Μα τρία Support σχήματα; Τρία; Ποιος ο λόγος; Και να πει κανείς ότι ήταν απίστευτα και τρανταχτά Ελληνικά ή οποιοδήποτε άλλου έθνους αυτά τα group εντάξει. Άλλα αν και το πρόγραμμα λειτούργησε άψογα – πολλά μπράβο – αυτή η απόφαση, των τριών supporting groups δηλαδή, ήταν μια εκ των κορυφαία χειρότερων. Γνώμη και εμού και του κοινού.
Ξεκινάμε στις 8 νταν με τους Daylight Misery. Ακριβώς 13 μήνες μετά την πρώτη φορά που τους είδα παρέμειναν ίδιοι. Αμυδρά στοιχεία προόδου υπήρχαν μόνο στον μουσικό τομέα και όσο για τον φωνητικό μάλλον η guest εμφάνιση του drummer των Decemberance και η ανωτερότητα του στη φωνή επέδειξε αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω. Σίγουρα για όλα αυτά δεν έφταιγε το λίγο μέχρι στιγμής κοινό που πιθανότατα θα μπορούσε να προσθέσει στο πακέτο ακόμα περισσότερη αμηχανία.
Δεύτερο σχήμα επί σκηνής οι Insidead (κατά τη γνώμη μου το μόνο άξιο support group). Τεράστια διαφορά από τους προηγούμενους με πολύ ενδιαφέρον στυλ και οπτικώς και μουσικώς. Οι συνθέσεις τους ήταν κάτι περισσότερο απ’ το standard που έχει θεσπίσει ο καθείς για Ελληνικά support σχήματα. Μάλιστα αποφάσισαν να βιντεοσκοπήσουν κι ένα κομμάτι απ’ το εν λόγω live (μεγάλο ρίσκο αρχικά) καταφέρνοντας να πείσουν το χαλαρό κοινό από κάτω να προβεί σε ένα wall of death. Αυτό έδρασε μάλιστα σαν ένα προσωρινό ξύπνημα για μας τους από κάτω. Πολύ προσωρινό όμως, μέχρι να τελειώσει το μισάωρο των Insidead δηλαδή. Κι αυτό τελείωσε με cover στο υπερκλασσικό “Ace of Spades”.
Τρίτοι – ουφ – οι Scar of the Sun για τους οποίους και υποψιάζομαι πως αν δεν είχαν guest στον δίσκο τους από Dark Tranquillity η παρουσία τους στην βραδιά θα ήταν αμφίβολη. Κι όμως ήταν κι αυτοί καλύτεροι από τους Daylight Misery. Αλλά όχι για Dark Tranquillity. Για Paradise Lost ναι ήταν, για DT όχι. Ο τραγουδιστής κόντεψε να μας βγάλει τα μάτια από το πολύ δείξιμο κατά το τραγούδι (κίνηση που πολύ πιστεύουν πως θα τους αυξήσει το reputation – αυτή τη φορά όμως κατάντησε σχεδόν ανιαρό hobby) κάτι που έκανε αρκετούς να τον σαρκάσουν. Δυστυχώς η καλύτερη στιγμή απ’ ότι φάνηκε σύμφωνα με το κοινό ήταν στη φράση “και τώρα το τελευταίο μας τραγούδι…”. Πραγματικά αυτή η φράση ικανοποίησε πολλούς και αυτό που ακολούθησε (απ’ το δικό μου οπτικοακουστικό πεδίο) ήταν: τραγουδιστής – “ξέρω, είναι οι Dark Tranquillity μετά”, διπλανός – “Όχι, δεν είναι αυτό”.
Τρία λοιπόν support συγκροτήματα πέρασαν σε λιγότερο από ένα δίωρο μπροστά από τα μάτια μας. Τι έμεινε; Ίσως κάτι από Insidead επειδή η κόπωση των τόσων ονομάτων νίκησε. Σε λίγα λεπτά όμως η οθόνη των Dark Tranquillity πίσω απ’ τη σκηνή έκανε την εμφάνισή της και ο κόσμος θυμήθηκε κάτι για το οποίο θα ξέχναγε την όποια βαρεμάρα – κούραση – αγανάκτηση.
Λίγο πριν τις δέκα και μισή το κατάμεστο πλέον Gagarin υποδέχτηκε τους Σουηδούς melodic death metallers. Φυσικά κομμάτια όπως “The Gallery”, “Damage Done” και “Misery’s Crown” ήταν αυτά που προκάλεσαν τον πανικό κατά το μεγαλύτερο ποσοστό. Ανησυχίες για τον ήχο του club υπήρχαν ανέλπιστα πολλές πριν το live οι οποίες ακολουθούνταν από αναφορές σε παλαιότερα live. Στους Dark Tranquillity πάντως ο ήχος φάνηκε να έχει ένα εξαιρετικό αίσθημα αγάπης αποδίδοντας άψογα τις νότες του Martin Brändström στα πλήκτρα και προσδίδοντας στις κιθάρες του Martin Henriksson την ενέργεια που – όχι και τόσο – χρειαζόταν ώστε να αναδειχθούν τα εμβληματικά του riffs.
Γενικότερα οι headliners έδωσαν τελικά στο κοινό τους την ευχαρίστηση που έλαβαν πρώτοι αν και χλωμό φαινόταν αν ρώταγες κάποιον λίγη ώρα πριν τους πρωτοακούσουμε. Το κοινό μου φάνηκε σπάνια φιλικό μεταξύ του χωρίς ηλίθιες σπρωξιές, βρισιές και κωλοτούμπες παρά τα τυπικά mosh pits που έγιναν, σε συγκρατημένο βέβαια επίπεδο.
Dark Tranquillity setlist:
At The Point Of Ignition
The Fatalist
Icipher
Damage Done
Lost To Apathy
Monochromatic Stains
Punish My Heaven
The Gallery
The Wonders At Your Feet
Iridium
Focus Shift
Dream Oblivion
Misery’s Crown
Haven
Lethe
Final Resistance
Therein
Terminus
Κείμενο: Παναγιώτης Πετρόπουλος
Photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
610 
