Φτάνεις στο FUZZ κάπως καθυστερημένος, βλέπεις ουρά, κι όχι μικρή, στο ταμείο… Μα φυσικά, εμφανίζονται οι Calexico οι οποίοι, όπως σχεδόν κάθε ταξιδιάρικη μουσική, απολαμβάνουν ιδιαίτερης εκτίμησης από το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό. Άλλωστε ξέρεις, η συναυλία είναι από μέρες sold out.
Σε ζώνουν τα φίδια: θα προλάβεις τους Blind Pilot που ανοίγουν την συναυλία τους; Όχι πως γνωρίζεις πολλά για την μπάντα από το Portland/Oregon, αλλά έχεις την περιέργεια να δεις τα παιδιά που το 2008 έκαναν περιοδεία κατά μήκος ολόκληρης της αμερικανικής Δυτικής ακτής πάνω στα ποδήλατα τους. Αν έχασες μόνο την αρχή είσαι μάλλον από τους μη προνοητικούς τυχερούς της βραδιάς, αρκετοί ίσως δεν τους είδαν καθόλου.
Μπαίνεις λοιπόν, γουρλώνεις τα μάτια για το ασφυκτικά γεμάτο FUZZ και χωρίς να διανοηθείς να πάς για μπύρα μέσα στην κοσμοσυρροή, ψάχνεις ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα καλά σημεία για να παρακολουθήσεις την συναυλία. Το καλό είναι ότι βλέπεις τον κόσμο να έχει πάρει ήδη ρυθμό από μια μπάντα με όμορφες φωνές, φρέσκια και καλοδουλεμένη. Κάτι από Decemberists (για τους οποίους επίσης έχουν ανοίξει συναυλίες στο παρελθόν) έρχεται στο μυαλό κι ίσως κάτι από Beirut, αυτό κατά την γνώμη μου μόνο καλό μπορεί να είναι. Ο Jacob Valenzuela στην τρομπέτα, μόνιμος συνεργάτης των Calexico, και ο Jairo Zavala με steel guitar στην “πoδιά” του συνεισφέρουν, δείχνουν να τους εκτιμούν ιδιαίτερα, διασκεδάζουν και παράλληλα τους συνδέουν με το κυρίως μέρος της βραδιάς. Όταν οι Blind Pilot κατεβαίνουν από την σκηνή σκέφτεσαι δυό πράγματα. Πρέπει να τους ψάξεις περισσότερο και να μην χάσεις την αμέσως επόμενη ευκαιρία να τους δεις ξανά ζωντανά, ας ελπίσουμε σύντομα.
Στο μεγάλο κενό που μεσολαβεί σκέφτεσαι ότι ίσως λείπουν αμιγώς συναυλιακοί χώροι ικανοί να αντέξουν με άνεση από άποψη χωρητικότητας ονόματα όπως το σημερινό. Ένας γεμάτος χώρος ζεσταίνει ασφαλώς την ατμόσφαιρα αλλά ίσως από ένα μέτρο και πάνω δημιουργεί άβολο συναίσθημα ώστε το κοινό να μην απολαμβάνει στο 100% αυτό για το οποίο ήρθε και πλήρωσε.
Οι Calexico ξεκινούν το τελευταίο live της ευρωπαϊκής περιοδείας τους στις 10:05 εκτελώντας το “Epic” και ο Joey Burns ευδιάθετος και κινητικός επιχειρεί να πάρει εξ αρχής το κοινό μαζί του. Ωστόσο το πρώτο αυθόρμητο χειροκρότημα έρχεται μετά το δεύτερο τραγούδι (“Across the wire”) μαζί με μια πρώτη επιβεβαίωση ότι οι ακροατές είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με την παλιότερη δισκογραφία του συγκροτήματος. Ακολουθεί το “Splitter” από τη νέα τους κυκλοφορία (“Algiers”) σε μια ζωηρή εκτέλεση. Στο εξαιρετικό “Stray” ο Burns αφήνει την κλασσική του κιθάρα για μία λευκή eastwood airline, ο John Convertino χτίζει μία ατμοσφαιρική ρυθμική βάση, ενώ οι τρομπέτες των J.Valenzuela και Martin Wenk σε ταξιδεύουν στην Κούβα.
To επόμενο τραγούδι (“Dead Moon”) είναι μία σκοτεινή μπαλάντα που περιλαμβάνεται δυστυχώς μόνο στην deluxe έκδοση του πρόσφατου άλμπουμ. Εξαιρετική κατά την γνώμη μου σύνθεση. Το “Para” εκτελείται όμορφα και σε χαμηλή ένταση κάτι που δυστυχώς δεν αναδεικνύει τόσο το ίδιο το κομμάτι όσο μία από τις αδυναμίες της παρουσίας μεγάλου πλήθους στον χώρο. Ο θόρυβος από ομιλίες υπερβολικός για να ακουστούν τέτοιες εκτελέσεις. Κάτι προς στιγμήν ξενίζει και γίνεται αντιληπτό από την μπάντα καθώς ο Burns αμέσως μετά ρωτάει γιατί το κοινό είναι σχετικά απαθές – ασυνήθιστο για Αθήνα, συμπληρώνει.
Από εδώ και πέρα όμως το live σταδιακά απογειώνεται. Το “Minas de Cobre”, αφιερωμένο στην Túcson/Arizona απ’ όπου έρχονται, ένα ορχηστρικό κομμάτι που ακούγεται σαν soundtrack από spagghetti western δίνει το έναυσμα. Συνέχεια με το αγαπημένο στο ελληνικό κοινό “Inspiracion” τραγουδισμένο καταπληκτικά από τον J.Valenzuela και πλέον ο κόσμος είναι απόλυτα μέσα στην ατμόσφαιρα του live. Όχι μέσα στις καλύτερες προτιμήσεις μου το “Maybe on Monday” αλλά με ένα μικρό σόλο που φέρνει τον J.Zavala και την κόκκινη telecaster του για λίγο στο προσκήνιο. Ιδιαίτερη μνεία στον cojon-άτο, cool, χαβαλέ και ταυτόχρονα εξαιρετικό Ισπανό κιθαρίστα και τραγουδιστή. Ο ίδιος συμπληρώνει τα φωνητικά που στον δίσκο έχει τραγουδήσει η Αmparo Sanchez για το “Roka (Danza de la Muerte)” την στιγμή που ο Sergio Mendoza ζωγραφίζει μελωδικά στo πιάνο του και η μπάντα καταχειροκροτείται.
Στην συνέχεια για μία ακόμη φορά ένα χαμηλόφωνο κομμάτι (“Fortune Teller”) κρύβεται ατυχώς κάτω από τον θόρυβο του πλήθους. Το “Victor Jara’s Hands” όμως ενθουσιάζει το κοινό. Αρκετά καλό το “Sinner in the Sea” στο οποίο όμως δεν αποδίδεται ηχητικά άψογα το σκοτεινό του ιντερλούδιο. Έπεται μία ζωηρή διασκευή (“Corona”-Minutemen) με την οποία οι Calexico αποδεικνύουν πως ξέρουν καλά να φέρνουν στα μέτρα τους οποιοδήποτε κομμάτι με το οποίο καταπιάνονται. Εκπληκτική κιθάρα και πάλι από τον J.Zavala. Με τον Γερμανό Martin Wenk στο ακορντεόν, τον Valenzuela στο βιμπράφωνο και τον Concertino να παραδίδει μαθήματα ουσίας και ατμόσφαιρας στα ντραμς το επόμενο ορχηστρικό κομμάτι. Σε μια εκτέλεση γεμάτη ζωντάνια η μπάντα παίζει μία από τις διασκευές που έχουν συνδέσει με το όνομα τους (“Alone again or” – Love) υποχρεώνοντας το κοινό να την αποθεώσει. Ο Burns φωνάζει “καληνύχτα” και το συγκρότημα κλείνει με το καταπληκτικό “Puerto” περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο αφότου βγήκαν στην σκηνή μέσα σε ζωηρά χειροκροτήματα.
Λίγο μετά επιστρέφουν παρέα με τα μέλη των Blind Pilot. Με τον Wenk στη φυσαρμόνικα και το Zavala στην lap-guitar τραγουδούν υπέροχα μία ακόμα διασκευή (“Look at Miss Ohio” – Gillian Welch). Αμέσως μετά στήνουν ένα κεφάτο party για τα γενέθλια του μπασίστα Ryan Alfred και η σκηνή γεμίζει μπαλόνια. Μαζί τους και με τους Blind Pilot τραγουδάμε το “For your Love” των Yardbirds ενώ ο Burns αποκρούει με την κιθάρα του τα πολύχρωμα μπαλόνια παίζοντας με εκείνους που βρίσκονται στο κάγκελο. Άλλη μια κομματάρα τους ακολουθεί (“Güero Canelo”) με έντονη συμμετοχή του κοινού. Όταν ο Burns καλεί τον Zavala για σόλο λέγοντας “fuego, candela!” εκείνος προτιμά να παίξει με τον κόσμο ζητώντας του να απαντάει τραγουδώντας στην μία και μοναδική νότα που παίζει ρυθμικά, όπως και γίνεται.
Οι Calexico ξανακατεβαίνουν από την σκηνή για να επιστρέψουν για ένα δεύτερο encore όπως στις περισσότερες από τις συναυλίες της περιοδείας. Ο Burns αναφέρεται κι ευχαριστεί συντελεστές της περιοδείας και οι Calexico κλείνουν το live όπως και το πρόσφατο LP τους με το “The Vanishing Mind”. Θα επιστρέψουν ξανά με τους Blind Pilot, δυστυχώς όχι για ένα τρίτο encore αλλά για να αποχαιρετήσουν αγκαλιασμένοι.
Σε τελική ανάλυση το live κρίνεται αντάξιο της μπάντας και των προσδοκιών μας. Το γεγονός ότι οι μουσικοί δείχνουν να διασκεδάζουν πρώτα από όλα οι ίδιοι αλλά και το ότι ισορροπημένο setlist που στηρίζει τον νέο τους δίσκο ενώ ταυτόχρονα σέβεται ξεκάθαρα την επιθυμία μας να ακουστούν παλιότερες επιτυχίες συμπληρώνουν την συνταγή. ¡Calexico, hasta la vista!
Calexico setlist:
Epic
Across the wire
Splitter
Stray
Dead Moon
Para
Minas de Cobre
Inspiracion
Maybe on Monday
Roka (Danza de la Muerte)
Fortune Teller
Victor Jara’s Hands
Sinner in the Sea
Corona (Minutemen cover)
Dub Latina
Alone again or (The Love cover)
Puerto
Look at Miss Ohio feat. Blind Pilot (Gillian Welch cover)
For your Love feat Blind Pilot (Yardbirds cover)
Güero Canelo
The Vanishing Mind
Photos: Αναστασία Βερτεούρη
651 
