Το πολύ κρύο βράδυ του Σαββάτου δεν ήταν ο μόνος λόγος που με έκανε να φτάσω τρέχοντας στην μουσική σκηνή “Κύτταρο”. Περίμενα εναγωνίως την μεγάλη στιγμή της εμφάνισης των παλιών μας φίλων. Μέχρι εκείνη την στιγμή όμως θα έπρεπε να περάσει μία ώρα τουλάχιστον.
Οι Burgundy Grapes, δικά μας παιδιά με μια καθόλα όμορφη εμφάνιση και ακουστική σε Folk / Indie / Psychedelic / Instrumental ήχους, έγιναν η μετάβαση για το μεγάλο ταξίδι που θα κάναμε. Τι να σκεφτώ που να μην είναι φτωχό, και τι γράψω που να μην είναι λίγο. Seattle – Αθήνα σε 19 νύχτες από Αμερικάνικο ξερό, ζεστό rock, γεμάτο από μυρωδιές των δυτικών ακτών, θύμησες από το παρελθόν, γεμάτες νοσταλγία. Μια σχέση σχεδόν 30 χρόνων, που το μόνο που άφησε πίσω είναι μουσικές διαδρομές γεμάτες ένταση και ρυθμό.
Το ραντεβού μας με την μουσική ιστορία ήταν στην ώρα του. Λίγο πριν τις 10.30 και στην πιο ίσως άσχημη κατάσταση της Ελληνικής πραγματικότητας, οι THE WALKABOUTS ήρθαν να μας δώσουν μια ανάσα ζωής, ένα σκούντημα να ξεσηκωθούμε, ένα νεύρο μέσα μας. Ένα δίωρο ήταν αρκετό για να μας χορτάσει; Μάλλον όχι. Ήταν αρκετό όμως για να μας πωρώσει, να μας δώσει δύναμη και ενέργεια, να μας ταράξει. Μισό μέτρο μόλις με χώριζε από τα πόδια του Chris Eckman, και μπορούσα να λάβω άμεσα τις εκπομπές των δονήσεων της φωνής του και της κιθάρας του. Μέσα από τις συνεχόμενες νότες περνούσαν σφαίρα οι σκέψεις από το μυαλό μου, μα τι παρέα είναι αυτή; Πόσα πολλά έχουν κάνει, παίξει, δει, μοιραστεί;
Οι ταξιδιώτες από την σκονισμένη γη, πρόσφεραν ένα πραγματικά αποθεωτικό πρόγραμμα, βασισμένο στο τελευταίο τους δημιούργημα “Travels in the Dustland”, αλλά πισωγυρίζοντας στις σελίδες και στις αναμνήσεις εκείνες που το Ελληνικό κοινό τους έχει λατρέψει τόσο πολύ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ήταν sold out όπως και πάνω από τις μισές τους συναυλίες στην τουρνέ αυτή. Ίσως το “Κύτταρο” να ήταν λίγο μικρός χώρος για το live αυτό, οφείλω όμως να ομολογήσω ότι παρότι λιγάκι γκρίνιαξα στην αρχή για το στρίμωγμα που έβλεπα να έρχεται, αν και sold out ήταν πολύ καλή η χωρητικότητα, έτσι το αποτέλεσμα ήταν μάλλον το αναμενόμενο, δηλαδή απλά, μια νύχτα να θυμάσαι.
Οι Chris Eckman, Carla Torgerson, Terri Moeller, Michael Wells, Glenn Slater και Paul Austin, μας έδειξαν τι σημαίνει να δίνεσαι σε κάτι που αγαπάς, το μπάσο να “παίζει” με τα drums και η Carla να φλερτάρει ασταμάτητα με τον Chris και με το κοινό τους, ένα αέναο μουσικό ταξίδι, μέσα στο χαμόγελο, την θετική ενέργεια και την ελπίδα, αφού δεν ήταν και λίγες οι φορές που μας συμμερίστηκαν και μας ευχήθηκαν καλή τύχη στην δύσκολή αυτή φάση που περνάμε σαν χώρα.
Στο πρώτο και full από κομμάτια μέρος που κάλυψαν όλες τις χρονικές τους περιόδους ακούσαμε τα : “Every River Will Burn”, “The Dustlands”, “Rebecca Wild” (όπου έδωσε και τα πρώτα σκιρτήματα στους ρυθμούς), “They Are Not Like Us”, “Follow Me An Angel”, “Lazarus Heart” (η νοσταλγία για το παρελθόν αρχίζει και μας στοιχειώνει), “Long Drive in a Slow Machine”, “The Light Will Stay On” (τι να πεις, σήμα κατατεθέν της λυρικότητας, που όμως δεν εμπόδισε στο παραμικρό στη απόδοση, ούτε το μικρό τεχνικό προβληματάκι μικροφωνισμού, αφού το εντόπισε αμέσως ο C.Eckman αστειευόμενος με τον κόσμο), “Soul Thief”, “Acetylene”, “My Diviner”, “Prayer For You” (αφιερωμένο από την μπάντα για τους Έλληνες, δίνοντας μας τις ευχές τους για το καλύτερο), “Jack Candy” (στα παλιά γνωστά λημέρια) και “The Stopping-Off Place”.
Ακολουθούν 2 encore από 2 τραγούδια αντίστοιχα, γεμάτα ένταση και νεύρο κάνοντας μας να πηγαίνοντας με τον ρυθμό μέχρι το τέλος. Οι THE WALKABOUTS, είμαι πεπεισμένη πια πως αισθάνονται πραγματικά υπέροχα κάθε φορά που βρίσκονται σε Ελληνική σκηνή. Το δείχνουν, το αισθάνονται. Encore 1: “Horizon Fade” και “Grand Theft Auto”– with “State Trooper” snippet by Bruce Springsteen (που στην κυριολεξία μας ισοπέδωσε με την ένταση του και τον ρυθμό του, απίστευτο κομμάτι!) Encore 2: “Death at Low Water” (Chris & Carla cover) και “Glad Nation’s Death Song” (για μένα έμελε να είναι ΤΟ χτύπημα αυτό. Punk-folk-southern rock,μέχρι τελικής πτώσης. Εδώ κάπου χαριτολογώντας ο C. Eckman λέει: “Αααα, οκ! Κανένα πρόβλημα δεν έχουμε απόψε, μπορούμε να μείνουμε κι άλλο στην σκηνή να παίξουμε, μετά από δω πάμε στο αεροδρόμιο για να φύγουμε και πετάμε αργά, οπότε μπορούμε να συνεχίσουμε!).
Η συνέπεια το ήθος και επαγγελματισμός πέρα από το ταλέντο, την έμπνευση και την εργατικότητα, στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων αξίζει να γίνει παράδειγμα και προπομπός όλων αυτών (καλλιτεχνών και καταστάσεων) που θα ακολουθήσουν. Ένα “Κύτταρο” κατάμεστο από κόσμο που έβλεπες στα πρόσωπα και στις αντιδράσεις ότι δεν έλειψε απολύτως τίποτα, χρώματα στοιχειωμένα από το παρελθόν κεντημένα στον καμβά των γκρίζων χρόνων που διανύουμε, σε απόλυτη αρμονία με τον κάτι πάρα πάνω από τέλειο ήχο που μας μοίρασαν. Τελικά πόσο τυχεροί πρέπει να αισθανόμαστε κάποιοι που μπορούμε και ζούμε γεγονότα σαν και αυτό έστω και σε αντίξοες συνθήκες; Ο χρόνος απλά θα μας δείξει, ότι στην μελλοντική απουσία μουσικών σαν τους THE WALKABOUTS, οι μουσικές σκηνές θα είναι απλά πιο φτωχές…
“…not afraid to be flyin’, not afraid to be lost and long after we’re gone, the light will stay on…”
Photos /live report: Ελένη Λιβεράκου
700 
