Ξεκίνησε καλά η σεζόν με ένα πολύ όμορφο μουσικά και διοργανωτικά live στο ΑΝ club, που όπως φαίνεται τους ερχόμενους μήνες θα γίνει δεύτερο σπίτι του γράφοντος.
Η προπώληση είχε πάει καλά, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ανακοινώσεις από πλευράς διοργανωτών για να τρέξουν όσοι θέλουν να δουν το live, στα ταμεία του μαγαζιού για να προμηθευτούν το πολυπόθητο αυτό κομματάκι χαρτί.
Για μια ακόμη φορά, συναυλία της CTS Productions είναι ακριβής στην ώρα της, όπερ και σημαίνει, πως, μάγκα μου, είχες αέρα να πας και με το πάσο σου ως το τελευταίο λεωφορείο.
Πρώτοι στη σκηνή, οι συμπατριώτες μας Melt Mountain, οι οποίοι δικαιολόγησαν την αμηχανία τους στη σκηνή και το άγχος τους στο ότι είναι δύσκολο να παίζεις σε κόσμο που έχει έρθει να δει κάποιον άλλον.
Βέβαια, από την άλλη το ΑΝ ήταν σχεδόν γεμάτο ήδη και εμψύχωνε τους καλλιτέχνες.
Η μουσική του λιωμένου βουνού είχε αφετηρία τα ψυχεδελικά 60s και έχοντας αναφορές σε progressive μουσικά μονοπάτια, μας κράτησε παρέα για περίπου 40 λεπτά.
Μαγκωμένοι όπως ήταν, δεν μπόρεσαν να πείσουν και τα κομμάτια τους έμοιαζαν να μην συνδέονται μεταξύ τους και άφηναν τον ακροατή να αιωρείται σε ένα ταξίδι χωρίς σαφή προσανατολισμό. Χρόνος υπάρχει, όρεξη έχουν, θα τα καταφέρουν.
Αφού άλλαξε το τοπίο και στήθηκε το set up των Moon Duo, με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πως έχουν γίνει trio. Με τύμπανα αυτή τη φορά, που γέμιζαν και έκαναν τη μουσική τους ακόμα πιο ογκώδη και πειστική το σχήμα του κιθαρίστα των Wooden Shjips, Ripley Johnson και της αεικίνητης στα πλήκτρα Sanae Yamada, με όνομα Moon Duo μας ανέβασε στην στρατόσφαιρα.
Ήχοι ψυχεδελικού garage, καλυμμένοι με αστρική σκόνη και με visual πίσω στη σκηνή, έβαλαν το κατάμεστο An club σε τροχιά γαλαξιακή.
Οι φωνές των δύο μπροστάρηδων έδεναν πανέμορφα και δημιουργούσαν ακόμα πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα, με την κιθάρα να σκίζει το γεμάτο καπνό αέρα του ΑΝ, τα πλήκτρα να κρατάνε το χαλί πάνω από τα σύννεφα, τόσο καλά που να μη σε απασχολεί η απουσία του φυσικού ηλεκτρικού μπάσου.
Ο τυμπανιστής John Jeffrey ήταν τόσο καλός που ανέβαζε την κάπως επίπεδη μουσική των Moon Duo, πολλούς ορόφους ψηλότερα, μοιάζοντας τιτάνιος πίσω από το σετ του και έχοντας και ένα shaker (όχι για φραπέ, μπουμπούνα) έδινε το ρυθμό σε όλους μας.
Το ντουέτο πρέπει να παραμείνει τρίο. Ταιριάζει. Ανυψώνει τη συνθετική ικανότητα των άλλων δύο και ενθουσιάζει και τους κουφούς!
Και την άλλη φορά, θα κρεμόμαστε σαν τα σταφύλια!
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
504 
