Ok. Μπορεί η προσέλευση του κόσμου να ‘ταν κάπως «χλιαρή» (περίπου τρία τέταρτα του Κυττάρου γεμάτα) κι εμείς να μην ακούσαμε ούτε Angel Of Betrayal ούτε Lack Of Prozac αλλά ειλικρινά δεν είδα κανέναν να απογοητεύεται.
Το αντίθετο θα ‘λεγα, αφού η θερμότατη υποστήριξη που έδειξε το κοινό στους Spiritual Beggars έκανε το Κύτταρο να φαίνεται φίσκα. Αφήστε που όταν έχεις τέτοιο κοινό κάτω από την σκηνή τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά στο live σου. Με τη νέα τους πλέον σύνθεση που αποτελείται από τον ταλαντούχο κύριο Michael Amott (Arch Enemy, Carcass) στην κιθάρα, τον Per Wiberg (Opeth, King Hobo) στα πλήκτρα, τον Sharlee D’ Angelo (Arch Enemy) στο μπάσο, τον Ludwig Witt στα τύμπανα και τον πολύ οικείο σ’ εμάς, Apollo Papathanasio των Firewind να αναλαμβάνει τα φωνητικά, οι Σουηδοί μας παρουσίασαν υλικό από τη νέα τους δουλειά Return To Zero και, αναμειγνύοντάς το με μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές της καριέρας τους, μας rock-αραν ανελέητα για παραπάνω από μιάμιση ώρα.
Ανεβαίνουν στη σκηνή με το intro Inner Strength και ξεκινούν τη setlist δυναμικά με Left Brain Ambassadors… πώρωση. Ο χαμός συνεχίζεται με το Beneath the Sun και το καινούργιο We Are Free. Να σημειώσω εδώ πως εμένα προσωπικά το Return To Zero δεν με εντυπωσίασε. Θεωρώ πως είναι ένα πλήρως ειλικρινές album με πολλές καλές στιγμές που όμως δεν στέκεται επάξια δίπλα σε προηγούμενες κυκλοφορίες των Beggars. Παρόλα αυτά τα νέα κομμάτια ταιριάζουν απόλυτα στην επίσης νέα χημεία της μπάντας αφού είναι γραμμένα ξεκάθαρα στα μέτρα του Apollo. Εκείνος δε, έβαλε τα δυνατά του ώστε να αποδώσει όπως έπρεπε και τα παλαιότερα κομμάτια τους, χωρίς όμως να είναι απόλυτα επιτυχής κατά τη γνώμη μου. Τραγουδούσε με την δική του τέχνη κι αυτό δεν είναι κακό, ίσως όμως ούτε και καλό. Πάντως η εμπειρία του σαν frontman έλαμψε σ’ όλη τη διάρκεια του show και το κοινό δεν βαρέθηκε ούτε στιγμή.
Συνέχισαν το set με το One Man Army και το The Chaos Of Rebirth (μία από τις καλές στιγμές του νέου album που ανέφερα παραπάνω). Κάπου σ’ αυτό το σημείο η μπάντα έχει ζεσταθεί, το ίδιο και το κοινό, το ίδιο και ο ηχολήπτης του Κυττάρου (επιτέλους) και όλα παίρνουν μια νέα δυναμική. Η κατάλληλη στιγμή για τους Beggars να «χτυπήσουν» με δύο κλασσικά κομμάτια τους: Wonderful World και -το προσωπικό μου αγαπημένο- Fools Gold κι ύστερα να εκμεταλλευτούν τις εντυπώσεις για να παίξουν διαδοχικά δύο ακόμα νέα τους κομμάτια. Τα Star Born και Concrete Horizon ήταν οι καλύτερες επιλογές γι’ αυτήν την δουλειά. Η μπάντα δεν έχει ηρεμήσει καθόλου ως τώρα κι αυτό θα συνεχιστεί σχεδόν μέχρι το τέλος του κανονικού τους set. Street Fighting Saviours και ο Amott έχει αρχίσει να αποθεώνεται σιγά σιγά από όλους ενώ έρχεται και η ώρα να κλείσουν το κεφάλαιο «νέο album» με το δυνατό τους χαρτί, Lost In Yesterday. Τώρα αρχίζουν τα καλά, ή μάλλον για να είμαι σωστός, τα καλύτερα! Ω ναι, Throwing Your Life Away θα πει σωστός rock χαμός και Mantra θα πει πως επιτέλους οι Beggars ξεκουράζονται λίγο για να τα δώσουν όλα στο encore. Κι όντως έτσι έγινε, όταν βγήκαν ξανά, έπαιξαν δύο ύμνους κι ανάμεσά τους ένα ευχάριστο flashback. Ο λόγος για τα Black Feathers και Euphoria, αρχή και τέλος του encore αντίστοιχα όπου οι Σουηδοί δεν έπαιζαν πλέον μόνοι τους, είχαν μαζί και την ασταμάτητη συμμετοχή του κοινού που τραγουδούσε σύσσωμο τα μελωδικά θέματα των κομματιών. Το ευχάριστο flashback έγινε με το Magic Spell που μας πήγε πίσω στις εποχές του Another Way To Shine.
Θα κλείσω το report αφού πρώτα μοιραστώ μαζί σας κάτι. Μετά το live είχα την τύχη να μιλήσω με τον Per Wiberg, έναν συμπαθέστατο και εντελώς προσγειωμένο άνθρωπο και μουσικό. Αρχή της τελικά μακροσκελούς συζήτησής μας ήταν η απορία μου γιατί μια μπάντα σαν τους Spiritual Beggars δεν έχει δικό της ηχολήπτη. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια μου απάντησε πως κανείς τους δεν έχει τη δυνατότητα να καλύψει το κόστος. «Ο κόσμος πιστεύει ότι οι μπάντες που βγαίνουν στα περιοδικά και έχουν video clips έχουν και χρήματα. Αυτό όμως δεν ισχύει». Συνέχισε αναλύοντάς μου το πώς οι μπάντες αυτές στην πραγματικότητα ζημιώνονται πολύ πιο συχνά απ’ ότι κερδίζουν. Έφερε μάλιστα ως παράδειγμα το band merchandise (μπλουζάκια κτλ.) που οι ίδιοι φτιάχνουν και μου είπε πως η φήμη δεν εγγυάται απαραίτητα πως θα πάρουν αυτά τα χρήματα πίσω.
Μάλλον έχει χαθεί η θέληση για στήριξη στα συγκροτήματα στην χειρότερη στιγμή γι’ αυτά. Δεν φταίμε κι εμείς βέβαια μόνο. Ίσως με καλύτερο promotion (και με λίγο πιο φτηνό εισιτήριο;) το Κύτταρο να χε γεμίσει τελικά.
Μανώλης Γιαννίκιος
photos by Πάνος Ματθαιογιάννης
505 
