Αναδημοσίευση από το ROCK HARD (Δημήτρης Σειρηνάκης)
Τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο Sweden Rock Festival και θεωρώ τον εαυτό μου, απίστευτα τυχερό που μπόρεσα και φέτος να επισκεφτώ μία εκ των πιο σημαντικών hard n’ heavy εκδηλώσεων της Γηραιάς Ηπείρου, ένα φεστιβάλ που αποτελεί θεσμό για τους φίλους της καλής μουσικής.
Τέσσερις μέρες γεμάτες ενέργεια, rock, hard rock και heavy metal, πλήρες ονομάτων που στη χώρα μας δε θα δούμε ποτέ, εκατόν είκοσι τρία σχήματα, πέντε σκηνές και ακόμα ένα ρεκόρ προσέλευσης θεατών που αυτή τη χρονιά αριθμούσαν στους 33.200 μανιασμένους fans.
Ανάμεσά τους, ξεχωρίσαμε Ισπανούς, Ιταλούς, Γάλλους, Αργεντινούς, Βραζιλιάνους, μια ομάδα φανατικών που ταξίδεψαν από τη μακρινή Χιλή και κάποιους Φιλιπινέζους οι οποίοι ήρθαν μόνο και μόνο για να θαυμάσουν τους JOURNEY και τον frontman τους Arnel Pineda.
The place…
Πιο αναλυτικά το Sweden Rock αποτελείται από πέντε σκηνές στον εσωτερικό του χώρο και ξεκινώντας από την πιο μικρή έχουμε την Gibson Stage η οποία είναι η μοναδική σκεπασμένη και εκτός από live φιλοξενεί περίπτερα που μπορεί ο κόσμος να παίξει διάφορα παιχνίδια όπως Guitar Hero, Golf κ.λπ. σε κονσόλες Wii, αλλά και dj set από διάσημους Σουηδούς μετρ του είδους. Σπονσονάρεται κάθε χρόνο από τις κιθάρες Gibson και διαθέτει ειδικό χώρο για τους μουσικούς που παίζουν στο φεστιβάλ και είναι endorsment της συγκεκριμένης φίρμας. Είναι μια σκηνή που χωρά περίπου 2.000 άτομα.
Ακολούθως είναι οι σκηνές ZEPPELIN (8.000 άτομα), SWEDEN (12.000 άτομα), ROCK (25.000 άτομα) και FESTIVAL (35.000 άτομα) με την τελευταία να είναι η πιο μεγάλη και εντυπωσιακή που φιλοξενεί τους headliners και τα πιο βασικά σχήματα του φεστιβάλ. Όλες οι σκηνές περιβάλλονται από διάφορα περίπτερα από τα οποία μπορεί κανείς να προμηθευτεί ό,τι φαγητό θέλει, γλυκά μέχρι και να αγοράσει σε πολύ καλές τιμές άφθονα CDs, DVD, βινύλια, ρούχα και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί.
Στο κεντρικό σημείο υπάρχει ένα τεράστιο υπόστεγο από το οποίο σερβίρονται εκατομμύρια (!!) μπύρες, αλλά και μπορεί κανείς να αράξει και να φάει με την ησυχία του.
Φέτος, αυτό το υπόστεγο, όπως και άλλα δύο μικρότερα που υπάρχουν στο χώρο, λειτούργησαν θαυμάσια ώστε να μας προφυλάξουν κάποιες στιγμές από τη βροχή, το αφόρητο κρύο και τον αέρα, κάτι που εντυπωσίασε ακόμα και τους ίδιους τους Σουηδούς, αφού ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε κακοκαιρία στο S.R.F.
Δεν πειράζει όμως!
Αυτά συμβαίνουν στον εσωτερικό χώρο του φεστιβάλ, διότι στον περιβάλλοντα χώρο, υπάρχει μια μικρό πολιτεία από περίπτερα και stands που αξίζει σίγουρα κανείς να τα επισκεφτεί διότι θα βρει όλου του (rock) κόσμου τα καλά, κάτι σαν δυο – τρεις φορές το Μοναστηράκι δηλαδή!! Θα βρείτε από γυαλιά ηλίου DIMMU BORGIR, μέχρι μωρουδικά ρουχαλάκια AC/DC με την επιγραφή “For those about to …walk”, απίστευτη ποικιλία σε merchandise και φυσικά το μεγάλο κατάστημα του Sweden Rock με τα επίσημα προϊόντα του φεστιβάλ, το restaurant, αλλά και την πιο μικρή σκηνή την Restaurant stage, στην οποία η πρόσβαση είναι εντελώς δωρεάν εφόσον έχετε διάθεση να δείτε μικρές τοπικές, άγνωστες (έως και μαθητικές) μπάντες.
Α… και κάτι τελευταίο… όταν λένε οι Σουηδοί πως π.χ. μια μπάντα αρχίζει να παίζει στις 15.00 αρχίζει στις 15.00 και όχι στις 15.00 της επόμενης. Εδώ δεν έχει καθυστερήσεις και επίσης δεν τίθεται καν θέμα ήχου! Σε όποια σκηνή, από την πιο μικρή ως την πιο μεγάλη ο ήχος είναι κρύσταλλο! Τελεία και παύλα!
The music…3/6/2009 (first day)
Η εναρκτήρια μέρα πάντα είναι κάτι σαν warm up, δηλαδή γίνεται στο μισό χώρο του φεστιβάλ, στις τρεις από τις πέντε σκηνές και αρχίζει το μεσημέρι, σε αντίθεση από τις υπόλοιπες που ξεκινάνε από τις έντεκα το πρωί.
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ξεκινούσε φέτος από την Τετάρτη 3 Ιουνίου και την έναρξη έκαναν οι TRACENINE στην Gibson Stage, αλλά την προσοχή μας ακολούθως τράβηξαν οι INNOCENT ROSIE (μια νέα μπάντα σε στυλ VELVET REVOLVER) και οι DEATHSTARS που είχα για πρώτη φορά την ευκαιρία να τους δω. Έπαιξαν στην Sweden stage και ομολογώ πως παρά το ότι ήταν μεσημέρι και ο καιρός κακός, η μπάντα ήταν εντυπωσιακή επί σκηνής, καλοστημένη και με πολύ κόσμο μπροστά τους να τους υποστηρίζει θερμά.
Μετά τους DEATHSTARS, τρεχάτε ποδαράκια μου, μέχρι την Gibson στην οποία εμφανίζονταν μια all female band, οι HYSTERICA για τις οποίες δεν είχα ακούσει και πολλά πράγματα μέχρι σήμερα.
Δεν ξέρω εάν θα ξανακούσω, για να είμαι ειλικρινής, διότι πιο πολύ μου τράβηξαν την προσοχή οι ενδυματολογικές τους επιλογές (που δεν ήταν και πολλές) παρά το παραδοσιακό metal τους, που ακούστηκε μάλλον παρωχημένο κάτι ανάμεσα σε HELLION και MANOWAR χωρίς φρεσκάδα όμως. Πέντε ξανθιές, ψηλές, εντυπωσιακές Σουηδές με τα λίγα δερμάτινα ρούχα, είχαν σαφώς πιο ενδιαφέρον από τη μουσική τους! Κακίες τέλος, το μέλλον θα δείξει!
Ταυτόχρονα, έπαιζαν και οι TORCH στην Zeppelin stage, τους πρόλαβα ελάχιστα, τόσο όμως ώστε για να διαπιστώσω πως πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη μπάντα που αξίζει να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους. Στη συνέχεια είχε SEVENDUST, THE CHAIR, COVERED CALL, WITCHCRAFT, που με εξαίρεση τους πρώτους, οι υπόλοιποι για μένα ήταν εντελώς αδιάφοροι.
Οι AMON AMARTH τους οποίους έχω δει άλλες τρεις φορές live, βγήκαν εν μέσω απίστευτης αποθέωσης στις εννέα το βράδυ, στην Sweden Stage και παίζοντας εντός έδρας δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα να κάνουν το εντυπωσιακό τους show και να σκορπίσουν ενθουσιασμό. Με το τέλος της εμφάνισής τους, τρέξιμο πάλι στην άλλη πλευρά, στην Ζeppelin stage, γιατί είχα την περιέργεια να δω τον Blaze. Πολύ θεατρικός, υπερβολικός θα έλεγα, ασταμάτητος όμως και ακούραστος, έδωσε τα πάντα επί σκηνής ο πάλαι ποτέ ftontman των MAIDEN, παρουσιάζοντας φυσικά τα δικά του τραγούδια και κάποια MAIDEN. Σίγουρα έχει πάρα πολύ ενέργεια, απίστευτη διάθεση και δυναμισμό, τρέχει ασταμάτητα και δεν αφήνει σε ησυχία τον κόσμο, αλλά έχω την αίσθηση πως η πορεία του είναι προδιαγεγραμμένη και δε θα ανέβει ποτέ στην πρώτη κατηγορία.
Φτάνοντας η ώρα 23.45 πάμε σιγά – σιγά (έκανε και ψωφόκρυο) προς τους URIAH HEEP.
Περίπου 15.000 κόσμος μαζεύεται μπροστά στην Sweden και ακριβώς στην ώρα τους οι βετεράνοι rockers άρχισαν το show τους. Μερικά τεχνικά προβλήματα με το μικρόφωνο του Bernie Shaw ευτυχώς λύθηκαν γρήγορα και η μπάντα χαλάρωσε χωρίς άλλα τεχνικά θέματα να την απασχολούν. Το θέμα ήταν πως οι HEEP δείχνουν να πιστεύουν πάρα πολύ στο νέο τους άλμπουμ “Wake the sleeper”, διότι μόνο με προσθήκες τα “Gypsy”, “July Morning”, “Stealin’” και “Lady in black”, το έπαιξαν ολόκληρο, πράγμα που με κούρασε να πω την αλήθεια. Γιατί ναι μεν είναι μια πολύ αξιόλογη δουλειά, αλλά όταν το ακούς live από τη αρχή μέχρι το τέλος σε ένα festival, τότε σίγουρα σε κουράζει.
Αυτή ήταν η πρώτη μέρα, στη Σουηδία, η οποία μπορώ να πω πως εκπλήξεις πολλές δεν είχε, αν εξαιρέσουμε τους DEATHSTARS που όμως ήταν και η πρώτη φορά που τους έβλεπα.
4/6/2009 (second day)
Πέμπτη λοιπόν και αρχίζουν τα ωραία… αν εξαιρέσουμε και πάλι τον καιρό… που ήταν έτοιμος να μας κάνει μούσκεμα, και ο αέρας να μας πάρει.
Λίγες στιγμές ηλιοφάνειας δεν ήταν αρκετές, αλλά το ηθικό ακμαιότατον!!
RAGE και PAIN για πρωϊνό σε Rock και Sweden σκηνές αντίστοιχα.
Η μέρα ξεκινά μια χαρά, από τις δώδεκα το πρωί, αν και ο Peavy είναι ένας άλλος Oliva σε κιλά, οι RAGE, παραμένουν μια μπάντα με πολύ δυναμισμό παρά το γεγονός πως ένα μέρος της αίγλης τους έχει χαθεί οριστικά. Αντιθέτως οι PAIN είναι σε ανοδική πορεία και και μόνο το πλήθος του κόσμου που μαζεύτηκε για να τους δει μαρτυρά το πόσο δημοφιλείς είναι και φυσικά αυτοί φρόντισαν να μην αφήσουν κανέναν παραπονεμένο!!
Η Festival stage, ανοίγει για πρώτη φορά φέτος, στις 13.30, για τον Dan Baird & HOMEMADE SIN που στην ουσία είναι οι GEORGIA SATELLITES!! “Keep your hands to yourself”, “Open all night” εντελώς πάρτι διάθεση με boogie, southern rock n’ roll και hard rock, ήταν η πρώτη των εκπλήξεων εκείνης της ημέρας.
Πραγματικά απολαυστικοί, διασκεδαστικοί και ροκάδες οι Dan Baird & HOMEMADE SIN με τρεις κιθάρες παρακαλώ, έδωσαν μαθήματα απλότητας και ουσίας, μπροστά σε καμιά δεκαριά χιλιάδες κόσμο.
Ταυτόχρονα οι GRAND MAGUS που έπαιζαν στην ZEPPELIN σε καμία περίπτωση δε θα μου τραβούσαν το ενδιαφέρον να τρέξω το ένα χιλιόμετρο απόσταση για να τους δω. Οπότε δεν ασχολήθηκα καν!
Ο καιρός όσο περνούσε η ώρα βάραινε και ήταν ώρα για μια βόλτα στα Backstage και πιο συγκεκριμένα στο Backstage Bar που αυτή τη χρονιά, απλά ήταν …τεράστιο!!! Καφεδάκι, κουβέντα και ξαφνικά να μπροστά μας η Lita Ford, πιο κάτω οι CRUCIFIED BARBARA, ο Oscar Drojnak των HAMMERFALL και πολλοί ακόμα, αλλά σίγουρα την προσοχή μου την τράβηξε η Αμερικανίδα ερμηνεύτρια!
Η ώρα όμως έχει φτάσει τρεις και οι VOLBEAT ακάθεκτοι ορμάνε στην Sweden και αρχίζει ένα ξέφρενο rock n’ roll πάρτι, με τουλάχιστον 20.000 κόσμο μπροστά τους να το γλεντά με την ψυχή του!
Ειλικρινά, δεν περίμενα τέτοια επιτυχία από τους Δανούς, που σε κάθε τραγούδι γνώριζαν την αποθέωση και αυτοί έδιναν τα πάντα προκειμένου να ευχαριστήσουν τον κόσμο. Heavy metal με rock n’ roll (α-λα Presley φωνητικά), όλες οι επιτυχίες τους μας άφησαν πραγματικά με τις καλύτερες εντυπώσεις και την απορία γιατί εδώ τους σνομπάρει τόσο πολύ ο κόσμος, ενώ κάνουν πολύ σοβαρή καριέρα σε όλη την Ευρώπη. Από την άλλη οι THE OUTLAWS που έπαιζαν ακριβώς την ίδια ώρα, δε με έπεισαν πως θα έπρεπε να τρέχω σαν τον παλαβό να τους προλάβω από την Rock μέχρι τη Sweden stage.
Αντιθέτως, με τίποτα δε θα έχανα τους THE H.E.A.T. την πλέον ανερχόμενη μπάντα στο χώρο του μελωδικού hard rock / metal που στις 16.00 ήταν επάνω στην Zeppelin stage αρχίζοντας με το “1000 miles”! L.A. glam εμφάνιση, εξαιρετικά δυναμικό ήχο και τρομαχτικά καλό παίξιμο, ιδανική μίξη ανάμεσα σε EUROPE και BON JOVI, είναι η μπάντα της επόμενης δεκαετίας, εάν εκμεταλλευτούν και συνεχίσουν σωστά μετά το εντυπωσιακό πρώτο τους άλμπουμ.
Ιδιαίτερα δημοφιλείς στην πατρίδα τους, μάζεψαν πάρα πολύ κόσμο μπροστά τους, γέμισε ο λόφος μπροστά από τη σκηνή και δε μας άφησαν ούτε λεπτό να σκεφτούμε ποιος άλλος μπορεί να έπαιζε στις άλλες σκηνές. Πράγματι από τις 16.30 στην Festival κυριαρχούσαν οι CANDLEMASS, αλλά εγώ έμεινα προσηλωμένος στο ευφάνταστο hard των H.E.AT. παρά στο doom των συμπατριωτών τους.
Το κέλτικο στυλ των FLOGGING MOLLY, μου τράβηξε το ενδιαφέρον, όχι τόσο ώστε να έχανα τους TYKETTO, μη λέμε και ό,τι θέλουμε τώρα!
Τρέχοντας τα σάλια μου για τους εξαιρετικούς Αμερικάνους, στριμώχτηκα στο photo pit πρώτα απ’ όλα για να τους απολαύσω και κατά δεύτερον για να βγάλω φωτογραφίες. “Wings” για αρχή και τα μυαλά στα κάγκελα, έχοντας μπροστά μου τον Danny Vaughn, έναν από τους καλύτερους frontman που έχουν δει τα ματάκια μου! Πανικός από κάτω, πανικός και πάνω με την μπάντα να ξερνά φωτιές επί μια ώρα και φυσικά στο τέλος με το “Forever Young” και παρά τη βροχή και το κρύο να έχουμε μείνει με ανοιχτό το στόμα για ακόμα μια φορά με το τι είναι αυτοί οι TYKETTO επί σκηνής!
Επόμενη στάση, Festival stage και ZZ TOP!
Μια από τις attraction του SRF για το 2009. Χωρίς κάποιο φοβερό stage show, στις 20.00 οι Τεξανοί μουσάτοι hard, southern rockers, πολύ άμεσοι και απλοί έπαιξαν ασταμάτητα επί ενενήντα λεπτά χωρώντας σε αυτά σαράντα χρόνια καριέρας! Έχετε προσέξει φυσικά πως είναι μια μπάντα που έχει ως trademark τα …παπαδίστικα μούσια των Billy Gibbons και Dusty ενώ ο μόνος που δεν έχει γένια είναι ο Hill Frank …Beard!! Απίστευτο ε; “Sleeping bag”, “Tush”, “Gimme all your loving”, “Legs” και ό,τι άλλο ξέρετε, τα έπαιξαν, ο (πολύς) κόσμος διασκέδασε, οι ίδιοι έδειχναν να το απολαμβάνουν κι όλοι μας ευχαριστηθήκαμε μια μπάντα που σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να δει στην Ευρώπη.
Είναι κρίμα για τους BULLET και τους VEINS OF JENNA που θα ήθελα πάρα πολύ να δω, διότι είναι ανερχόμενα και ποιοτικά σχήματα, αλλά όταν στη σκηνή είναι οι OVER THE RAINBOW (Sweden stage) ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι έπονται. Εδώ μιλάμε για μέλη των RAINBOW με τον Jorgen Blackmore (γιο του R. Blackmore) στη σύνθεσή τους. Έχοντας παρακολουθήσει νωρίτερα τη συνέντευξη τύπου που έδωσαν και έχοντας μιλήσει ιδιαιτέρως με Rondinelli και Blackmore ήμουν τρομερά περίεργος για το τι θα έβλεπα να κατάφερναν επί σκηνής και τι set list θα είχαν με τον Turner στα φωνητικά. Λοιπόν, όλοι ξέρετε πως οι RAINBOW, ήταν, είναι και θα είναι η πιο μεγάλη μουσική μου αγάπη.
Ε, μην τα πολυλογούμε, εάν ήταν να τους ξαναδώ, έστω και ως OVER THE RAINBOW, ακόμα και στον Β. Πόλο θα πήγαινα με τα πόδια!!!!
Απλά, έλιωσα, διαλύθηκα, προσκύνησα, δάκρυσα, υποκλίθηκα, συγκινήθηκα, ενθουσιάστηκα, πέταξα και ό,τι άλλο μπορούσα να κάνω το έκανα!
Κατάπια ακόμα κι εγώ τη γλώσσα μου με την ερμηνεία του Turner, στα “Man on the silver mountain”, “Kill the king”, “Stargazer” (ναι, ναι “Stargazer”!!!) αλλά και με την τρομακτική απόδοση του J.R.B σε σημείο που 12.000 άνθρωποι ζητοκραύγαζαν! Όλοι τους ήταν από άλλο πλανήτη. Ποιο κρύο; Αέρας; Σαχλαμάρες. Συνέχεια… “Death alley driver”, “Wolf to the moon”, “Can’t happen here”, “Eyes of the world”, “Lost in Hollywood”, “Street of dreams”, “Tarot woman”, “All night long”, “Jealous lover” (ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!!!!!), “Ariel”… Τι να θυμηθώ άλλο, μέσα στη νιρβάνα που είχα πέσει; Όποιον ακούσω να ξαναπεί πως ο Turner δεν μπορεί να τραγουδήσει, μετά από αυτό που είδα και άκουσα στο “Stargazer”, απλά θα καταλάβω πόσο βλάκας μπορεί να είναι κάποιος που υποστηρίζει ακόμα κάτι τέτοιο. Έπαιζαν την ίδια ώρα και οι HAMMERFALL
Με όσο κουράγιο μου είχε απομείνει, πήρα τον δρόμο για την Festival stage προκειμένου να δω μια ακόμα αγαπημένη μπάντα. Τους TWISTED SISTER. Τα φώτα όλα σβηστά, ένα τεράστιο “TS” στο πίσω μέρος της σκηνής και ησυχία… Είκοσι πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του “Stay hungry” και οι TWISTED SISTER με ένα μανιασμένο Dee Snider, είναι επιτέλους πάνω στη σκηνή και παίρνουν κεφάλια με το ομώνυμο τραγούδι, οι ενισχυτές ουρλιάζουν, η μουσική τραντάζει τα πάντα, τα φώτα ανάβουν σαν τρελά και το show αρχίζει. Τι; Τους έχετε δει στην Ελλάδα; Καλά, δεν έχετε δει τίποτα! Οι SISTER με τέλειο ήχο, μεγάλη σκηνή και σωστό φωτισμό, δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι είδα δυο φορές στη χώρα μας. Άλλη μπάντα μιλάμε! Ασταμάτητος και σε μεγάλα κέφια ο Snider, κάνει ένα απίστευτο show, τρέχει πάνω – κάτω, ασταμάτητο headbanging, πειράζει και παίζει με τον κόσμο, καθώς αποδίδουν με τη σειρά του άλμπουμ ένα προς ένα τα τραγούδια! Όταν το άλμπουμ τελειώνει, μας κάνουν την εισαγωγή για τη διασκευή, του “It’s only rock n’ roll” των ROLLING STONES, ενώ μέσα από το σκοτάδι, ξεπροβάλουν ακόμα δύο φιγούρες… Έχουν ανέβει στη σκηνή οι Phil Campbell και Lemmy από τους MOTORHEAD! Το πανηγύρι συνεχίζεται και όταν έρχονται όλοι μπροστά, στη ράμπα που «εισβάλει» μέσα στο πλήθος γνωρίζουν την αποθέωση! Ο Snider εξηγεί πως ο λόγος που βρίσκονται στη σκηνή οι MOTORHEAD είναι πως ήταν η πρώτη μπάντα που πήρε μαζί της σε περιοδεία τους TWISTED SISTER και τους έδωσε την ευκαιρία να παίξουν μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια! Με ένα ξαφνικό “Thank you brother” έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο του Lemmy, ο οποίος τον κοίταζε αποσβολωμένος! Με το “You can’t stop rock n’ roll” το show παίρνει τέλος και όλοι μας, κουρασμένοι, παγωμένοι αλλά ευτυχισμένοι, πήραμε την άγουσα για τα …αποδυτήρια! Συνοπτικά η πρώτη μέρα άνηκε στους OVER THE RAINBOW, χωρίς όμως καμιά άλλη μπάντα να υστερήσει από όσες είχα την χαρά και τιμή να δω. Γενικά, ακόμα μια πραγματικά γεμάτη rock μέρα! 5/6/2009 (third day) Παρασκευή, κρύο, βροχή, αέρας και πέντε βαθμοί! Μπουφάν, αδιάβροχα κ.λπ. αλλά το κέφι, κέφι! Από τις δώδεκα το μεσημέρι αρχίζουν τα όργανα! Neal Morse, THOR και CHAINS για αρχή, αλλά εγώ προτίμησα ένα γερό πρωινό ξέροντας πως η μέρα θα είναι πάαααρα πολύ μεγάλη ξανά! Πάντως τα σχόλια για την εμφάνιση του THOR μάλλον δεν ήταν και πολύ κολακευτικά καθώς το show με νάνους, σπαθιά, σίδερα και Κόναν, μάλλον κωμικά πρέπει να λειτούργησε αφού οι γκάφες ήταν πολλές, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες! Από την άλλη η μουσική του Neal Morse, δεν είναι για φεστιβάλ, οπότε και από εκεί μάλλον για κάτι σχετικά βαρετό ακούστηκε. Οι JON OLIVA’S PAIN στην Rock, και ο κόσμος συρρέει προς τα εκεί. Μελωδικοί, συνεχιστές των SAVATAGE κάνουν έναν έξυπνο συνδυασμό τραγουδιών από το νέο τους άλμπουμ “Global warning”, με παλιές επιτυχίες από την πρώην μπάντα του Oliva. Συγκράτησα σίγουρα τα “Sirens”, “Hall of the mountain king”, “Gutter ballet” και “When the crowds are gone”. Πολύ καλή η εμφάνισή τους, κατάφεραν εύκολα να πάρουν με το μέρος τους το κοινό, έστω και αν έπαιζαν νωρίς. Οι DESTROYER 666 στην ZEPPELIN και οι AXIDENT AVENUE στην Gibson, ατύχησαν γιατί προτίμησα να ξαποστάσω λίγο στα backstage λόγω του κρύου και της βροχής που όσο πήγαινε δυνάμωνε. Έσκασα μύτη ξανά στις 15.00 να δω την πιο εγκεφαλική rock / art / progressive / pomp / hard rock μπάντα των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων, τους MARILLION. Αν και πιστεύω πως λόγω του ύφους της μουσικής τους, σε club λειτουργούν καλύτερα, αυτό που είδα ήταν πέρα για πάρα πειστικό και σίγουρα μου κέντρισαν την προσοχή να τους ξαναδώ σύντομα! “Cover my eyes”, “Hooks in you” κ.λπ. οι MARILLION με ένα greatest hit set δε μας άφησαν να φύγουμε από την Sweden και μας υποχρέωσαν να δούμε μια ώριμη και άκρως συνειδητοποιημένη μπάντα να απολαμβάνει κάθε νότα που παίζει και εμείς μαζί της να τους θαυμάζουμε. Επιστροφή στα backstage επειγόντως γιατί έχει ξεσπάσει σχεδόν θύελλα, αλλά για ελάχιστα διότι στην Festival stage θα ανέβει η Lita Ford! Τους VOIVOD τους τρώει το μαύρο το σκοτάδι και τρέχω να προλάβω την κυρία του αμερικάνικου hard rock. Νωρίτερα έχοντας παρακολουθήσει τη συνέντευξη Τύπου που έδωσε, διαπίστωσα πως μπορεί να μην είναι η σεξοβόμβα που θυμόμαστε, λογικό άλλωστε, αλλά το άσμα που λέει πως οι σαραντάρες (και βάλε δηλαδή…) είναι ίσες με δύο εικοσάρες εξακολουθεί να είναι επίκαιρο. Δηλαδή εγώ τώρα, από ολόκληρη συνέντευξη Τύπου, αυτό είχα να σας μεταφέρω;! E, και το ότι τα παιδιά της την πιέσανε να επανέλθει στη σκηνή και τον Σεπτέμβριο θα βγει το νέο της άλμπουμ. Πάμε στη σκηνή τώρα. Ειλικρινά, δεν ενθουσιάστηκα με την Lita επί σκηνής! Να πω την αλήθεια! Βέβαια, μεγάλο ελαφρυντικό είναι ο πανάθλιος καιρός που θα δυσκόλευε τον οποιονδήποτε θα έπαιζε μέσα σε κρύο, αέρα και βροχή. Όλα τα classic hits ήταν εκεί, ακόμα και σπάσιμο χορδής, το αστυνομικό καπέλο κ.λπ. αλλά ακόμα και το κοινό που είχε μαζευτεί κατά χιλιάδες μπροστά στη σκηνή είχε παγώσει από την κακοκαιρία. Βέβαια, το set ολοκληρώθηκε κανονικά, χωρίς άλλα απρόοπτα, αλλά σε γενικές γραμμές δεν ήταν το live που περιμέναμε, χωρίς να σημαίνει πως ήταν και απογοητευτικό φυσικά. Στις 17.30 έχω τρέξει το χιλιομετράκι μου μέχρι την Zeppelin γιατί ήθελα να δω και τους DEMON, διότι στην Ελλάδα δεν πήγα εκεί που έπαιζαν. Όταν έχεις να διαλέξεις, ανάμεσα σε KAMELOT ή U.F.O. τι κάνεις; Διότι και οι δύο έπαιζαν την ίδια ώρα, οι πρώτοι στην Rock και οι βετεράνοι hard rockers στην Sweden! Η λύση τελικά ήταν απλή. Κάθεσαι ζεστά και αναπαυτικά στην τέντα των δημοσιογράφων διότι οι ουρανοί, είναι μεν δικοί μας, αλλά έχουν ανοίξει και ρίχνουν τα κέρατά τους. Οπότε KAMELOT και U.F.O. δεν είδα και να σας πω την αλήθεια και να ήθελα πού να έβγαινα με τέτοιο καιρό; Δεν έβλεπες στα δέκα μέτρα μπροστά σου από τη βροχή! Η ώρα πήγε 20.00 και ήταν η στιγμή που σχεδόν όλο το φεστιβάλ μαζεύτηκε μπροστά στην Festival να δει ένα εκ των μεγαλυτέρων hard rock συγκροτημάτων όλων των εποχών. Τους FOREIGNER! Ταυτόχρονα στην Zeppelin οι θεές του hard rock CRUCIFIED BARBABA σε λίγο θα ανέβαιναν στη σκηνή. Κρίμα που τις έχασα, αλλά μια που τις έχω δει άλλες δυο φορές στο παρελθόν, δε θα θυσίαζα ούτε λεπτό από τους FOREIGNER, που πολύ αμφιβάλω εάν θα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να απολαύσω μια τέτοια μπάντα! Ήταν πραγματικά μια πανδαισία να τους βλέπει και να τους ακούει κανείς! Ήταν το κάτι άλλο και εδώ φαίνεται η διαφορά του πιο παλιού σχήματος από το πιο νέο. Οι σημερινοί FOREIGNER δεν είναι παρά ουσιαστικά μια μάζωξη φίλων του Mick Jones, με τον Jeff Pilson στο μπάσο, τον ασταμάτητο Kelly Hansen στη φωνή (ένας frontman ανάμεσα στον Coverdale και τον Steven Tyler, που δε σταματά δευτερόλεπτο), τον κλασσικό πιανίστα Michael Blustein στα πλήκτρα, τον Tom Gimbel στις κιθάρες, σαξόφωνα κ.λπ. και τον Brian Tichy στα drums. Ακολούθησαν οι μεγαλοπρεπείς MOTORHEAD με το βομβαρδιστικό τους σε ένα τυπικά σαρωτικό show και οδεύοντας προς τους headliners της ημέρας IN FLAMES οι Johny Winter και ο Eric Sardnias συμπλήρωναν το roster μεταξύ άλλων. Οι IN FLAMES, ήρωες στη χώρα τους, αν και δεν ταιριάζουν στα μουσικά μου γούστα, γνώρισαν πρωτοφανή αποθέωση από 30.000 κόσμο και ανταπέδωσαν με ένα show που δεν ξεχνιέται εύκολα λόγω των φωτιών, εκρήξεων και πυροτεχνημάτων που ακούγονταν και φαίνονταν από χιλιόμετρα μακριά! Η μέρα έφτασε στο τέλος της, όλοι ήμασταν ταλαιπωρημένοι, κουρασμένοι, ξεθεωμένοι, αλλά άκρως ικανοποιημένοι! Τι μέρα κι αυτή… 6/6/2009 (forth day) Σάββατο και πάντα την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, ίσα που στέκεσαι στα πόδια σου, αλλά επιτέλους ο ήλιος κάνει την εμφάνιση του και διευκολύνει τα πράγματα. Στις 13.15 έως και 13.21 οι SABBATON ανέβηκαν στην ZEPPELIN stage, όχι για να παίξουν metal, αλλά για να ερμηνεύσουν τον Εθνικό ύμνο της Σουηδίας μιας και ήταν η εθνική τους εορτή εκείνη την ημέρα. Αναπόφευκτα, εάν στην Ελλάδα γίνονταν π.χ. εάν φεστιβάλ στις 25 Μαρτίου, κι ανέβαινε ένα σχήμα να τραγουδήσει τον Εθνικό μας ύμνο, θα κατηγορούσαν και αυτό και τους διοργανωτές ως φασίστες!! Τόσο μαλάκες είμαστε εδώ! Εκεί όμως σχεδόν 20.000 κόσμος τον τραγούδησε μαζί με τους SABBATON. Αυτή είναι μια διαφορά νοοτροπίας τρομακτική η οποία αντικατοπτρίζει και τη γενικότερη διαφορά του γιατί σε μια χώρα με τον ίδιο πληθυσμό με μας, γίνονται Festival παγκόσμιας ακτινοβολίας σαν το SRF και σε μας ένα Rockwave και πολύ μας πέφτει! Και στην Σουηδία μη νομίζεται πως το μόνο μεγάλο festival είναι το Sweden Rock, απλά είναι το πιο γνωστό. Σίγα μη στη χώρα μας δούμε ποτέ τέτοιου επιπέδου διοργανώσεις, όχι γιατί φταίνε άλλοι, το ίδιο μας το κεφάλι φταίει και η νοοτροπία μας. Συνεχίζουμε. Μια από τις σπάνιες φορές που θα είχα την ευκαιρία να δω τον Chris Impellitteri live, ήταν εδώ. Αν και αδόκιμη θα έλεγα η ώρα, στις 13.30 ο Αμερικάνος βιρτουόζος της κιθάρας ανέβηκε στη σκηνή (Festival, παρακαλώ) και ξεκίνησε την εμφάνισή του με ένα απολαυστικό σολο στην κιθάρα του και όταν βγήκε στη σκηνή ο Rob Rock, μπορώ να πω πως οι Σουηδοί τον υποδέχτηκαν υπερβολικά θερμά! Παρουσίασαν το “Wicked Maiden”, το νέο τους άλμπουμ και πιο παλιά κομμάτια, αλλά επαναλαμβάνω η μεσημεριανή ώρα, δεν προσφέρεται για το power metal των IMPELLITTERI. FOUREVER και STORMZONE για τη συνέχεια και μετά το ερώτημα: RIOT ή BLACKFOOT Ακριβώς την ίδια ώρα έπαιζαν και οι δυο, οι πρώτοι στην Rock και οι δεύτεροι στην Sweden. Οι Ινδιάνοι hard rockers, αρχικά κέρδισαν την προσοχή μου, αφού δεν τους είχα ποτέ πριν πετύχει ξανά και το southern rock / hard rock τους με κέρδισε αμέσως, καθώς τραγούδια όπως τα “Train, train”, Good morning”, “Diary of a working man”, Teenage idol”, “Send me an angel” αποτελούν ένα – προς ένα ύμνους! Έλα όμως που ήθελα να δω και RIOT, που θέριζαν από την άλλη με τον Τony Moore στα φωνητικά να αποδίδουν ολόκληρα τα “Thundersteel” και “Privilege of power”. Εγκεφαλικό!! Τρεχάτε ποδαράκια μου! Πρόλαβα όμως, όχι τόσο για να μπω στα photo pit, αλλά αρκετά για να ακούσω μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των RIOT, όπως τα “Johnny’s back”, “Storming tha gates of hell” και “Blοodstreets” και να τους θαυμάσω με αυτή τη σύνθεση. Η ώρα πλησίαζε 16.30 και το σύνολο του φεστιβάλ, ενώ έπαιζαν οι BABYLON BOMBS στην Gibson, κατευθύνθηκε προς την Festival stage, γιατί ακόμα ένας μύθος του αμερικάνικου hard rock, θα έβγαινε στη σκηνή. Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τους JOURNEY!!! Νωρίτερα, στη συνέντευξη τύπου, διαπίστωσα τι φλέβα χρυσού χτύπησαν με τον Arnel Pineda και πόσο σωστή ήταν η κίνησή τους να φέρουν φρέσκο αίμα στην μπάντα. Να έχει ο Θεός καλά αυτό το παλικάρι, δεν είναι μόνο πως έχει μια υπέροχη, α λα Perry, φωνή είναι πως είναι νέος, έχει διάθεση αλλά πάνω από όλα είναι οπαδός των JOURNEY και αυτό διαφαίνεται σε κάθε του κίνηση πάνω στη σκηνή, γιατί ερμηνεύει τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε και ονειρευόταν με αυτά. Στα μάτια μου φάνηκε ως ο καλύτερος frontman του φετινού Sweden Rock, απόλυτα πειστικός, τρομερά ενεργητικός, συναισθηματικός και ασταμάτητος. Όργωσε τη σκηνή από το ένα άκρο στο άλλο, έπεσε στα γόνατα και ερμήνευσε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, πέταγε στον αέρα παρασύροντας όλο το συγκρότημα σε μια τρελή εμφάνιση! Μη παραλείποντας το νέο τους άλμπουμ “Revelation” με τα “Wildest dream”, “Where did I lose your love” και “Never walk away”, προχώρησαν από τον ένα ύμνο στον άλλο. “Don’t stop believin’”, “Wheel in the sky”, “Separate ways”, “Stone in love”, “Ask the lonely”, “Only the young”, “Lovin’, Touchin’, Squeezin’”, “Be Good To Yourself”, “Send Her My Love” κ.ά. Όταν τελείωσαν το set τους, είχα μείνει σαν χαζός να κοιτάω τη σκηνή, μη πιστεύοντας αυτά που είχα δει! Χωρίς πολλά λόγια, ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ! Επόμενος σταθμός, DREAM THEATER στις 20.00 στην Festival πάλι. Κουρασμένοι, ξεκουρασμένοι, είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών και πήρα το πτώμα να τους δω έστω και για λίγο! Όπως πάντα οι THEATER ήταν καλοί, πολύ καλοί και έχοντας στις πλάτες τους ένα νέο άλμπουμ που τσακίζει κόκαλα δεν ήταν 
Οι Άγγλοι, μην έχοντας καινούργιο δίσκο, αλλά έχοντας το κοινό μαζί τους και ένα ΦΑΝΤA-ΣΤΙΚΟ ήχο, έδωσαν μαθήματα μελωδικού heavy metal, κλασσικής νοοτροπίας και ειδικά όταν είπαν το “Wonderland” o υποφαινόμενος έπλεε σε πελάγη ευτυχίας!
Δεν ήταν το θέμα πως ήταν καλοί, το θέμα ήταν πως έπαιζαν και απέδιδαν σαν έφηβοι, σαν την πιο πεινασμένη για hard rock μπάντα του κόσμου! Μέχρι που ο Kelly Hansen κατέβηκε κάτω στον κόσμο και άρχισε να χαιρετά! Φυσικά το playlist ήταν ένα set από greatest hits κι από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς, “Double vision”, “Starrider”, “Jukebox hero”, “Head games”, “Hot blooded”, “Break it up”, “I want to know what love is” και ό,τι άλλο καλό μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου από ένα όνομα που έχει πουλήσει πάνω από 65.000.000 δίσκους! Η αποθέωση του hard rock από τους Αμερικάνους και τα εύσημα πάνε στον Kelly Hansen που έκανε καμιά 25.000 κόσμο με βροχή και κρύο να μη σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο να σταματήσει να χτυπιέται ή να φύγει!
Ακριβώς στις 12.00 o Tim “Ripper” Owens με την μπάντα του, είναι στην Rock stage και μαζί με τους Simon Wright (AC DC, DIO) – drums, David Ellefson (MEGADETH) – μπάσο και στις κιθάρες τους Chris Caffery (SAVATAGE, T.S.O), John Comprix (BEYOND FEAR) αποδίδουν άκρως ικανοποιητικά τραγούδια από την προσωπική του δουλειά και μερικά PRIEST από τη δική του περίοδο. Ταυτόχρονα στην Sweden stage οι παλαίμαχοι TANK με τον Doogie White στα φωνητικά, ροκάρουν ακατάπαυστα!
FORBIDDEN, ELECTRIC BOYS και SOILWORK που έπαιζαν την ίδια ώρα δεν μπόρεσα φυσικά να τους δω.
552
