Αφού δύο μέρες ο ουρανός έπλενε τη βρώμα του κόσμου μας, με μυθικές ποσότητες νερού, που είχε να δει η πόλη των Αθηνών από τη δεκαετία του 60, και φέρνοντας και ως αποτέλεσμα την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, ήρθε η καλοκαιρία του Σαββατοκύριακου. Αρκετά ανεβασμένη η θερμοκρασία, έκανε την κάθοδο στα Εξάρχεια και το ΑΝ πολύ πιο εύκολη απόφαση.
Και το δέλεαρ ήταν μεγάλο. Εκτός από τους θρυλικούς Blackmail (τώρα με το όνομα BLML) του γνωστού Γιώργου Καρανικόλα, ένα από τα σημαντικά μέλη των The Last Drive, είχε και δύο ακόμα γκρουπάκια που προσωπικά ήταν άγνωστες λέξεις για μένα.
Φτάνοντας στο ΑΝ, δεν συνάντησα πολύ κόσμο να περιμένει απέξω και προς στιγμήν, απόρησα πως και δεν είχαν ήδη μαζευτεί για να παρακολουθήσουν κάτι, που εγγυάται μουσική ποιότητα.
10 έδειξε το ψηφιακό ρολόι μου όταν οι Rita Mosss, ανέβηκαν στην σκηνή.
Ένας στα τύμπανα και ένας στο μπάσο και μια κιθάρα σε ένα stand στο κέντρο της σκηνής, η οποία θεώρησα ότι μάλλον περίμενε εκεί το επόμενο συγκρότημα.
Περασμένο από αρκετά εφέ το μπάσο έχοντας και το ρόλο της κιθάρας ταυτόχρονα, συνοδευόμενο από δυνατά drums έγδερνε τα αυτιά μας με το σκληρό Noise-punk τους.
Ακούγοντας τη μουσική τους, θυμήθηκα τα πρώτα βήματα των παρανοϊκών Butthole Surfers, αλλά με πιο Punk φωνητικά και έναν frontman να χτυπιέται ανελέητα, όταν ήταν μακριά από το μικρόφωνο. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας τύπος, ανέβηκε στη σκηνή και κάθισε αριστερά στο κάγκελο. “Σαν το σπίτι σου, σκέφτηκα” και λίγο μετά προς το τέλος του performance των Rita Mosss, σηκώθηκε και άρπαξε την κιθάρα ταλαιπωρώντας την, όπως και ο συνεργάτης του το μπάσο.
Γούσταρα κάργα αυτό που άκουσα και παρέα με αρκετούς ακόμα κοιτούσαμε καθηλωμένη την οργή που ξεπηδούσε από τα γουρλωμένα μάτια του μπασίστα-τραγουδιστή. Μοίρασαν τη δουλειά τους σε CD-R και τόνισαν Rita Mosss, με τρια s.
Μπορείτε να ακούσετε την μουσική τους στο Bandcamp (http://ritamosss.bandcamp.com/) και να γευτείτε την παράνοιά τους.
10:45 θέση στη σκηνή πήραν οι Nasty Beach. Τρία κορίτσια που παίζουν όμορφο garage punk, με τη Χρυσάνθη και τη Μαρία να ξεκινούν με αντίστροφους ρόλους και να αλλάζουν τα τύμπανα με την κιθάρα, μετά τα πρώτα δύο τραγούδια.
Θυμίζοντας έντονα Hole, αρκετές φορές και έχοντας το πνεύμα των Runaways, άνετες πάνω στη σκηνή, ακόμα και όταν αντιμετώπισαν τεχνικές κακοτοπιές ή άλλες ατυχίες, όπως όταν η ζώνη της Μαρίας ξεκούμπωσε και εκείνη συνέχισε να τραγουδάει προσπαθώντας να βάλει τα πράγματα στη θέση της.
Respect απεριόριστο τα tattoo των κοριτσιών, που ταιριάζουν απόλυτα με το μουσικό τους ύφος.
Απλή, κατανοητή και in the face μουσική, που δεν κάνει κανέναν να βιάζεται να τελειώσει το Live τους, με κυρίως γρήγορες ταχύτητες στα riffs τους.
Αν θέλετε να ακούσετε πιο στενά το υλικό τους επισκεφτείτε το Bandcamp και κατεβάστε ελεύθερα (http://nastybeach.bandcamp.com/).
Ώσπου, να ετοιμαστεί η σκηνή και να γίνει και ο απαραίτητος ηχητικός έλεγχος για το πολύπλοκο setup των BLML, η ώρα πήγε 11:30, όταν και βγήκε στην σκηνή η μπάντα μέσα από δυνατά χειροκροτήματα του κοινού, που είχε διπλασιαστεί όσο έπαιζαν οι εναρκτήριες μπάντες.
Εκτός από τους 4, που αποτελούν τον κορμό των BLML, με ηγέτη τον Γ. Καρανικόλα στην κιθάρα και τη φωνή, υπήρχε ένας τρελιάρης percussionist και μία γοητευτική κυρία με cello.
Αναμενόμενο ήταν λοιπόν, η ατμόσφαιρα να είναι βαθιά ψυχεδελική και η αρχή έγινε με το “Blackmail Chain” από το δίσκο “Life After Death”. To setlist κινήθηκε με γνώμονα την πρόσφατη κυκλοφορία τους, “The Gift” πλαισιωμένα από παλαιότερες κυκλοφορίες και κάποιες διασκευές.
Ακούσαμε τα “Blakcroom” και “Reflecting Skin” από το “Overexposed” του 1996 και μας ταξίδεψαν σε άλλο γαλαξία με την εκπληκτική διασκευή του “Days of Pearly” (Marc Almond). Συνέχισαν με δύο κομμάτια από το νέο album (“Death Ray”, “Gift”), και σήκωσαν και πάλι το ΑΝ στον αέρα, με την δική τους εκδοχή του “Lucifer Sam” των Pink Floyd.
Η ενορχήστρωση ήταν καταπληκτική, με το μπάσο να αγκαλιάζει τους υπόλοιπους σα σκιά, με τα πλήκτρα να αλλάζουν συνέχεια πορεία στο ταξίδι ανάμεσα στις διαφορετικές διαστάσεις, με κουδούνες και ντέφια και λογιών άλλα παιχνίδια των τυμπανιστών και γλυκές επιθέσεις του cello.
Ακούσαμε θαρρώ live όλο το “The Gift”, το οποίο δεν άντεξα και απέκτησα σε βινύλιο, καφέ απόχρωσης (αχ, η μυρωδιά του καινούργιου δίσκου), και απολαύσαμε επίσης τα “Showdown” και “Mouth” από το ιστορικό “Life after death” (1993).
Οι μουσικοί έκαναν ένα μικρό διάλειμμα πριν ανέβουν πάλι στη σκηνή για να συμπληρώσουν το δίωρο set τους.
Χαμογελαστοί μέχρι τα αυτιά, όλοι όσοι ήμασταν εκεί, παρακολουθήσαμε ένα τέλειο live, που θα θυμόμαστε για χρόνια, με την υπογραφή ενός ανθρώπου, από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού rock ‘n’ roll!
Εύγε! Πάω τώρα να ακουμπήσω τη βελόνα στα αυλάκια του νέου μου αποκτήματος.
ΥΓ Ευχαριστώ και δημοσίως την Εύα και τον Τάκη για τη φιλοξενία!
Photos: Δημήτρης Μαρσέλος
700 
