Ήταν 7 και κάτι ψηλά όταν μπήκαμε στον συναυλιακό χώρο και με έκπληξη παρατηρήσαμε ότι ενώ νομίζαμε πως είχαμε καθυστερήσει ο κόσμος δεν είχε ακόμα καταφτάσει. Λίγο πριν τις 8 όμως όλοι ήταν στην θέση τους και ανυπομονούσαν για την έναρξη του show!
Ο κόσμος οφείλω να ομολογήσω ότι μου φάνηκε
λίγο χλιαρός… εμείς θα είχαμε χειροκροτήσει και θα είχαμε εν γένει εκδηλώσει τη χαρά μας πάμπολλες φορές κατά τη διάρκεια της αναμονής… anyway.
Η σκηνή ήταν τεράστια, με έναν μισοχτισμένο τοίχο καθ’ όλο το μήκος της σκηνής και στην οροφή μαζεμένες σουφρωμένες κούκλες που μαρτυρούσαν το τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Ήταν 8 και τέταρτο περίπου όταν έσκασαν οι πρώτες νότες του “In the Flesh” και από εδώ και στο εξής τα λόγια είναι περιττά! Οι δυόμιση, περίπου, ώρες που ακολούθησαν ήταν πραγματικά υπερπαραγωγή. Βεγγαλικά, τεράστιες κούκλες, απίστευτα animations, γραφικά, video και εννοείται απίστευτος ήχος. Όλοι πάνω κάτω ξέρουμε πως εξελίσσεται το σόου οπότε δεν θα μπω στη διαδικασία να περιγράψω κάτι παραπάνω.
Θα μείνω μονάχα σε κάποια πραγματάκια που θα ήθελαν να μοιραστώ μαζί σας. Για αρχή θα ήθελα να επισημάνω ότι πρόκειται για show και όχι για κλασσικό live. Αυτό έχει ως συνέπεια (ακόμα και εγώ που είμαι τρελή fan) να παρασύρεσαι από την όλη οπτική πανδαισία ή τέλος πάντων το οπτικό μέρος της παράστασης (πείτε το όπως θέλετε). Προσωπικά δεν θεωρώ κάτι τέτοιο ως μειονέκτημα διότι συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για παράσταση. Βρίσκω το “The Wall” ωραίο άλμπουμ με θαυμάσια μουσική, αλλά εδώ μιλάμε για μια υπερπαραγωγή όπου η μουσική “ντύνει” απλώς το οπτικό μέρος. Εννοείται ότι θα το ευχαριστιόμουν και ως απλό live, αλλά σε αυτήν την περίπτωση έχουμε το συνδυασμό της αγαπημένης μας μουσικής με κάτι που αγαπάμε εξίσου και δεν είναι τίποτα άλλο από τα γραφικά.
Εν συνεχεία θα μ’ άρεσε να δω και μέρη από τη ταινία αλλά αντ’ αυτού είδαμε ξαναγυρισμένες σκηνές ίδιου μεν concept διαφορετικής αίσθησης δε. Το χειρότερο όμως κατ’ εμέ ήταν ότι έγινε διάλειμμα! Δηλαδή όταν λέμε παράσταση το εννοούμε! Έγινε λοιπόν διάλειμμα στο τέλος του πρώτου δίσκου γεγονός που όπως προείπα με ξενέρωσε διότι επανήλθα στην πραγματικότητα και όλο το feeling που είχε τόσο ωραία διαμορφωθεί εξανεμίστηκε και επειδή κατά τη διάρκεια του διαλείμματος στον πλέον χτισμένο τοίχο είχε προβολή διαφόρων ταυτοτήτων πεσόντων που αν και είχαν σταλεί από fan ήταν too much… δεν ξέρω… το θεώρησα υπερβολή.
Τέλος δεν μπορώ να πω ότι η επικοινωνία του Waters με το κοινό ήταν και η αμεσότερη αλλά το δικαιολογώ εν μέρει διότι κάτι τέτοιο θα “χώλαινε” την εξέλιξη του show από θεατρικής απόψεως. Το performance πάντως ήταν απολαυστικό!
Η απάντηση στο ερώτημα εάν το ευχαριστήθηκα δεν χωράει πολλές κουβέντες… Eνοείται ότι το απόλαυσα! Ήταν ότι πιο “κοντινό” (με αρκετά εισαγωγικά) θα μπορούσα να δω με το “The Wall tour” του 1980 που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είχα ακόμα γεννηθεί.
Ερωτήματα του στυλ “τι έχουν πάθει όλοι κ θέλουν να πάνε σ’ αυτό το live;” έχουν μια αρκετά απλή απάντηση και δεν είναι άλλη από το ότι θέλουμε να γίνουμε μέρος αυτού του γεγονότος. Ένα ιστορικό project λαμβάνει χώρα, από ένα ιστορικό μέλος ενός ιστορικού συγκροτήματος.
Αν παρόλα αυτά δεν έχετε αποφασίσει ακόμα αν θα παρευρεθείτε ή όχι στα live της Αθήνας, σας προτρέπω να πάτε… νομίζω ότι θα περάσετε ωραία και το τοίχος είναι αρκετά μεγάλο ώστε να βλέπετε χωρίς δυσκολία τι παίζει πάνω στη σκηνή.
Άσχετο, αλλά σχετικό, η Βουδαπέστη καλοκαίρι είναι γαμάτη! Αν και έχει πολύ τουρίστα (ναι δεν είναι μόνο χειμωνιάτικος προορισμός) είναι κάτι παραπάνω από ευχάριστα, είναι φθηνή και οι αηδίες περί “σαν τον ήλιο της Ελλάδας τίποτα!” είναι μούφες… Συνεπώς σας προτρέπω να δείτε τι festival παίζονται εδώ γιατί οι Αγγλίες είναι πολύ ακριβές πλέον…
Κείμενο: Κωνσταντίνα Κατσίγιαννη
Photos: Φάνης Παπαχρηστόπουλος
572 
