Το ρολόι δείχνει δέκα ακριβώς όταν, στο σχεδόν γεμάτο Gagarin, ο Peter Hook εμφανίζεται στην σκηνή.
Με το μπάσο στα χέρια του αρχίζει να τραγουδά πλαισιωμένος από τέσσερεις ακόμα μουσικούς. Τον Paul Kehoe –που για την συνέχεια της βραδιάς σε πολλές στιγμές θα με κάνει με το παίξιμο του ξεχάσω την υπόλοιπη μπάντα- στα drums, τον David Potts στην κιθάρα –εξαιρετικός επίσης, ειδικά στις στιγμές που ξεφεύγει, έστω λίγο, από τον στενό ρόλο που δυστυχώς του έχει ανατεθεί- τον Andy Pool μπροστά από keyboards, laptop και μικρόφωνα, και τον Jack Bates με –το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, κι ο Jack είναι γιος του Peter- ένα δεύτερο μπάσο ανά χείρας.
The Witch Doctors of Zimbabwe ονομάζεται η μπάντα με την οποία ο Peter Hook θα εκτελέσει, στα επόμενα 35 περίπου λεπτά, τα τραγούδια ενός μεγάλου κεφαλαίου της καριέρας του που ωστόσο δεν έμελλε ποτέ να ξεπεράσει την απήχηση του προηγουμένου, εκείνου των Joy Division.
Ο ήχος είναι πολύ καλός, οι εκτελέσεις επαγγελματικές, αρτιότατες και ζωηρές. Ο αντίκτυπος όμως στο κοινό δεν είναι ανάλογος. Με εξαίρεση ίσως κάποιους λίγους φανατικούς των New Order, οι περισσότεροι από εμάς στεκόμαστε αμήχανοι με το ανυπόμονο ύφος εκείνου που ναι μεν του αρέσει το φρυγανισμένο ψωμάκι και το πατέ ελιάς αλλά έχει από την πείνα αρχίσει να υποπτεύεται ότι η bolognese που παρήγγειλε έρχεται πράγματι από την Μπολόνια.
Κάπως έτσι, διεκπεραιωτικά ίσως, τόσο από πλευράς μουσικών όσο και κοινού θα κυλίσει το πρώτο μέρος της βραδιάς μέχρι το σημείο όπου το “supporting act” θα εγκαταλείψει την σκηνή, στην πλάτη της οποίας θα υψωθεί ένα πανό που απεικονίζει το εμβληματικό εξώφυλλο του “Closer”.
The Witch Doctors of Zimbabwe setlist
Dreams Never End
Age of Consent
Senses
ICB
Your Silent Face
Ultraviolence
Temptation
Το ρολόι δείχνει έντεκα παρά τέταρτο όταν, στο σχεδόν γεμάτο Gagarin, ο Peter Hook εμφανίζεται στην σκηνή. Με το μπάσο στα χέρια του αρχίζει να τραγουδά πλαισιωμένος από τέσσερεις ακόμα μουσικούς. Τον Paul Kehoe –που για την συνέχεια της βραδιάς σε πολλές στιγμές θα με κάνει με το παίξιμο του ξεχάσω την υπόλοιπη μπάντα- στα drums, τον David Potts στην κιθάρα –εξαιρετικός επίσης, ειδικά στις στιγμές που ξεφεύγει, έστω λίγο, από τον στενό ρόλο που δυστυχώς του έχει ανατεθεί- τον Andy Pool μπροστά από keyboards, laptop και μικρόφωνα, και τον Jack Bates με –το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, κι ο Jack είναι γιος του Peter- ένα δεύτερο μπάσο ανά χείρας.
Κι αν προσέξατε λίγο παραπάνω, μάλλον αυτές ακριβώς τις λέξεις, με αυτήν ακριβώς την σειρά, τις έχετε προσφάτως ξαναδιαβάσει. Όχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος… Ας μου επιτραπούν οι οφειλόμενες εξηγήσεις. Οι Peter Hook and the Light είναι ακριβώς η ίδια μπάντα με την οποία ο Βρετανός μουσικός σαπορτάρει τον εαυτό του, ίσως τρολάροντας παράλληλα διακριτικά, άλλωστε δεν πρόκειται για κάτι κρυφό, είναι κάτι που από μέρες έχει ανακοινωθεί από τον ίδιο και τους διοργανωτές.
Κι όμως, αν και η μπάντα παραμένει η ίδια, με την πάροδο του χρόνου αρχίζουμε να παρακολουθούμε μία κατά πολύ διαφορετική συναυλία. Το κοινό αδημονεί για τα τραγούδια των λατρεμένων στην χώρα μας Joy Division. Η μπάντα δεν αργεί να ζεσταθεί και παράλληλα να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Απόλυτα συγκρατημένοι και επαγγελματίες ωστόσο δεν φροντίζουν να βάλουν αμέσως φωτιά στο Gagarin.
Ελεγχόμενα και έξυπνα, μέσα από σταδιακή αύξηση των εντάσεων και την σωστή επιλογή σειράς των τραγουδιών, δίνουν την αίσθηση ότι σκοπίμως σιγοψήνουν τους θεατές. Προσωπική αίσθηση είναι ότι από το Isolation και ύστερα, έχοντας καταφέρει να “φτιάξουν” το ακροατήριο, αφήνονται σιγά-σιγά κι οι ίδιοι όλο και πιο ελεύθεροι δίνοντας όλο και περισσότερα στοιχεία του ταλέντου τους.
Με εκτεταμένο set-list που κάλυψε φυσικά όλο το κεντρικό θέμα, το “Closer”, συμπεριέλαβε μεγάλο -το σημαντικότερο- μέρος του “Unknown Pleasures” και δεν παρέλειψε το “Ceremony” οδήγησαν μεθοδικά το κοινό σε ένα παραλήρημα στο encore με μεγάλη στιγμή το solo του Potts στο Transmission και αποκορύφωμα την συμμετοχή σχεδόν όλων των παρευρισκομένων στο “Love Will Tear Us Apart”, αν η μπάντα περίμενε κι άλλο, το πλήθος θα συνέχιζε ως τώρα να τραγουδά το refrain του.
Αν υπήρξαν γκρίνιες; Ναι, η φωνή του Peter Hook δεν είναι ίδια με του Ian Curtis, υπολείπεται τόσο σε ηχόχρωμα όσο και σε φλόγα. Ναι, τα τραγούδια δεν φαντάζουν τόσο σκοτεινά και στοιχειωμένα χωρίς την ερμηνεία εκείνου. Οι Peter Hook & the Light δεν φαίνονται να μην το γνωρίζουν και ίσως για αυτό δεν αποπειρώνται να ρίξουν επιπλέον σκιές στις βαριές μελωδίες των Joy Division. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως σαν να νιώθουν ακόμα το κενό, σαν να φοβούνται, δεν ρίχνουν καν τον φωτισμό χαμηλά, εκτός ίσως από την στιγμή που εκτελούν το Ceremony. Δίνουν μία καλή παράσταση αλλά δεν βουτάνε στο σκοτάδι.
Όπως και να έχει, 33 χρόνια μετά, μεταφέρουν τον μύθο, αποτελώντας ό,τι πιο κοντινό πιθανόν υπάρχει ακόμα από αυτόν, προσφέροντας μία αυθεντική μαρτυρία του μακρινού πια παρελθόντος.
Peter Hook & The Light setlist
Incubation
Dead Souls
Auto-Suggestion
From Safety to Where…?
Atrocity Exhibition
Isolation
Passover
Colony
A Means to an End
Heart and Soul
Twenty Four Hours
The Eternal
Decades
No Love Lost
Leaders of Men
Digital
Disorder
New Dawn Fades
She’s Lost Control
Shadow play
Ceremony
Transmission
Love Will Tear Us Apart
Photos: Βασιλική Παναγοπούλου
536 
