Ομολογώ οτι τους Αlcest δεν τους έχω πολυ- ακούσει και κάπως έτσι παρέμεινε η κατάσταση, αφού δεν πρόλαβα ούτε νότα, οπότε δεν έχει πε- ρισσότερα για αυτούς…
Ούτε και με τους Αnaal Nathrakh είμαι ιδιαίτερα φίλος και γεγονός ειναι οτι έμεινα κάπου ανάμεσα στο μ’αρέσει / δε μ’αρέσει από την εμφάνισή τους, κυρίως λόγω του ότι το Black-Death-Grind-(Core?) που
παίζουν, όχι μόνο δεν ειναι πολύ του γούστου μου αλλά και γιατί δεν παρουσιάστηκε και κάτω από τις καλύτερες συνθήκες. Πήρε σχεδόν το μισό σετ για να έρθουν σε μια ισοροπία και να ακουστούν σωστά οι κιθάρες ώστε η μουσική τους να αποκτήσει κάποιο νόημα και για τους μη-fans (όπως εγώ) και να καταλάβουμε το πόσο δυνατή μπάντα πραγματι- κά είναι. Οταν βέβαια συνέβη αυτό όλοι περάσαμε καλύτερα και νομίζω πως τελικά δίκαια κέρδισαν το χειροκρότημα τόσο από τους αρκετούς φίλους τους, που ανταπορίθηκαν και στα καλέσματα της μπάντας για stage diving, και φτιάχνοντας και καποιο σχετικό mosh pit, όσο και από αρκετούς “ουδέτερους” που σίγουρα εκτίμησαν μιά πραγματικά καλή προσπάθεια.
Για τους Triptykon τώρα, οι προσδοκίες ήταν πολύ υψηλές, ίσως υπερβολικά, κυρίως λόγω της απίστευτης εμφάνισης των Celtic Frost στο Gagarin τρία χρόνια πριν, που μας είχε αφήσει με το στόμα ανοιχτό να ψάχνουμε τρόπο να μαζέψουμε τα μυαλά μας από το πάτωμα. Απο την άλλη το περιορισμένο υλικό και το τεράστιο παρελθόν εγγυούταν και αρκετούς Frost στο setlist, ίσως και περισσότερους από Triptykon. Αυτό ακριβώς συνέβη όμως όχι με τον προφανή τρόπο αλλά με την προσέγγιση που ο κ. Warrior θεωρησε οτι τον εκφράζει καλλιτεχνικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Μία προσέγγιση που κατέστησε τα κομμάτια σχεδόν αγνώριστα σε σχέση με αυτό που γνωρίζουμε, και μεταμόρφωσε το Circle of the Tyrants το Necromantical Screams ή το Dethroned Emperor σε ανόσιους (όχι ότι δεν ήταν ήδη) doom εφιάλτες. Η ατμόσφαιρα στοιχειώθηκε από τις μαύρες και άραχνες επικλήσεις, και οι τοίχοι του Κυττάρου έτριξαν από το συσσορευμένο κακό όπως δεν έχουν ξανατρίξει ποτέ στα 40+ χρόνια ύπαρξής τους. Οι “Επ΄αριστερά” δαίμονες φυσικά κατέλαβαν και αυτοί το χώρο τους με τα Goetia, Abyss Within My Soul και το Descendant μεταξύ άλλων, για να συμπληρώσουν το σκηνικό μιας μυστικιστικής κατασκότεινης doom εμπειρίας υπό τις… ευλογίες ελβετού μάγιστρου. Οι μυημένοι ήταν δεν ήταν 350-400 άτομα, πράγμα που ήταν μια μικρή έκπληξη, αλλά νομίζω πως έφυγαν ικανοποιημένοι από τη δόση θανατίλας που μάζεψαν και με τα αυτιά να βουήζουν ανελέητα από τις κολασμένες επικλήσεις. Καλή συναυλία που περνόντας και 1-2 μέρες ομολογώ πως ανέβηκε ακόμα περισσότερο στην εκτίμησή μου.
κείμενο/photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
545 
