Πέμπτη 10/03/2011, warm-up party (Bat City)
Αυτές τις ημέρες η Αθήνα ήταν η απόλυτη πρωτεύουσα του Heavy Metal, αν και δεν τίμησαν όλοι οι λεγόμενοι εγχώριοι metalheads το σημαντικότερο και απόλυτο Heavy Metal event της χώρας μας. Με αρκετούς επισκέπτες από το εξωτερικό (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία κ.α.) η έναρξη έγινε στο Bat City, όπου παραβρέθηκαν και αρκετά μέλη των μπαντών που θα εμφανιζόντουσαν το διήμερο.
Οι πρώτοι που ανέβηκαν στη σκηνή ήταν οι Γερμανοί speed-thrashers Speedwhore, οι οποίοι παρά τις φιλότιμες προσπάθειες τους δεν κατάφεραν να ζεστάνουν το κοινό. Η κατάσταση βελτιώθηκε όταν πήραν τη σκυτάλη οι δικοί μας Strikelight και τα πράγματα ζεστάθηκαν. Αγνό Heavy Metal με πάθος και δύναμη από μια σταθερή αξία της Ελληνικής σκηνής των τελευταίων χρόνων. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Dexter Ward με υπηρεσιακό τραγουδιστή τον Κώστα (aka Τραμπάκουλας – Ανώριμοι), αφού λόγω προβλήματος δεν κατάφερε να έρθει ο Marco, o Ιταλός της μπάντας. Ο προσωρινός αντικαταστάτης και τα υπόλοιπα παιδιά απέδωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο 4 δικά τους κομμάτια (Antarctic Dream, Youngblood, Double Dragon, Evil Nightmares) και μια διασκευή στο “We Rock” του Dio. Το συναυλιακό μέρος του προγεύματος, έκλεισε με μια σύντομη εμφάνιση των Sacred Steel. Πρώτο κομμάτι, “Metal Is War”. Ενδεικτικός τίτλος. Τα υπόλοιπα στο κυρίως πιάτο…
Παρασκευή 11/03/2011 (Αn Club)
Ο καιρός βοήθησε το φεστιβάλ, ο κόσμος άρχισε να εμφανίζεται δειλά – δειλά, αν και η προσέλευση ήταν μικρότερη από τις προηγούμενες χρονιές. Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Έλληνες Wishdoom παίζοντας τα κομμάτια
“My Wish Your Doom”, “Zeus The Thunderer”, “The Battle Of Plataea”, “Up The Hammers”, “Helepolis”, “Guardians Of Steel”, “Crystal World”, από το πρώτο τους full-length που έκανε πρεμιέρα αυτή την ημέρα στο φεστιβάλ, αφού είχαν έρθει, ως συνήθως, και οι ιδιοκτήτες της εταιρίας που το κυκλοφόρησε. Το υλικό των Wishdoom είναι ένα πολύ καλό κράμα Doomsword και Manilla Road στις πιο mid-tempo στιγμές τους, με εξαιρετικά φωνητικά και στάθηκαν με αξιώσεις στη σκηνή.
Ακολούθησαν οι τρελαμένοι Καναδοί Skull Fist, δικαιολογώντας όλο τον
ντόρο γύρω από το όνομά τους σε αυτό το retro heavy metal που παίζουν. Η κοπέλα στα τύμπανα μπορεί να τράβηξε τις ματιές του αρσενικού πληθυσμού στην αρχή, αλλά η μουσική τους και η δαιμονισμένη σκηνική παρουσία ήταν αυτό που έμεινε τελικά. Έπαιξαν το παρθενικό τους EP “Heavier Than Metal”, 2 διασκευές Cloven Hoof και Angel Witch αλλά και 3 κομμάτια από το επερχόμενο άλμπουμ τους, το οποίο ενδεχομένως να εκτοξεύσει τη δημοτικότητά τους στα ύψη.
Οι Έλληνες Power Crue πήραν τη σειρά τους, ξεθάβοντας τραγούδια από το μνημειώδες ντεμπούτο τους, όπως τα “Torture”, “Forever” και “Before The End”. Oι νεότερες ηλικίες δεν πρέπει να αγνοούν αυτό το σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής metal σκηνής επειδή δεν φοράνε κολάν, φουλάρια και καρφιά. Η απόδοσή τους ήταν εξαιρετική, αν και ο τραγουδιστής δείχνει λίγο αταίριαστος, παρότι έχει πολύ καλή φωνή.
From the North they came… και η ώρα των Sorcerer έφτασε. Μόλις η δεύτερη εμφάνισή τους από αυτό που φαινόταν ως παροδικό reunion και το επικό doom ξεχύθηκε στο χώρο με κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν γραφτεί/ακουστεί στο ιδίωμα, ενώ η μπάντα παρουσίασε και ένα νέο κομμάτι με τίτλο “Gates Of Hell”. Κάποιες μπάντες, όταν βλέπουν ότι σε μερικές γωνιές της γης υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τη μουσική τους σημαντική (πολλοί δεν το πιστεύουν καν), αποκτούν το ερέθισμα για να ξαναδημιουργήσουν κάτι νέο και αυτή ακριβώς είναι η σημαντικότητα αυτών των φεστιβάλ. Ποιος από τους οπαδούς των Sorcerer θα περίμενε ότι θα τους έβλεπε ζωντανά πριν ένα-δυο χρόνια; Κανένας. Αυτοί οι τρελοί τύποι – οπαδοί – διοργανωτές καταφέρνουν να ξετρυπώνουν λατρεμένα συγκροτήματα και να μετουσιώνουν τα όνειρα κάποιων οπαδών σε πραγματικότητα και τους ευχαριστούμε για αυτό. Φοβερή απόδοση και “Born With Fear”, “Northern Seas”, “Queen In Black”, “The Battle”, “The Sorcerer”, “Dark Ages”… Ταξίδι σε άλλες εποχές, λυρισμός, η προσευχή πριν τη μάχη…
…και η μάχη η ίδια ακολουθεί. Sacred Steel. Δεν θα σταθώ στα τραγούδια των Γερμανών για να μην φανώ γραφικός, αλλά στην εμφάνισή τους. Είναι κουραστικό να διαβάζουμε κατά καιρούς για φάλτσους τραγουδιστές και χαμένες νότες, όταν μιλάμε για συγκεκριμένες Heavy Metal μπάντες. Όταν ανεβαίνει στη σκηνή ο Gerrit και η παρέα του, γίνεσαι χαλκομανία. Απλά και όμορφα. Το Heavy Metal συναίσθημα και η πώρωση που βγάζει η ιερή καράφλα είναι πρωτόγνωρη και ακατανόητη στους “ανοιχτόμυαλους” και τους περαστικούς από αυτή τη μουσική ή όσους συνδυάζουν αυτή τη μουσική με jazz, progressive, κόκκινες πιπεριές και έντεχνες ανησυχίες. Oι Sacred Steel έπαιξαν ένα ειδικό setlist αποτελούμενο από ολόκληρο το “Wargods Of Metal” άλμπουμ με την προσθήκη των “Hammer Of Destruction”, “Lust For Blood”, “Open Wide The Gate”, “Sacred Bloody Steel” και “Metal Reigns Supreme”.
Άλλη μια ειδική περίπτωση, αντίστοιχη των Sorcerer ακολούθησε. Με την βοήθεια της τελευταίας στιγμής από τον Felipe Plaza (Procession) στη φωνή, η εμφάνιση επιτέλους πραγματοποιήθηκε. Ο Rich Walker ανέβηκε στη σκηνή και η επιβλητική μουσική μυσταγωγία των Solstice επιτέλους ακούστηκε ζωντανά για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Το setlist ήταν σύντομο και περιορίστηκε μόνο στη τελευταία τους δουλειά με την προσθήκη μιας νέας σύνθεσης. “The Sleeping Tyrant”, “Cimmerian Codex”, Cromlech”, New Dark Age II” και “I Am The Hunter”. Οι εντυπώσεις που άφησαν ήταν ανάμεικτες, αλλά όπως και να το κάνουμε, αυτό που παίζουν και αντιπροσωπεύουν οι Solstice, πάντα ήταν για λίγους.
Και η ώρα του New Wave Of British Heavy Metal (δηλαδή του party) έφτασε. Οι Jaguar πατάνε στη σκηνή του ΑΝ και το γλέντι ξεκινάει. Αλητεία, βρώμικος ήχος, κόσμος να ανεβαίνει στη σκηνή, διασκέδαση και χαβαλές, “Axe Crazy”, μπύρες, “Run For Your Life”, ουίσκι, “Out Of Luck” και ιδρώτας. Όποιο metal φεστιβάλ σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να έχει και από μια NWOBHM μπάντα. Τέλος.
Σάββατο 12/03/2011 (An Club)
Η κραιπάλη, η ταλαιπωρία και κάποιες υποχρεώσεις μας έστειλαν με μια μικρή καθυστέρηση στο ΑΝ, με αποτέλεσμα να χάσουμε τους Γάλλους Hürlement και να προλάβουμε τους Emerald ενώ είχαν ήδη ξεκινήσει. Τα σχόλια που άκουσα για τους Γάλλους ήταν τα καλύτερα, ενώ το τίμιο και φιλότιμο metal των Emerald δεν κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού, παρότι υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που έδειχναν να το διασκεδάζουν.
Οι Procession ακολούθησαν και όταν βλέπεις δεξιά και αριστερά στη σκηνή, πρώτη γραμμή στο κάγκελο, να περιμένουν να παρακολουθήσουν την εμφάνιση, ο Rich Walker και ο Gerrit Mutz, τότε καταλαβαίνεις ότι κάτι καλό παίζει με αυτή τη μπάντα. Με το πρώτο τους full-length πρόσφατο στα αυτιά μας και κερδίζοντας παντού τις καλύτερες κριτικές, έχουν φτιάξει μια δυνατή βάση οπαδών στο χώρο του doom metal, οι οποίοι τους τίμησαν, παρά τη μικρή τους δυναμική. Κερασάκι στη τούρτα η διασκευή στο “Solitude” των Candlemass με τον Gerrit στη φωνή.
Οι Ολλανδοί Martyr ήταν μια από τις μπάντες που περίμενα πως και πως, αλλά αποδείχτηκαν η απογοήτευση του φεστιβάλ. Κωμικοτραγική σκηνική παρουσία, μέτρια απόδοση και κακό setlist με λίγες καλές στιγμές (Snow And Fire, Darkness At Time’s Edge, Take Me Home, Speed Of Samurai, Fear, Unknown Forces, Circle of Eight, Black Sun, Eaten Alive).
Του doom metal ανάγνωσμα η συνέχεια και Dawn Of Winter. Πολύ καλή εμφάνιση με πάθος, δύναμη και ένας Gerrit που ένιωθε την κάθε λέξη από όλα όσα ερμήνευε. Ικανοποιητικό setlist με “Titus Vanis”, “Slow Is The Suffering”, “Mourner”, “The Music Of Despair”, “A Lovelorn Traveler”, “Burn Another Sinner”, “Dawn Of Winter”.
Και ήρθε η ώρα για τους πολυδιαφημισμένους (πλέον) While Heaven Wept. Είναι γεγονός ότι το φάσμα των ακροατών τους έχει πλατιάσει και με τον επερχόμενο δίσκο μάλλον θα ανοίξει και άλλο, αφού δεν είναι πλέον το κρυφό μυστικό των λίγων, τουλάχιστον από το “Vast Oceans Lachrymose” και έπειτα. Η σκηνή του ΑΝ γέμισε κόσμο, αφού ανέβηκαν 7 άτομα και μια θάλασσα συναισθημάτων ξεχύθηκε… Από τα “The Drowning Years”, “Of Empires Forlorn”, “Soulsadness”, μέχρι τα “Vessel”, “To Wander The Void” ή το όργιο του “Thus With A Kiss I Die”, δεν είχε καμία σημασία, αν ο ήχος δεν ήταν αυτός που θα έπρεπε ή αν υπήρξαν ατέλειες στην ζωντανή απόδοση μιας τέλειας μουσικής. Όταν αναφερόμαστε σε συναισθήματα, τα υπόλοιπα περισσεύουν…
…και φτάνουμε στη μεγάλη έκρηξη των Ostrogoth. Τι να πει κανείς για τους γέροντες; Καυτό Ευρωπαϊκό Heavy Metal, και setlist τα πάντα όλα εκτός “Feelings Of Fury”. “Heroes’ Museum”, “Scream Out”, “The New Generation”, “Lords Of Thunder”, “Shoot Back”, “Too Hot”, “Full Moon’s Eyes”, “Paris By Night”, “Gardens Of Marrakesh”, “Catch The Sound Of Peace”, “Queen Of Desire”, “Do It Right”, “Love In The Streets”, “Εcstasy And Danger” και ξανά “Full Moon’s Eyes” για encore. Τρελός χαμός, η μπάντα γούσταρε, ο κόσμος ακόμα περισσότερο, stage diving, μπύρες να χύνονται δεξιά – αριστερά, φωνές και τραγούδι. Πραγματική απόλαυση. Όποιος δεν ήρθε έχασε!
Αρκετοί εγκατέλειψαν τον χώρο και έχασαν το εξαιρετικό αφιέρωμα στον Dio με την tribute μπάντα Rock n Roll Children, την οποία απαρτίζανε οι Μανώλης Τσίγκος (κιθάρα), Γιάννης Παπανικολάου (φωνή), Γιάννης Τσίμας (μπάσο), Νίκος Αναστασιάδης (τύμπανα) και Γιώργος Γεωργίου (πλήκτρα). Υπό την μορφή after festival party, τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους παίζοντας γνωστά κομμάτια που έχει τραγουδήσει η αιώνια φωνή, από Rainbow (Man On The Silver Mountain, Sixteenth Century Greensleeves, Catch The Rainbow, Tarot Woman), Black Sabbath (Neon Knights, Children Of The Sea, The Sign Of The Southern Cross, Falling Off The Edge Of The World, Die Young, Heaven And Hell) και την προσωπική του καριέρα (Holy Diver, We Rock, Rock N Roll Children, Sacred Heart, Don’t Talk To Strangers).
Άλλη μια χρονιά πέρασε, οι εντυπώσεις από την διοργάνωση ήταν οι καλύτερες και η προσπάθεια του διοργανωτή συγκλονιστική και περιμένουμε από τώρα το επόμενο Up The Hammers, αφού ήδη έχει ανακοινωθεί το πρώτο μεγάλο όνομα και δεν είναι άλλο από τους αμερικανούς Shok Paris.
Up the hammers… down the nails!
Ανταπόκριση/φωτογραφίες: Ανδρέας Ανδρέου
725 
