Όταν πριν 18 χρόνια είδαμε τους Cult στη μοναδική τους συναυλία στην Ελλάδα, αν και όλοι είχαμε καταλάβει το πόσο καλή ήταν η εμφάνισή τους, αναγνωρίζαμε πως οι συνθήκες δεν ήταν και πολύ καλές για αυτούς. Το κτήνος που λέγεται Metallica δε μας άφηνε και πολύ κενό για “φλώρους” όπως οι Cult και η γνώση πως σε ένα κλειστό χώρο (όπως το Ρόδον τότε) θα μας χάριζε πολύ πιο δυνατές στιγμές, πάντα μας άφηνε ένα μικρό κενό. Και να που σχεδόν μια 20ετία μετά ο Ian Astbury και η παρέα του έκαναν ξανά το ταξίδι από τα μέρη μας για να αποκαταστήσουν αυτή τη μικρή παραφωνία.
Δε μπορώ να πω ότι με χάλασε η έλλειψη support, αν και δε θα ήταν άσχημα να έπαιζε και καμιά καλή ελληνική μπάντα, για συνοδεία στις πρώτες μπύρες. Έτσι κατά τις 10 βγήκαν κατευθείαν οι Cult. Χαλαροί και άνετοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πιάσουν το Fuzz από τη μούρη με το “Rain” και να μην το αφήσουν, παρά μόνο πάνω από μιάμιση ώρα μετά τελειώνοντας (αλλά και -sorry guys- ξενερώνοντας κάποιους) με το “Break on Through” από Doors. Μέχρι όμως οι Doors να μας δείξουν το δρόμο προς την πόρτα, είχε μεσολαβήσει ένα (σχεδόν) ονειρεμένο σετ με όλες τις κυρίως παλιές επιτυχίες της μπάντας, τη μία πίσω από την άλλη.
Ο Astbury σε μέγεθος και look… Chuck Billy, σαφώς αρκετά δυσκίνητος στα κουνήματα αλλά πάντα μια πολύ ιδιαίτερη φυσιογνωμία, με γυαλί και παρέα με το ντέφι του, δεν χρειαζόταν και πολύ για να γεμίσει τη σκηνή, κυρίως όμως με την αύρα του και λιγότερο με τον όγκο του. Από δίπλα και ο Billy Duffy, ίσως ακόμα πιο εμβληματική φιγούρα, που το στήσιμό του σου φέρνει διάφορες στερεοτυπικές εικόνες από το παρελθόν στο μυαλό, αλλά το παίξιμό του δεν παραπέμπει επ’ ουδενί σε… “ποζερά”, συμπληρώνει το σκηνικό. Με τον αρκετά καλό ήχο να βοηθάει, και μόνο θέμα τη φωνή η οποία ήταν σε όλη τη συναυλία λίγο πίσω (α ναι και ότι ο Ian άφηνε στην άκρη και λίγους στίχους) το party έπαιρνε φόρα όσο πέρναγε η ώρα. Από το “Sweet Soul Sister” και μετά άρχισε να φαίνεται και πόση διάθεση είχε ο κόσμος ο οποίος χοροπήδαγε σε άλλα περισσότερο (“Spiritwalker”, “Lil Devil”…) και σε άλλα λιγότερο, αλλά γενικά είχε παλμό, συμμετέχοντας στο party…
Ναι μεν υπήρχαν κομμάτια και από τις νεότερες δουλειές τους, ήταν όμως εντυπωσιακή η απουσία κομματιών από το “Beyond Good & Evil” (μόνο το “Rise”) και από το “Born into this” (μόνο το “Dirty Little Rock Star”) και αυτό είναι και το μόνο παράπονο που εγώ είχα από το σετ, γιατί θεωρώ και τα 2 πολύ καλά άλμπουμ με κομματάρες που αξίζουν λίγο καλύτερη αντιμετώπιση. Σίγουρα μου έμεινε το πολύ καλό “Rise”, αλλά και το απλά συγκλονιστικό “Saints Are Down”. Εννοείται βέβαια ότι προς το τέλος που έπεσαν και μαζεμένα τα πιο γνωστά “Wild Flower”, “Love Removal Machine”, “Fire Woman”, “She Sells Sanctuary”, το party γενικεύτηκε μέχρι έξω από την πόρτα και κάποιοι νιώσαμε… ψιλοέφηβοι πάλι.
Νομίζω ότι από όλη τη φάση, αποδείχθηκε ότι μάλλον έπρεπε να έχουν δώσει λίγο περισσότερο προσοχή σε αυτή τη γωνία της γης εδώ και πολύ πολύ καιρό, γιατί υπάρχουν εδώ πολλοί που τους αγαπάνε, ίσως περισσότερο και από ότι η ίδια η μπάντα νομίζει. Προσωπικά πάντως δεν τους χάνω ούτε την επόμενη φορά που θα αποφασίσουν να μας ξανάρθουν, είναι εγγυημένη η διασκέδαση που μπορεί να σου προσφέρει μια τόσο μεγάλη μπάντα. Αρκεί να μην έχει περισσότερους Doors στο σετ…
The Cult setlist
Rain
Every Man and Woman is a Star
Electric Ocean
Sweet Soul Sister
Horse Nation
Saints Are Down
Rise
Nirvana
Phoenix
<Film> (intermission)
Embers
Spiritwalker
Lil Devil
Dirty Little Rock Star
Wild Flower
She Sells Sanctuary
Love Removal Machine
Fire Woman
Break on Through (The Doors cover)
Κείμενο/ photos: Πάνος Ματθαιογιάννης
506 
