει η γκρίνια και τα λογής ανόητα επιχειρήματα, με επικρατέστερο το “το να με αποκλείεις από το site είναι εξίσου φασιστικό”. Αχ, ναι; Αλήθεια; Τσουτσούριασα!
Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά: από τη στιγμή που κάποιος θεωρεί πως πρέπει να ανυψωθούν τείχη, προκειμένου να κρατήσουμε απ’ έξω τους κακούς βαρβάρους, τότε γιατί γκρινιάζει για τα τείχη που μπορεί να έχει ένας ιστότοπος ή ένας άνθρωπος; Δηλαδή, η λογική του μέσου δεξιόστροφου πολίτη είναι “θα λέω ό,τι θέλω, θα κάνω ό,τι θέλω, αλλά μην κάνεις κι εσύ τα ίδια, γιατί γίνεσαι φασίστας”. Μωρέ, τι μας λες; Δεν αντέχει η καρδούλα σου την απόρριψη και κρύβεσαι πίσω από εγωιστικές μανιέρες και στεγανά;
Υποχρεωμένος δεν είναι κανείς να προβάλλει τον οποιονδήποτε και ειδικά στην περίπτωση των zine, πρέπει να διαχωριστεί η έννοια της αρθρογραφίας και της παράθεσης κριτικών από εκείνη της δημοσιογραφίας, η οποία λειτουργεί διαφορετικά κι απέχει παρασάγγας από τη μη-στείρα οπτική που μπορεί να διαθέτει ένα τέτοιο site.
Κι εδώ που τα λέμε, αν είσαι τόσο περήφανος για τις πολιτικές απόψεις σου, γιατί δεν τις εκφράζεις και πάνω στη σκηνή κατά τη διάρκεια ενός live; Από τη στιγμή που θεωρείς πως δε συγχέεται με το μουσικό ποιόν σου, τι φοβάσαι; Θα σου πω εγώ… Τρέμεις το ότι θα υπάρξει κόσμος και κοσμάκης που, ασχέτως αν του αρέσουν οι συνθέσεις σου, θα φύγει και θα σε γιουχάρει.
Διότι τα τραγούδια τα φτιάχνουν οι άνθρωποι και καλώς ή κακώς συνδέονται άρρηκτα με τις προσωπικότητές τους. Τουτέστιν, πώς μπορείς να τραγουδάς για αγάπες και λουλούδια και παράλληλα να εύχεσαι το χαμό του διπλανού σου, μόνο και μόνο επειδή δεν κατάγεται από το ίδιο μέρος με εσένα; Και για να το πάω και στην υπερβολή του, κι ο Χίτλερ καλλιτέχνης ήταν… Να διαχωρίσουμε τους πίνακές του με την υπόλοιπη πορεία του; Εγώ δε μπορώ…
Καλές οι θεωρίες και οι ιδεολογικές εκφάνσεις του καθωσπρεπισμού, αλλά στο δια ταύτα, η μουσική δεν έχει λόγο να γίνει το καταφύγιο του κάθε μισάνθρωπου, ούτε η ασπίδα του για να βγάζει προς τα έξω τις πολιτικές τάσεις του. Κι όσο μπορώ από τη θέση μου να αποκλείω τέτοιους ανθρώπους, θα το κάνω. Και χέστηκα για την ψόφια ηθική που τη θυμάστε μόνο όταν σας συμφέρει…
302 
