Άλλαξαν οι καιροί και τα rock/metal site έχουν αρχίσει να σκουπιδίζουν…
Αντιγράφοντας μανιέρες του εξωτερικού, απομακρύνονται από το ρόλο τους και δεν αφήνω απ’ έξω ούτε το Rockway, ούτε κανέναν. Κι αν κάνεις μια ιντερνετική βόλτα, θα το καταλάβεις κι εσύ…
Κάποτε το βάρος δινόταν σε κριτικές και λογής παρουσιάσεις, με τη ροή των νέων να έχει να κάνει με επερχόμενες κυκλοφορίες, άντε και με ελάχιστα κουτσομπολιά.
Με την εξάπλωση του internet, περάσαμε σε μια εποχή γρήγορης πληροφορίας, η οποία μεταμόρφωσε σιγά-σιγά πολλά μουσικά zine σε μια εστία μόνιμης αναπαραγωγής ειδήσεων, με τα reviews να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Κάπως έτσι ξεκίνησε κι η πτωτική πορεία των εντύπων, μιας και ο ακροατής είχε στιγμιαία πρόσβαση σε ό,τι ήθελε να μάθει, με το εκάστοτε περιοδικό να μην του προσφέρει κάτι που να μην ξέρει ήδη.
Για να πάει μπροστά όμως ένα site, χρειάζεται κλικ, κάτι που σημαίνει σταθερή πελατεία. Προκειμένου όμως να την αποκτήσει, οφείλει να γεμίσει η ύλη και να ποστάρονται καθημερινά αρκετά νέα. Έλα όμως που, εύλογα, δεν υπάρχουν συνέχεια ανακοινώσεις για νέους δίσκους, video και λοιπές μουσικές πληροφορίες. Οπότε, αναγκαστικά θα ασχοληθεί και με παράταιρα θέματα, τα οποία αρμόζουν περισσότερο σε κουτσομπολίστικα περιοδικά. Και το κοινό τσιμπάει και με τον καιρό διψάει περισσότερο για ίντριγκες, τσακωμούς και κους-κους, παρά για το αν θα βγάλουν νέα δουλειά οι τάδε κι οι δείνα, μιας και δεν ακούει μουσική όπως πριν.
Έτσι λοιπόν, δημιουργείται μια λογική, κατά την οποία τα zine φιλοξενούν γελοία άρθρα τύπου “10+1 τρόποι για να ανατριχιάσεις ακούγοντας Slayer”, “Έρευνα λέει πως η metal κάνει καλό στις αιμορροΐδες” και “Γιατί οι μεταλλάδες την έχουν μεγαλύτερη”, συνδυάζοντάς τα με ειδησεογραφία tabloid αισθητικής, τύπου “Είναι τελικά sex addict ο Χ;”, “Πόσες φορές τσακώθηκε ο Υ με την μπάντα του;” και “Φτερνίστηκε ο Ζ σε συναυλία του, διαβάστε όλο το παρασκήνιο”.
Πέραν αυτών, η ύλη θα μπουκώσει με “αποκλειστικότητες” και “πρώτες μεταδόσεις”, συν μερικές συνεντεύξεις και live reports, όπως και αφιερώματα. Ε και πότε-πότε κάποια παρουσίαση ή κριτική, φιλικά προσκείμενη στην εκάστοτε μπάντα, για να διατηρηθούν οι καλές σχέσεις. Όλα marketing, γέρο μου…
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, βλέπω πλέον μεγάλα ιντερνετικά zine του εξωτερικού να βασίζονται σε άρθρα τύπου “20 χρόνια πριν βγήκε το τάδε album” ή “Σήμερα έχει γενέθλια ο δείνα”, δίνοντας ακόμη λιγότερο χώρο σε νέες μπάντες.
Είναι λες και δεν υπάρχει ουσιαστική ύλη κι αναμοχλεύεται μόνιμα το παρελθόν. Κι οκ, το να υπάρχουν λογής αφιερώματα και tribute σε μεμονωμένες παλιές κυκλοφορίες είναι θεμιτό, μιας κι από κάπου πρέπει να μάθουν κι οι νεότεροι. Απαραίτητα είναι στην τελική κι αυτά, αλλά όταν η μόνιμη αναπόληση γίνεται εις βάρος οτιδήποτε πιο πρόσφατου, ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός zine; Υφίσταται δηλαδή μόνο για να χαϊδεύει περασμένα μεγαλεία; Και μην ακούσω “αφού τώρα δεν βγαίνουν καλές μουσικές”, διότι αυτή είναι μια σαπισμένη κι άνοστη καραμέλα που μασάνε όσοι δεν μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν κάτι καινούργιο.
Τι φταίει; Η εμμονή όλων των site στο να έχουν καλά στατιστικά, κάνοντας παράλληλα τα χατίρια του μέσου ιντερνετάκια, ο οποίος βαριέται γρήγορα, αλλά δε θέλει να διαβάζει και πολλά. Εκείνου του τύπου που από τη μια λέει “το downloading κάνει καλό γιατί έχεις πρόσβαση σε όλα”, αλλά δεν έχει δώσει ούτε μισό ευρώ για να στηρίξει τις μπάντες που γουστάρει, ενώ αλίμονο κι αν έχει ακούσει έναν δίσκο πάνω από 3 φορές. Μιλάω για τον ίδιο, που πλέον δεν κατεβάζει καν τραγούδια, αλλά τα ακούει όλα σε streaming, πατάει attend σε κάθε συναυλία κι εν τέλει, μην τον είδατε τον Παναή.
Ο αναγνώστης λοιπόν, έμμεσα κι ακούσια, κατευθύνει την όλη κατάσταση, αλλά την ευθύνη την έχουν αποκλειστικά τα ίδια τα zine, τα οποία πάνε με τα νερά του, φοβούμενα να χάσουν τα πολυπόθητα κλικ. Διότι, όσο μειώνεις την ποιότητα της ύλης σου, προκειμένου να απευθυνθείς σε ολοένα και περισσότερους, αυτό που καταφέρνεις είναι να μπαίνεις σε μια επιφανειακή λογική, η οποία απέχει παρασάγγας από την ουσία της (rock) μουσικής αρθρογραφίας και δημοσιογραφίας (άσχημη λέξη- φτου κακά).
Όταν μπαίνεις σε αυτόν το χώρο, άπαξ και διαθέτεις λίγη τσίπα και δεν το κάνεις ντε και καλά για να βγάλεις λεφτά (κάτι άκρως θεμιτό φυσικά, ειδικά αν συνδυάζεται και με τη σωστή δουλειά), δεν έχεις λόγο να γίνεσαι έρμαιο του τι “πρέπει” να κάνεις για να κερδίσεις μερικά κλικ παραπάνω. Διότι έτσι, ξεπουλάς το ίδιο σου το προϊόν, το οποίο δεν είναι κάτι πέραν της μουσικής. Ασχολήσου καλύτερα με τις επερχόμενες κυκλοφορίες, παρουσίασέ τες κι άσε στην άκρη το αν η Τάμτα τραγούδησε Nirvana ή ο Χολίδης, Metallica.
Δε λέω, όλα μέσα στη ζωή είναι, αλλά ενίοτε καλό είναι να επιλέγουμε να διαχωριζόμαστε από τη σαβούρα που μας περικλείει και να πορευόμαστε με βάση τις εναπομείνασες ιδεολογικές μας νόρμες. Όχι για να είμαστε “τρου”, αλλά για να έχουμε την κουτέλα μας καθαρή και για να μην είμαστε η γενιά που στον βωμό των κλικ, θα απαλλοτριώσουμε κάθε ρανίδα ρομαντισμού από αυτό που αγαπάμε.
269 
