Την περασμένη Παρασκευή βρέθηκα στο live αυτό (sold out ως γνωστόν) στο Tin Pan Alley.
Πρώτοι στη σκηνή, η Melentini (φωνή/πιάνο) μαζί με ακόμη δύο μέλη των Running Blue Orchestra: τους Σπύρο Βρυώνη (τσέλο) και Λάμπρο Λαπινα (φαγκότο). Αρκετά αξιόλογοι μουσικά και πεπειραμένοι όλοι τους, έκαναν πολύ καλή performance. Ήταν αρκετά ατμοσφαιρικοί (και σκοτεινοί ανά σημεία), έδεναν πολύ μεταξύ τους και γενικά φάνηκε αμέσως ότι ξέρουν τι κάνουν εκεί πάνω.
Συγκεκριμένα η Μελεντίνη, μου θύμισε κάτι μεταξύ Cocorosie και Regina Spector (ακούγεται πολύ καλό, έτσι δεν είναι;), ενώ τσέλο, πιάνο και φαγκότο πλαισίωναν αυτήν την “αρρωστιάρικη” χροιά μ’ ένα backing ορχηστρικό τρόπο. Το πιάνο της μελωδικό και υποτονικό με τα φαγκότο και τσέλο να “μπασάρουν” γλυκά από πίσω.
Αξίζει να ειπωθεί ότι στο live έπαιξαν κυρίως κομμάτια από το “Explosions Around, The Desert Inside” το οποίο είναι ποιητικό, μακριά από το ηλεκτρονικό ύφος της Μελεντίνης και των Sequency Theory Project. Απ` αυτά ξεχώρισα το Sweetheart, παραπονιάρικο, σε trip hop ζόρι και το Cynical Circus. Ένα ωραίο, πράγματι, warm up για τον Elliott …
Melentini setlist
Sweetheart
Cynical Circus
Abyss
Miles of Love
Saddest Beauty
Gone are the days
Και μετά από ένα διάλλειμα για τσιγάρο, βγαίνει ο Matt κι αφού κάνει ένα μικρό τσεκάρισμα κι ένα τελευταίο κούρδισμα ξεκινάει το lullaby της βραδιάς για την επόμενη μία ώρα και κάτι… Ξεκίνησε με το The Right to cry από το τελευταίο άλμπουμ του Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart (2013). Η φωνή και η παρουσία του με παρέσυρε, ξέχασα επιτόπου όλο το τρέξιμο της ημέρας κι ό,τι κουβαλούσα μέχρι εκείνη την ώρα στο μυαλό μου!
Καταρχήν είναι ένας καλλιτέχνης που επειδή έχει υπάρξει στην ηλεκτρονική σκηνή για πολλά χρόνια (με τους The Third Eye Foundation ), φαίνεται πως ξέρει να χειριστεί πολύ καλά echoes, ενισχυτές, πετάλια και οτιδήποτε είχε στη διάθεση του για να “χτίσει” τον ήχο του. Και αυτό έκανε. Είχε ένα συγκεκριμένο μοτίβο, ξεκινώντας κάθε κομμάτι εντελώς ακουστικά, με υποτονική και ήρεμη μελωδία, πατώντας ολοένα και περισσότερα layers μέχρι να φτάσει σ` ένα περισσότερο σύνθετο, με πολλές φωνές και ένα τύπου θορυβώδες αποτέλεσμα όπως όταν έπαιξε το I name this ship the tragedy, το οποίο και αγαπώ πολύ. Γεμίζει όλο και περισσότερο το τραγούδι και στο τέλος ηρεμεί ξανά για να κάνει το fade out.
“This fucking ship is lost again”
Εννοείται, τρομερός κιθαρίστας δεν το συζητώ καν, είχε αυτόν τον ακουστικό χαρακτήρα με κάποιες πιο βαρύγδουπες διαλείψεις και χτυπήματα στην κιθάρα, γλυκά slidings, post γρήγορα riffs αλλά και φλαμένκο ακόρντα σε κάποια σημεία . Η φωνή του μ` ενθουσίασε και πάλι από κοντά, με τη βαθιά και τόσο ζεστή χροιά του με την οποία μας μίλησε, μας τραγούδησε, μας ψιθύρισε και μας σφύριξε. Πολύ ωραίο σημείο ήταν όταν είπε το bang bang της Sinatra, το οποίο παρότι σούπα, το τραγούδησε πολύ όμορφα. Επίσης έπαιξε και τη “Μισιρλού”, ε! Ένεκα… Στο τέλος κάνοντας και την πλακίτσα του μας έπαιξε και το “From Russia with Love”. Ναι, το γνωστό! His name is Matt, Elliott Μatt!
Γενικά η παρουσία του ήταν διακριτική… λίγο ήρεμη δύναμη, λίγο ένα ακουστικό νανούρισμα. Χωρίς να πει κάτι ιδιαίτερο, χωρίς να προκαλέσει εντύπωση, μου μετέφερε ένα calmness, στο οποίο ίσως συνηγορούσε και η διάρκεια των τραγουδιών του, που κυμαίνονταν στο δεκάλεπτο και πάνω… Σίγουρα το ύφος της συναυλίας ήταν κατά βάσει ακουστικό αλλά αυτό που χρειάζονταν ήταν όντως λίγο περισσότερο νεύρο , απ` τον Elliott (αλλά και απ’ την Μελεντίνη). Σε κάθε περίπτωση, ήταν απ` αυτά τα live που ήμασταν πολύ σιωπηλοί και συνέχεια καρφωμένοι πάνω του…
“We’ ll sail on, again, its ours”
Matt Elliott setlist
The right to Cry
Dust Flesh and Bones
Zugzwang
I put a spell on you
The kursk
I name this ship the tragedy
Bang Bang
Also Ran
Misirlou
From Russia with Love
Photos: Μαριάνα Κατσαούνη
548 
