Το χωριό με τους 1800 κατοίκους και τις 4000 αγελάδες “Heavy Metal Town”; Πλάκα μας κάνουν; Δε νομίζω.
Για μια εβδομάδα περίπου κάθε Αύγουστο μαζεύονται εκεί 75000 metalheads (χώρια τον υπόλοιπο κόσμο: τεχνικούς, σεκιουριτάδες, τύπο κ.λ.π.) για το πιθανόν μεγαλύτερο metal open air φεστιβάλ.
Ξεκίνησε το 1990 σαν τοπικό φεστιβάλ και 23 χρόνια αργότερα στις σκηνές του έχουν βρεθεί αρκετά από τα μεγαλύτερα ονόματα του metal. Συνεχόμενα sold-
outs από το 2007, metalheads απ’ όλο τον κόσμο και παρόλα αυτά παραμένει σε γενικές γραμμές “ένα φεστιβάλ που γίνεται από μεταλλάδες για μεταλλάδες”, με μουσική, μπύρα και ακόμα περισσότερη μουσική.
Ο χώρος του φεστιβάλ περιλαμβάνει το χώρο για το camping, το Wackinger Village, όπου εκτός από μια μικρή σκηνή, γίνονται διάφορα events (fire shows, αναπαραστάσεις μαχών κ.α.) και υπάρχουν περίπτερα με αντικείμενα που παραπέμπουν κυρίως σε Vikings από drinking horns μέχρι κοσμήματα και διακοσμητικά, την υπαίθρια μπυραρία όπου παίζει επίσης μια σκηνή, το Bullhead City, με τις κλειστές σκηνές WET και Headbanger’s, το δρόμο με τα μαγαζιά, όπου βρίσκει κανείς διάφορα και τον κυρίως χώρο με τις τρεις βασικές σκηνές: Black metal stage, True metal stage και Party stage. Οι δύο ακριανές σκηνές, Black και Party παίζουν ταυτόχρονα, το οποίο μπορεί να προκαλεί κάποια προβλήματα στον ήχο της Party. Επειδή είναι λίγο μικρότερη, τα μπάσα είναι ανεβασμένα, πιθανόν για να καλύπτεται επαρκώς ότι παίζει στη Black.
Τυπικά, ξεκίνησε την 1η Αυγούστου, με ανοιχτές τις μικρές σκηνές μόνο και τις εμφανίσεις των νικητών των ανά τον κόσμο Wacken Metal Battles, καθώς και συγκροτημάτων που μάλλον γνωρίζουν μόνον οι Γερμανοί.
Πέμπτη 02/08
Οι πόρτες άνοιγαν στις 15.00, οπότε αφού πήραμε τα βραχιολάκια που επιτρέπουν την είσοδο στο χώρο του φεστιβάλ (Holy Wackenland), βόλτα στο Wackinger και στη μπυραρία. Ακούσαμε τους Volksmetal και τον Mambo Kurt, οι οποίοι είχαν την πλάκα τους (κυριολεκτικά), αλλά μέχρι εκεί.
Τρεις και κάτι, μπαίνουμε στο stage site. Πρώτοι βγαίνουν οι Skyline –μπάντα από το Wacken, που παίζει και να έχουν εμφανιστεί σε όλα τα WOA (μόνο). Παίζουν κυρίως διασκευές –αξιοπρεπέστατα- και συνοδεύουν τη –για τους Γερμανούς- metal Queen Doro στον ύμνο του WOA 2009 “We are the metalheads” προκαλώντας ένα σεβαστό πανικό. Ακολουθεί ο παντελώς αδιάφορος και ανούσιος Jim Breuer, που πραγματικά δεν καταλάβαμε για ποιο λόγο βρισκόταν εκεί.
Συνέχεια με Sepultura & les tambours du Bronx. Εμφάνιση απίστευτη. Ανήκω σε αυτούς που εγκατέλειψαν τους Sepultura μαζί με τον Max Cavalera. Πόσο μάλλον όταν έφυγε και ο Igor. Παρόλ’αυτά, με τη συνοδεία των τυμπάνων η όλη αίσθηση που έδιναν ήταν εντελώς διαφορετική από άλλες εμφανίσεις τους. Αρκετό crowdsurfing (έτσι για να ζορίσουμε τους σεκιουριτάδες) κι ένα circle pit από το πουθενά, έδειξαν ότι και ο κόσμος το ευχαριστήθηκε.
Μετά πάμε στην True για UDO. Συμπαθέστατος, ξεσήκωσε αρκετά αυτούς που τον παρακολουθούσαν (όσο μπορούσε δηλαδή, γιατί απ’ότι φάνηκε η ηλικία του κοινού μάλλον ήταν ανάλογη της δικής του) και προετοίμασε καλά το έδαφος για τους έτερους γερόλυκους Saxon.
Οι οποίοι απέδειξαν ότι “ο παλιός είναι αλλιώς”. Ένα συγκρότημα που νομίζω ότι όλοι κάποια στιγμή θα πρέπει να δουν, ακόμα κι αν δεν τους ακούνε συστηματικά. Βγαίνουν και παίζουν με τη μαγκιά τους, και αυτό είναι κάτι που πολλές από τις νεότερες μπάντες δεν μπορούν να κάνουν. Respect απλά. Κάπου εκεί έπεσε και η πρώτη βροχή, η οποία δυστυχώς δε μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε τις δύο επόμενες μέρες.
Σε αυτό το διάστημα βρεθήκαμε και δύο φορές στη WET stage για Chthonic και Unearth. Οι ΤαΪβανέζοι Chthonic δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα. Melodic death και συμφωνικό metal συνδυασμένο με παραδοσιακή ταϊβανέζικη μουσική; Ακούγεται ενδιαφέρον, αλλά κάτι το χάλαγε – ίσως τα φωνητικά, δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Ούτως ή άλλως όμως τα 15 λεπτά που τους είδα, δεν είναι αρκετά για αντικειμενική άποψη. Τον ίδιο περίπου χρόνο είδα και τους Unearth, οι οποίοι όμως μου άφησαν πιο θετικές εντυπώσεις. Οι τύποι βαράνε και αρκετά καλά μάλιστα.
Η πρώτη μέρα έκλεισε με τους Volbeat. Οι Δανοί με τη heavy metal-rock’n’roll-punk-rocabilly μουσική που παίζουν, έδειξαν πόσο καλά μπορεί κάποιος να συνδυάσει επιρροές από Mercyful Fate, Napalm Death, Johnny Cash και Elvis. Με guests από τον Mille των Kreator (το είδαμε κι αυτό, ο Mille στη σκηνή χωρίς κιθάρα), τον Barney (Napalm Death) και τον Hank Shermann (Mercyful Fate) να τους συνοδεύει στην κιθάρα, άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις.
Παρασκευή 03/08
Ξεκινήσαμε τη μέρα με Sacred Reich.
Παλιό καλό thrash-speed, αλλά με σχετικά λίγη ανταπόκριση από τον κόσμο, αφού οι περισσότεροι ακόμα κοιμόντουσαν ή προσπαθούσαν να συνέλθουν από το hangover της προηγουμένης.
Στο καπάκι Sanctuary. Μάλλον και ο Warrel προσπαθούσε να συνέλθει από hangover. Χρειάστηκε γύρω στα 20 λεπτά για να “στρώσει” τη φωνή του και φαινόταν λίγο στον κόσμο του. Η υπόλοιπη μπάντα ευτυχώς ήταν σε καλή μέρα, και όταν συνήλθε και ο Dane, παρόλο που δεν έφτασαν την απόδοση του Gagarin, έπαιξαν αρκετά καλά.
Συνέχεια με Kamelot. Καλοί, με τον καινούργιο τραγουδιστή να έχει δέσει με το υπόλοιπο σχήμα. Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ήχος τους χαρακτηριζόταν και από τη φωνή του Roy Khan, πιθανόν να τα έβρισκε λίγο σκούρα ο Karevik. Όμως τελικά μάλλον τα κατάφερε. Κατά τη διάρκεια του set τους έπεσε και η πρώτη μπόρα της ημέρας, που ήταν αρκετά δυνατή ώστε να αρχίσει να μετατρέπει το έδαφος σε λάσπη. Την πατήσαμε. Βέβαια μερικοί βρήκαν ευκαιρία να επιδοθούν στο wrestling στη λάσπη, αλλά περί ορέξεως…
Παρόλη τη βροχή, βρισκόμαστε στη Black stage για Overkill. Ο αιώνιος έφηβος Blitz όργωνε τη σκηνή, η παρέα του έδινε ρέστα και ο κόσμος… έκανε ό,τι μπορούσε –και λόγω της λάσπης που λέγαμε, δεν μπορούσε και πάρα πολλά. Πάντως είτε με 500 άτομα μπροστά τους είτε με κάμποσες χιλιάδες, δίνουν μαθήματα καλού live.
Ακολούθησε ο χαβαλές των Boss Hoss. Country, rock, western style, μια Cadillac (νομίζω) στο φόντο της σκηνής και, κλασικά, καουμπόικα καπέλα. Έχουν την πλάκα τους ομολογουμένως.
Μετά από την πλάκα σε πιο doom καταστάσεις. Opeth. Την ίδια ώρα, προς μεγάλη απογοήτευση του Akerfeldt, στην Party έπαιζαν οι Coroner, τους οποίους θα ήθελε να δει, αλλά ατύχησε. Ο καιρός πάντως ήταν με το μέρος τους, αρκετά μουντός στην αρχή ενώ αργότερα έπεσε και η δεύτερη μπόρα της ημέρας. Με αυτή τη μικρή καιρική βοήθεια, όχι μόνο δεν ξενερώσαμε (Opeth, έξω και μέρα όσο να’ναι δεν πάει), αντίθετα η έμφάνισή τους ήταν από τις καλύτερές τους που έχω δει.
True stage και Hammerfall, τους οποίους βρήκα και αρκετά αδιάφορους. Προσωπική γνώμη βέβαια, γιατί ο κόσμος που μαζεύτηκε να τους δει μάλλον είχε άλλη άποψη.
Επιστροφή στη Black stage για Dimmu Borgir με την Συμφωνική της Τσεχίας. Ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Το black metal σε απίστευτο συνδυασμό με την ορχήστρα, δημιουργούσε κάτι ξεχωριστό-ίσως όχι όσο επικό θα έπρεπε λόγω του ανοιχτού χώρου, αλλά αυτά είναι πταίσματα. Οι Νορβηγοί σε φόρμα και η ορχήστρα που είτε συνόδευε, είτε εκτελούσε τα ορχηστρικά κομμάτια του set, μάγεψαν.
Έπονται In Flames, οπότε ξεχνάμε ασυζητητί Gehenna και Aura Noir. Απορώ γιατί δε φέρνει κανείς και εδώ τους Σουηδούς. Αν και ο ήχος τους δε μου πολυάρεσε (βέβαια, κατώ από τα ηχεία, τι περίμενα), έδωσαν ρέστα. Το ένα αγαπημένο (μου) κομμάτι μετά το άλλο και ο κόσμος να κάνει πάλι ό,τι μπορούσε (η μόνιμη πλέον λάσπη).
Αν και πολύ θα θέλαμε μια δεύτερη δόση από In Flames, βολευτήκαμε με In Extremo. Μεσαιωνικό folk metal από τύπους άντε γεια. Πέρα από τα κλασικά κιθάρα-μπάσο-ντραμς, υπήρχαν στη σκηνή κάμποσοι ακόμα. Άρπα, γκάιντες και κάτι άγνωστα (σε΄μένα) πνευστά συνέβαλλαν στο να βγει κάτι ενδιαφέρον και βασικά ένα ακόμα ωραίο live.
Τελευταίο live της ημέρας οι D.A.D. Hard rock-glam metal δεκαετίας ’80. Πάντως, καλά κρατάνε. Σε σχέση με τις εμφανίσεις των Bon Jovi και των Guns’n’Roses, που σημειωτέον ήταν και μεγαλύτερες φίρμες τότε, οι Δανοί αποδείχτηκαν κλάσεις ανώτεροι. Highlight: το διάφανο μπάσο με τις ροζ (!!) χορδές.
Σάββατο 04/08
Μετά το σοκ του χώρου, αφού υπήρχαν σημεία που για να περάσεις υποχρεωτικά βούταγες στη λάσπη, βρεθήκαμε στην Party για Paradise Lost.
Δεδομένη η συμπάθεια για τους συγκεκριμένους, αλλά και αρκετά πρόσφατο το φιάσκο της Μαλακάσας. Εκεί απέδειξαν ότι με επαρκώς καλό ήχο και σε σωστές – για φεστιβάλ- συνθήκες, μπορούν να παίξουν καλά ακόμα και την ημέρα. Ο Holmes σε κέφια, να γκρινιάζει για τη φασαρία του Barney (έπαιζαν και οι Napalm Death στη Black) και η έκπληξη της ημέρας, ήταν ο Jeff Singer πίσω από τα ντραμς. Μικρή βοήθεια από τον καιρό η βροχή που ξεκίνησε στη μέση του set.
True stage με Axel Rudi Pell. Θα το προτιμούσα χωρίς φωνητικά. Ενώ η μουσική ήταν καλή, η φωνή του τραγουδιστή ήταν από ένα σημείο και μετά τρομερά εκνευριστική.
Οι Six Feet Under που ακολούθησαν δε μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Πολύ βαβούρα, και όταν η κούραση έχει αρχίσει να φαίνεται και τα νεύρα δεν αντέχουν και πολλά-πολλά, δεν είναι και το καλύτερο που μπορεί να τύχει σε κάποιον.
Έπεται ο απίστευτος Ινδιάνος και η παρέα του. Για μια ώρα οι Testament ισοπέδωναν τα πάντα. Το συγκρότημα που ακόμα και σε άσχημη μέρα, παίζει καλά ήρθε και είχε κέφια. Ο Chuck Billy να επιδίδεται (κλασικά) στο καλύτερο air-guitar που μπορεί να γίνει κι εμείς να έχουμε μείνει άφωνοι. Tip: στο φόντο της σκηνής, εκτός από το εξώφυλλο του νέου τους δίσκου υπήρχαν και δύο πανό που έγραφαν “Free Randy”.
Στο δίλημμα Cradle of Filth, Dark Funeral ή Moonspell με ορχήστρα, εννοείται κέρδισαν οι Moonspell. Μετά από 20 λεπτά περίπου στους Cradle, στα οποία έπαιξαν από αρκετά έως πολύ καλά –παρά τον ήλιο που ξαφνικά αποφάσισε να μας ζαλίσει- γραμμή για WET stage.
Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω στην εμφάνιση των Πορτογάλων είναι η μικρή διάρκειά της και η μικρή σκηνή όπου έπαιζαν. Ο Ribeira να δεσπόζει στη σκηνή, ο ντράμερ πίσω από διάφανο παραβάν και κομμάτια όπως τα “Opium”, “Scorpion Flower”, “Alma Mater” και “Fullmoon Madness” παιγμένα τελείως διαφορετικά. Μαγεία, μυσταγωγία, πολύ απλά υπέροχο. Τελείως “θέλω κι άλλο” κατάσταση.
Επιστρέφοντας στις κύριες σκηνές, πετυχαίνω το πρώτο τραγούδι των Amon Amarth. Όσοι κεραυνοί δεν έπεσαν όσο έβρεχε, τους έριξαν οι Σουηδοί. Ο Johan Hegg να αλωνίζει και να κυριαρχεί άνετα στη σκηνή, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πόσο χαρισματικός frontman είναι, και οι υπόλοιποι Vikings της παρέας του να είναι λες και από την εμφάνισή τους θα κρινόταν η είσοδός τους στη Valhalla.
Με καθυστέρηση 15 λεπτών, την οποία οι διοργανωτές ξεπέρασαν ώστε να μην υπάρξει καμία αργοπορία στο πρόγραμμα, βγήκαν οι Scorpions για την τελευταία τους open-air εμφάνιση στη Γερμανία. Απογοητευτικοί και μετά το μισάωρο βαρετοί. Δε νομίζω ότι ένα συγκρότημα με την ιστορία τους χρειάζεται φωτιές, πυροτεχνήματα και καλλίγραμμες παρουσίες στη σκηνή για ένα πετυχημένο live – αυτά τα κάνουν οι Atrocity (πχ). Επιπλέον, δεν ξέρω αν και πόσο καλός ντράμερ θεωρείται ο Kottak, μεγάλο ψώνιο όμως είναι σίγουρα. Η βροχή που μας είχε ξεχάσει για λίγο, μας ξαναθυμήθηκε και ευτυχώς ακολούθησαν οι Machine Head, που μας έφτιαξαν το κέφι.
Ο Flynn κυριολεκτικά στην τρελή χαρά (μέχρι και το ποτήρι του πέταγε σε κάποιον από τον κόσμο, με σκοπό αυτός να το πιάσει, συν του ότι έκανε ψιλοέκανε ρόμπα τύπο, που οι διπλανές του κοπέλες έκαναν καλύτερο headbanging από εκείνον), κατάφερε να ξεσηκώσει τον κόσμο. Ποια κούραση; Έπρεπε να φωνάξουν με την ένταση που εκείνος ήθελε. Μέχρι και circle pit τους έβαλε να κάνουν ο αθεόφοβος. Circle pit βέβαια, που λέει ο λόγος με τόση λάσπη. Τα μόνο κακό του, ήταν ότι μίλαγε πολύ. Αν όμως παίζει έτσι κάθε φορά, παραβλέπεται.
00.45 και ώρα για Ministry. Ο Jourgensen είχε ήδη ακυρώσει το Meet & Greet και με την πρόσφατη κατάρρευσή του στη Γαλλία δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Τελικά ο τύπος βγήκε και έπαιξε και καλά. Βέβαια, δεν μπορούσαμε να δούμε και πολλά πράγματα από τους καπνούς στη σκηνή, και οι γιγαντοοθόνες αντί για το συγκρότημα έδειχναν τα video clips των τραγουδιών που έπαιζαν. Ο τύπος πάντως είναι τελείως αλλού. Με το που τον βλέπεις, λες πως είναι οπωσδήποτε λιώμα. Αντέχει όμως ακόμα να δίνει αξιόλογα live.
Μετά το κλασικό πεντάλεπτο, κατά το οποίο οι διοργανωτές ευχαριστούν τον κόσμο που κουβαλήθηκε στη μέση του πουθενά (ναι, υπάρχουν και διοργανωτές που το κάνουν αυτό) η εμφάνιση-έκπληξη και τελευταίο live του φεστιβάλ.
Ο Tobias Sammet με τους Edguy κατάφεραν να ξεσηκώσουν όσους είχαν αντέξει να παραμείνουν μέχρι εκείνη την ώρα. Ένας ούτως ή άλλως καλός performer, σε φάση “τι πίνει και δε μας δίνει”. Απορίας άξιο το πώς κατάφερνε να έχει τέτοια κέφια, εκείνη την ώρα.
Με εξαίρεση τη βροχή και την υπερβολικά πολλή λάσπη, κάτι το οποίο δεν ξέρω αν είχε ξανασυμβεί Αύγουστο, οπότε και γι’αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά, το φεστιβάλ από τους Skyline μέχρι τους Edguy, κατάφερε να διατηρήσει τη φήμη του.
Τέλος, το δυσάρεστο γεγονός που σημάδεψε το φεστιβάλ, ήταν ο θάνατος ενός metalhead. Αποκοιμήθηκε πάνω σε μία ενεργή γεννήτρια σκεπασμένη με καμβά (την οποία προφανώς δεν είδε και δεν άκουσε), και η εισπνοή δηλητηριωδών αερίων του προκάλεσε ασφυξία. R.I.P.
Παρόλ’ αυτά με ονόματα όπως οι Amorphis, οι Anthrax, οι Arch Enemy, οι Deep Purple, η Doro, οι Nightwish, οι Rage και οι Sabaton στο line up του WOA 2013, όπως λέει και η WOA Team “See you next year, rain or shine”.
photos: Σοφία Μπαλή, Arjen Kleiss
552 
