Παρασκευή και με τον καιρό να ψυχραίνει ελάχιστα, αλλά αισθητά, το κλίμα ήταν αρκετά καλό για ένα live των Skull & Dawn, οπότε φτάνουμε στου Ψυρρή, δίπλα σε μια εκκλησία με σκοπό την επίκληση του Ασμοδαίου.
Βέβαια, η ώρα έναρξης ήταν πλασματική όσο δε φαντάζεστε και για αυτό δεν φταίνε οι μουσικοί, σας διαβεβαιώ. Αφού ήπιαμε μία δύο μπύρες και φάγαμε ένα πιτόγυρο, μπήκαμε στο Second Skin, να περιμένουμε ακόμα λίγο.
Ευτυχώς, το γεγονός το ότι υπήρχαν αρκετοί φίλοι στο χώρο, έκανε την προσμονή λίγο πιο υποφερτή και ήταν σχεδόν δώδεκα, όταν η καλλίφωνη Θωμαΐς και ο συνοδοιπόρος της Σταύρος ανέβηκαν στην υπερυψωμένη σκηνή.
Παίξανε αρκετές όμορφες διασκευές, ξεκινώντας με το “Working Class Hero” του John Lennon και το “Diamonds and Rust” της Joan Baez, εκτελώντας περίφημα και το “In a manner of speaking” των Tuxedo Moon και ζέσταναν ιδανικά το χώρο, που επιπροσθέτως ήταν έτοιμος για ένα Fetish Party την επομένη.
Πριν καλά καλά, οι δύο μουσικοί ξεκουμπώσουν ακούστηκε από τα ηχεία μία λούπα από το νέο album των Ghost, δημιουργημένη ειδικά για εισαγωγή της συναυλίας.
“Together as one, for Lucifer’s Son” και τα μέλη των Skull & Dawn αρχίζουν να εμφανίζονται, μα όχι μόνοι τους. Μαζί τους και ο Τάκης (Omega Monolith) και χορωδία τριών νεανίδων που θα δώσουν στη συνέχεια μια Gospel χροιά, τραγουδώντας “I saw Satan fall like lightning” και ξεκινάνε να παίζουν ένα νέο τους κομμάτι, ονόματι “Echo”, που θα περιέχεται στον πολυαναμενόμενο full length δίσκο τους, που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή, όταν θα έχει τετραγωνιστεί ο κύκλος (αστειεύομαι βεβαίως).
Ρωτώντας ένα φίλο πως κουρδίζει το μπάντζο, μάλλον η εσωτερική μου δύναμη το έκανε να φρικάρει και εκείνο σταμάτησε να υπακούει τον αφέντη του, ο οποίος αναγκάστηκε προς το παρόν να πάρει τη μαύρη του ακουστική κιθάρα. Δεν φταίω εγώ, αν ξεκινάς το Live με επίκληση στον Οξαποδώ!
“The Devil and The Farmer’s Wife” με την απαραίτητη ιστορία από το στόμα του Μάνου, που όποτε ανοίγει, κάποιος ήρωας τραγουδιού πεθαίνει και το υπέροχο “Desert”, το οποίο θεωρώ σήμα κατατεθέν των Skull & Dawn (Ντον προφέρεται, αν ξανακούσω Ντάουν, θα κόψω τα αυτιά μου και θα τα ταΐσω στις πάπιες του Εθνικού κήπου).
Όμορφες διασκευές στα “Long Black Veil” και “O Mary don’t you weep” και το δικό τους “Kitchen Knife”, που με κάνει να αναρωτιέμαι πόσος κόσμος συνολικά θα πεθαίνει στους στίχους τους όταν βγει το album. Δε θα είναι δίσκος αυτός, θα είναι σφαγή!
Με χαρά ακούμε μία ιδανική εκτέλεση του “Man of Constant Sorrow”, από το soundtrack του “O Brother, Where Art Thou” (αν δεν το έχεις δει, δες το) και τα κορίτσια να συνεχίζουν να κρατάνε το gospel ζωντανό στο χώρο.
Ο ογκόλιθος Αλέξανδρος (Omega Monolith) να σφυροκοπά ακατάπαυστα καθόλη τη διάρκεια του σετ, δημιουργώντας σεισμικές δονήσεις που σίγουρα θα ενοχλούσαν τους γύρω γύρω ταβερνιάρηδες. Ο Χρήστος με την κιθάρα του να χορεύει σα φίδι και ο Στάμος με το μπάσο, σε μια σκοτεινή γωνία να περιμένει το τέλος του κόσμου που θα έρθει τελικά όταν ο Τάκης ανεβαίνει ξανά στη σκηνή μαζί, με τα δίδυμα παλικάρια να κτυπούν τα τύμπανα του πολέμου σε μια όμορφη διασκευή του “In League with Satan” των Venom.
Περάσαμε όμορφα ξανά με ένα συγκρότημα που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το Live performance του και απολαμβάνεις κάθε φορά να τους βλέπεις. Βέβαια, η αργοπορία της έναρξης με έκανε να βάλω φτερά στα πόδια (για να μην πω που μπήκε το νέφτι), για να προλάβω το τελευταίο Μετρό. Χαλάλι σας!
ΥΓ Ευχαριστώ το Μάνο για το δώρο του!
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
641 
