Πρώτα από όλα, πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από τους Universe217, οι οποίοι έπαιζαν εκείνη τη βραδιά στο Mo Better και δεν τους πρόλαβα γιατί λόγω “επεισοδίων” σε άλλο αγώνα της περιοχής (Semen of the Sun live release show στο An Club) αργοπόρησα.
Περπατήσαμε λοιπόν, από το AN ως το στενό, όπου βρίσκεται το νεοκλασικό που για 24 χρόνια φιλοξενούσε το Mo Better, συναντήσαμε τόσο πολύ κόσμο που χρόνια πολλά είχαμε να συναντήσουμε στα Εξάρχεια.
Έχοντας και εγώ πολύ καιρό να πάω μια Πέμπτη στο Mo Better για να ακούσω τις μουσικές των “γέρων” Psychograndmammas, ένιωσα σαν να μπαίνω σε μια χρονομηχανή αφού ήδη απέξω είδα πολύ κόσμο μαζεμένο. Πάνω γινόταν ένας ακόμα μεγαλύτερος χαμός, με τον κόσμο να έχει μπλοκάρει την είσοδο στις σκάλες και να φτάνει μέχρι και την τουαλέτα, ενώ στη γνωστή γωνία δίπλα στον dj ήταν στημένη η σκηνή και τα monitors για να υποδεχτούν την δεύτερη μπάντα της βραδιάς, τους Automaton, οι οποίοι θα έδιναν μετά την σκυτάλη στους “γέρους” Πάνο, Μάκη, Χρήστο, μαζί με την έκτακτη εμφάνιση του Αργύρη (Nightstalker) για ένα τελευταίο ξέφρενο πάρτι Psychograndmammas με βαριά ιστορία σχεδόν 17 χρόνων.
Ξέροντας ότι η βραδιά αυτή θα εξελισσόταν μπασκετικά με αμυντικό σύστημα 1-3-1, σε σχήμα ψηλό που δε θα γούσταρε ο Ομπράντοβιτς, ήρθα έτοιμος για το rebound.
Οι Automaton βγήκαν στον “τάκο” με τον Τάκη (χμ.. λίγο περίεργα βγήκε αυτό) τον επιστήμονα (Omega Monolith) στο μπάσο, με ένα πολύ μικρό setup με εφέ και άρχισαν να καίνε όλα μας τα εγκεφαλικά τύμπανα, με εκείνο τον αργό βασανιστικό ήχο τους.
Εκτός από τη θέση 2 του Τάκη, playmaker ήταν ο σφυροδρέπανος άρχοντας, Δημήτρης Ζ., να ουρλιάζει σαν να μην υπάρχει αύριο, δίνοντας την εντύπωση πως θα βγάλει το πρωινό του στα μαύρα μου παπούτσια.
Στην θέση τρία, ο τύπος με το μούσι, που πάντα τα πίναμε και γελούσαμε, Γιώργος Στ. (δε λέμε επίθετα γιατί έχουμε ήθος) και στην τέσσερα, ο Νίκος (δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το φαντασματάκι) να βασανίζει τους “αντιπάλους” με τις κιθαριστικές τους προσποιήσεις.
Κάτω από το καλάθι, το βουνό που δεν αφήνει άνθρωπος να πατήσει το ζωγραφιστό, να τσακίζει το drum set του, ο Λυκούργος.
Τα πράγματα ήταν συναισθηματικά φορτισμένα με γνωστές φάτσες από την προηγούμενη δεκαετία και η μουσική βαριά, έντονη και ισοπεδωτική.
Το highlight του αγώνα αυτού ήταν η αλλαγή του Λυκούργου με τον Άλεξ Τ. (Omega Monolith, Skull And Dawn) που μας σμπαράλιασε τελείως με το τυμπανιστικό του θυμό.
Ομολογώ πως επειδή δεν την παλεύω πολύ με το στριμωξίδι ήμουν ο πρώτος ενοχλητικός που προσπάθησε να πιάσει γωνία παράθυρο (Χρήστο, συγγνώμη) και περίμενα να συνεχίσει η μπυροποσία όπως κάποτε, υπό τους ήχους νέων και παλαιών grunge/ stoner/ metal/ nu metal ήχων.
Ο κόσμος συνέχισε να πηγαινοέρχεται όλες τις ώρες και τα πηγαδάκια και οι καφρίλες έδιναν και έπαιρναν.
Κάποιοι ανέβηκαν πάνω στα χέρια των συντρόφων μας για τελευταία φορά σε εκείνο το χώρο και γυρίσαμε μια σελίδα σημαντική, αν μη τι άλλο για τα μουσικά δρώμενα της rock στην Αθήνα τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.
Όποιο παράπονο μπορεί να έχει ο καθένας μας, σε μια τέτοια στιγμή συγκινείται και ο πιο άκαμπτος!
Ευχαριστούμε το Mo Better που μας φιλοξένησε για μια ακόμη Πέμπτη, τους Psychograndamammas που κάποιους μας βοήθησαν να ψαχτούμε περισσότερο με τη μουσική και όλους τους φίλους που γνωρίσαμε εκεί ή εξαιτίας εκείνης της εποχής!
Στα καλύτερα που έρχονται, amigos!
Υ.Γ. Επειδή από νωρίς έξω με μπιρίτσες, δεν άντεξα παραπάνω από τις 6 30 και άφησα το μέρος τίγκα ως τα μπούνια! Υποθέτω έκλεισε πολλές ώρες αργότερα.
514 
