Η τσάμπα μαγκιά του ροκομεταλλά!
Είναι να απορείς μερικές φορές με την βλακεία που μπορεί να δέρνει έναν εγκέφαλο και δη, εκείνον του μέσου stoner-hippie-true-metalhead.
Πριν λίγο καιρό, βγήκε η Floor Jensen (των Nightwish) κι είπε την (κακή) γνώμη της για τους Slayer κι ευθύς αμέσως εκατοντάδες σχόλια κατέκλυσαν το διαδίκτυο, στολίζοντάς την προκαταβολικά για τις επερχόμενες γιορτές. Προσωπικά, δε δίνω καμία σημασία σε τέτοιου είδους δηλώσεις (άλλο που τα περισσότερα μουσικά zine βρήκαν πάτημα για να τσιμπήσουν κλικ) και προσπερνώ διακριτικά, μιας και γούστα είναι αυτά και στην τελική, ενίοτε, έχω καλύτερα πράγματα να κάνω.
Η εικόνα όμως του μακρυμάλλη με τα άρβυλα και την ξεθωριασμένη μπλούζα να χτυπάει αλύπητα το πληκτρολόγιο και να λέει με στόμφο την άποψή του ξανά και ξανά και ξανά, αντικατοπτρίζει το ευρύτερο πρόβλημα της κοινωνίας. Αντί να βγάλουμε τα νεύρα μας κάπου που να έχει σημασία, κάνουμε τουμπεκί ψιλοκομμένο κι αρπαζόμαστε μετά στα ιντερνέτια, μπας και αναπληρώσουμε σε μαγκιά.
Πού είστε όλοι εσείς οι αγέρωχοι true warriors ή οι μυστακοφόροι με τα Pentagram μπλουζάκια όταν γίνεται κάτι στον πραγματικό κόσμο;
Ποια η αντίδραση όταν ακυρώθηκαν ονόματα σε festival, με τη διοργανώτρια να πετάει χαρταετό και να νίπτει τας χείρας της σε ό,τι αφορά την οποιαδήποτε επιστροφή χρημάτων προς το κοινό; Καμία, όπως άλλωστε και σε άλλες ανάλογες περιπτώσεις… Κι όντως η εταιρεία πιάστηκε εξ απήνης και δεν μπορούσε να κάνει κάτι αυθημερόν, από την άλλη όμως, το όλο θέμα έγινε πολύ εύκολα γαργάρα. Κι άντε οι φασαίοι που πήγαν για το “coolness”, οι υπόλοιποι κιχ;
Άλλο παράδειγμα: μόλις πρόσφατα, σε δυο μάλιστα συναυλίες, έγινε ντόρος (κατόπιν εορτής φυσικά) για το ότι κόπηκαν παραπάνω εισιτήρια, με τον κόσμο να μένει απ’ έξω… Υπήρξαν δηλαδή άτομα που έφτασαν στο χώρο και δεν μπορούσαν να μπουν! Πλήρωσαν (αρκετά) λεφτάκια κι άκουγαν τις μπάντες εκτός venue! Κι αντί να πάνε οι αδικημένοι στο ταμείο και να κάνουν φασαρία, περίμεναν να γυρίσουν στο σπιτάκι τους και να δώσουν πόνο μέσω του υπολογιστή τους…
Ρε, είστε βλαμμένα; Σας κοροϊδεύουν μέσα στη μάπα κι εσείς μετράτε τα άστρα; Όλοι εσείς που δείχνατε τα κάκαλά σας στην Jensen, τι πάθατε ξαφνικά και δεν βγάζετε μιλιά;
Να σας πω εγώ… Διανύουμε μια εποχή που θέλουμε να τα έχουμε καλά με όλους και με όλα, ειδικά από κοντά κι υπερέχει πάντα η διπλωματική ή (ακόμη χειρότερα) η politically correct στάση, η οποία ολοένα και μας ρουφάει το θάρρος, το οποίο ως δια μαγείας αποκτάται μετά. Διότι πίσω από μια οθόνη όλα είναι εύκολα. Κάνει ο τάδε μια κουτσουκέλα κι αντί να λυθεί το ζήτημα, σφυρίζουμε αδιάφορα. Μας τρώει λεφτά ο δείνα, λέμε “άσε τον μωρέ το μαλάκα”. Ωχαδερφισμός και δήθεν μαγκιά, όλοι μας.
Κι αναρωτιέμαι: αυτή η ανάγκη να τα έχουμε με όλους καλά, από πού προέκυψε; Πόσα κόμπλεξ κουβαλάνε όλες αυτές οι γενιές πια; Δε γίνεται βρε αδερφέ να συμβαδίζεις με όλους και στο κάτω-κάτω, όταν ο άλλος σε “ρίχνει” με οποιοδήποτε τρόπο, πες του το! Δεν είναι ανάγκη να μαλώσεις, αλλά άμα ρε φλώρε σιωπάς για κάτι τόσο απλό, τι μου κάθεσαι μετά και μου γκρινιάζεις για τα μνημόνια;
Τσάμπα στην τελική τα μούσια, τα καρφιά κι όλη η στιλιστική φιοριτούρα.
550 
