Mέσω της έξυπνης προσέγγισης του free music for free (?) people, εισήλθαμε στο κατάμεστο 7 Sins με free entrance.
Πρώτα είδαμε τους Typhon…
Mε την κλασσική σύνθεση από δύο κιθάρες, drums,φωνητικά και μπάσο, και την λιγότερο αναμενόμενη ένταξη των πλήκτρων, ακούσαμε δικά τους κομμάτια, κάποια από αυτά ακόμη σε work in progress που χαρακτηριστήκαν από μια dark, δυναμική δε εσωτερικότητα, με brutal φωνητικά, αλλά όχι μόνο.H διασκευή του “Annubis” των Septic Flesh, μας έπεισε ότι η μπάντα ακούει, εμπνέεται, μετασχηματίζει, αλλά σέβεται.
Μετά εμφανίστηκαν οι ΑrkOvLies…
Mε δύο κιθάρες, drums, φωνητικά, μπάσο και keyboards, και (εμ)μένοντας στο dark mood, πρότειναν ένα πιο μελωδικό ήχο, που χαρακτηρίστηκε από τα long-lasting solo parts, παρουσιάζοντας το φωνητικό κομμάτι ασθενικό, που ευτυχώς όμως έμοιαζε περισσότερο με επιλογή παρά με αμέλεια. Η μουσική τους ήταν κυρίως μια instrume(n)tal προσέγγιση της metal.
Whatever End για τη συνέχεια…
Κιθάρα, drums, μπάσο και εξαιρετικά φωνητικά με λυρικό approach, virtuoso solos στα keyboards, απέδειξαν και υπέδειξαν μια μελετημένη προσέγγιση στη μουσική τους. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να δώσουν περισσότερο βάρος στο να διαφοροποιήσουν τις συνθέσεις τους, καθώς σε μερικές στιγμές είχα την εντύπωση πως άκουγα το ίδιο κομμάτι.
Και είχε έρθει η ώρα για τους stars της βραδιάς: Decembria.
Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, αυτά τα γκαζαρισμένα νιάτα, είναι ήδη stars. Με ισχυρό fun club που έδωσε ηχηρά το παρόν στο 7 Sins, μας παρουσίασαν το EP τους “Τhe Lonely Hell”, γεμίζοντας τη σκηνή με ερμηνευτικό πάθος και solos με αυτοπεποίθηση, παρασύροντας το κοινό τους.
Ο ήχος τους δεν είναι αμιγώς prog μεταλλικός, συνδυάζει έξυπνα και rock alternative στοιχεία, και κάτι τέτοιο μόνο προς όφελός τους μπορεί να λειτουργήσει, αφού απευθύνονται σε ένα πολύ νεανικό κοινό. Μου άρεσε η αισιόδοξη προσέγγιση σε σκοτεινή θεματολογία, καθώς η εκρηκτική τους παρουσία γεμάτη ενέργεια, μόνο θετικότητα μπορεί να διαμοιράσει.
Συμβουλή μου είναι να δουλευτούν περισσότερο τα φωνητικά, κυρίως σε ότι αφορά στην επιλογή της ερμηνευτικής αισθητικής. Κατά τη γνώμη μου έχουν πολύ μέλλον, και να εξομολογηθώ πως λατρεύω το “Anthem fοr the Defeated”, είναι ο εθνικός μου ύμνος των τελευταίων ημερών..!
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
650 
